Biografie - Europese Getuige

• Lilli Gruber: Ontstaan en debuut in de journalistiek
• De jaren 1990
• De eerste helft van de jaren 2000
• De tweede helft van de jaren 2000 en 2010

Lilli Gruber: Ontstaan en debuut in de journalistiek

Dietlinde Gruber werd op 19 april 1957 in Bolzano geboren in een familie van ondernemers. Tijdens het fascisme werd de zus van haar grootmoeder van moederskant in ballingschap gestuurd en werkte haar vader, Alfred, als clandestiene leraar in de zogenaamde 'Katakomben - Schulen'. Lilli's studie begon in Verona aan de Kleine Dochters van Sint Jozef en aan de Marcellinus taalhogeschool in Bolzano.Na zijn afstuderen keerde hij terug naar Zuid-Tirol: dit waren de jaren waarin Alexander Langer en Lilli Gruber zich inzetten voor het creëren van een cultuur van dialoog tussen verschillende taalgroepen.

Lilli Gruber

Ze spreekt Italiaans, Duits, Engels en Frans: ze liep journalistieke stage bij het tv-station Telebolzano, destijds het enige particuliere tv-station in Zuid-Tirol. Ze schreef voor de dagbladen 'L'Adige' en 'Alto Adige'. Ze werd professioneel journaliste in 1982. Na twee jaar te hebben samengewerkt met de RAI in het Duits, werd ze in 1984 aangenomen bij Tg3 Regionale del Trentino-Alto Adige.werd ze door de directeur van Tg2 Antonio Ghirelli gevraagd om het avond- en nachtnieuws te verslaan en werd ze opgenomen in de buitenlandredactie.

In 1987 besloot de nieuwe directeur van Tg2, Alberto La Volpe, Lilli Gruber te promoveren tot presentatrice van het belangrijkste nieuwsprogramma van het netwerk, het nieuws van 19.45 uur. Ze werd daarmee de eerste vrouw in Italië die een prime-time nieuwsprogramma presenteerde.

In 1988 begon ze ook te werken als internationaal politiek correspondent: eerst in Oostenrijk om het Waldheim-schandaal te verslaan en het jaar daarop in Oost-Duitsland waar ze verslag deed van de val van de Berlijnse Muur. Over deze ervaring en over de 40 jaar DDR schreef ze samen met Paolo Borella een boek voor Rai-Eri getiteld 'Die dagen in Berlijn'.

De jaren 1990

De bekendheid die ze verwierf portretteert haar ook als een vrouwelijk sekssymbool, vanwege haar aantrekkingskracht en haar vermogen om kijkers aan het televisiescherm te binden. In 1990 werd ze door Bruno Vespa naar Tg1 geroepen, waar ze twee jaar lang de belangrijkste gebeurtenissen in de buitenlandse politiek versloeg: van de Golfoorlog tot de ineenstorting van de Sovjet-Unie, van het Israëlisch-Palestijnse conflict tot de Vredesconferentie voor deMidden-Oosten, tot de overwinning van Bill Clinton in de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1992.

Lilli Gruber werkt ook in het buitenland: in 1988 presenteerde ze een maandelijkse talkshow over Europa voor de Duitse publieke tv-zender SWF; in 1996 lanceerde, presenteerde en coproduceerde ze vanuit München het wekelijkse 'Focus Tv' op Pro 7, het televisiestation van de Kirch Group. In 1999 produceerde ze een portretinterview met Sophia Loren voor de Amerikaanse CBS-zender '60 Minutes'.

Jarenlang is hij betrokken geweest bij vakbondsactiviteiten bij Usigrai, waar hij heeft gestreden voor een cultuur van regels met openbare vergelijkende onderzoeken voor aanwerving, transparante carrièrepaden en de rechten van werknemers in onzeker dienstverband en vrouwen.

In 1993 won hij de 'William Benton Fellowship for Broadcasting Journalists', een prestigieuze beurs van de Universiteit van Chicago.

Na de politieke talkshow 'Al voto, Al voto' werd ze in 1994 presentatrice van het achtuurjournaal Tg1. Ze bleef werken als correspondente in het buitenland en als presentatrice van de Specials over internationale politiek. Ze volgde de reizen van paus Johannes Paulus II naar het Heilige Land en Syrië in 2000.

De eerste helft van de jaren 2000

Op 16 juli 2000 werd ze in het huwelijk verbonden met haar collega Jacques Charmelot De twee hadden elkaar ontmoet toen ze allebei correspondent waren - hij voor het agentschap France Presse - aan het Perzische Golffront in 1991.

Onder de belangrijke latere wereldgebeurtenissen die Lilli Gruber volgt en getuige is, zijn er de oorlog in voormalig Joegoslavië, de Franse kernproeven in Mururoa in de Stille Oceaan, de parlements- en presidentsverkiezingen in Iran, de terroristische aanslagen op de Twin Towers en het Pentagon op 11 september 2001 en de herdenking van de tragedie in 2002, de Irak-crisis en de oorlog tegen Irak. Vervolgens verblijft hij drie maanden in Bagdad. In oktober 2003,Naar aanleiding van deze laatste ervaring schreef en publiceerde hij het boek 'I miei giorni a Bagdad', dat een bestseller werd en meer dan 100.000 exemplaren verkocht.

In november 2003 verleende de president van de Republiek, Carlo Azeglio Ciampi, haar de eer van Cavaliere OMRI (Orde van Verdienste van de Italiaanse Republiek) als journaliste die naar Irak werd gestuurd, waar ze terugkeerde voor de eerste verjaardag van de oorlog.

Begin 2002 werd ze uitgenodigd als visiting scholar in Washington aan de SAIS (School of Advanced International Studies) van de Johns Hopkins University. Ze volgde voornamelijk cursussen over internationaal terrorisme en gaf lezingen over Italiaanse politiek. In mei 2004 ontving ze een Laurea honoris causa van de Amerikaanse Universiteit in Rome.

Nadat ze het gebrek aan vrijheid van informatie in Italië aan de kaak had gesteld, werkte ze voor de dagbladen La Stampa en Corriere della Sera. In 2004 stelde ze zich kandidaat voor de verkiezingen van het Europees Parlement met de coalitie 'Uniti nell'Ulivo'. Ze was leider in de kiesdistricten Noordoost en Centrum en werd eerste in beide kiesdistricten met in totaal meer dan 1,1 miljoen stemmen.Politieke achtergrond Lilli Gruber is lid van de parlementaire fractie van de Europese Socialistische Partij: ze is voorzitter van de Delegatie voor de betrekkingen met de Golfstaten, inclusief Jemen; lid van de Conferentie van delegatievoorzitters; lid van de Commissie burgerlijke vrijheden, justitie en binnenlandse zaken; lid van de Delegatie voor de betrekkingen met Iran.

De tweede helft van de jaren 2000 en 2010

Na een aanvankelijke weigering om lid te worden van het "14 October Promoting Committee" van de Democratische Partij, werd hij in 2007 lid van de Ethische Commissie, benoemd door de Nationale Grondwetgevende Vergadering.

In september 2008 kondigde hij aan dat hij wat hij noemde een " journalist uitgeleend aan de politiek "In een brief aan de kiezers lichtte hij zijn besluit toe om zich niet verkiesbaar te stellen voor de verkiezingen voor het Europees Parlement in 2009. Hij keerde terug naar zijn beroep als journalist door de hosting van het programma 'Otto e mezzo' op de zender La7 te accepteren.

In de jaren 2010 bleef ze gastvrouw op La 7 en publiceerde ze verschillende boeken: een terugkerend thema in haar werk zijn vrouwenrechten. Een voorbeeld is het boek 'Genoeg! Vrouwenkracht tegen testosteronpolitiek' uit 2019.

In 2021 publiceerde hij een nieuw boek over het leven van een beroemde oorlogscorrespondent, de derde vrouw van Ernest Hemingway: 'The War Within. Martha Gellhorn and the Duty of Truth'.