بیوگرافی • شاهد اروپایی

• لیلی گروبر: خاستگاه و اولین کار در روزنامه نگاری
• دهه 90
• نیمه اول دهه 2000
• نیمه دوم دهه 2000 و 2010

لیلی گروبر: خاستگاه ها و اولین حضور در روزنامه نگاری

Dietlinde Gruber در 19 آوریل 1957 در بولزانو متولد شد. از خانواده ای کارآفرین در دوران فاشیسم، خواهر مادربزرگ مادری به حبس داخلی فرستاده شد و پدر، آلفرد، به عنوان معلم غیرقانونی در به اصطلاح "کاتاکومبن - شولن" کار می کرد. مسیر تحصیل لیلی از ورونا به دختران کوچک سنت جوزف و به دبیرستان زبانشناسی مارسلین در بولزانو می رسد و تا دانشکده زبان های خارجی و ادبیات دانشگاه ونیز ادامه می یابد. پس از فارغ‌التحصیلی، به آلتو آدیگه- تیرول جنوبی بازگشت: این سال‌ها سال‌های الکساندر لانگر و تعهدی بود که لیلی گروبر برای تولد فرهنگ گفتگو بین گروه‌های مختلف زبانی به عهده داشت.

لیلی گروبر

ایتالیایی، آلمانی، انگلیسی و فرانسوی صحبت می کند: دوره کارآموزی روزنامه نگاری خود را در ایستگاه تلویزیونی Telebolzano، در آن زمان تنها تلویزیون خصوصی انجام می دهد. ایستگاه در Alto Adige. او برای روزنامه های «لا آدیجه» و «آلتو آدیگه» می نویسد. او در سال 1982 یک روزنامه نگار حرفه ای شد. پس از دو سال همکاری با Rai به زبان آلمانی، در سال 1984 در Tg3 منطقه ای Trentino-Alto Adige استخدام شد. که دراو بعداً توسط آنتونیو گیرلی مدیر Tg2 برای میزبانی اخبار نیمه‌شب و آخر شب و همچنین حضور در ستاد تحریریه سیاست خارجی فراخوانده شد.

در سال 1987، مدیر جدید Tg2 آلبرتو لا ولپ تصمیم گرفت لیلی گروبر را برای میزبانی برنامه اصلی خبری شبکه، که ساعت 7:45 بعد از ظهر بود، تبلیغ کند. بنابراین او اولین زنی در ایتالیا است که میزبان یک برنامه خبری پربیننده است.

در سال 1988 او همچنین به عنوان خبرنگار سیاست بین‌الملل شروع به کار کرد: او اولین بار در اتریش بود که رسوایی والدهیم را دنبال کرد و سال بعد در آلمان شرقی بود که در آنجا گزارشی از فروپاشی دیوار برلین ارائه کرد. در مورد این تجربه و در مورد 40 سال جمهوری آلمان او به همراه پائولو بورلا کتابی برای رای ایری با عنوان "آن روزها در برلین" می نویسد.

دهه 90

بدنامی که او به دست آورده است، به دلیل جذابیت و توانایی او در لنگر انداختن بینندگان به صفحه تلویزیون، او را به عنوان یک شخصیت زن نماد جنسی ترسیم می کند. در سال 1990 او توسط برونو وسپا به Tg1 فراخوانده شد، جایی که او به مدت دو سال مهمترین رویدادهای سیاست خارجی را دنبال کرد: از جنگ خلیج فارس تا فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، از درگیری اسرائیل و فلسطین تا کنفرانس صلح برای خاورمیانه. تا پیروزی بیل کلینتون در انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده در سال 1992.

لیلی گروبر در خارج از کشور نیز کار می کند: در سال 1988، برای تلویزیون عمومی آلمان SWF، او یک برنامه گفتگوی ماهانه در مورد اروپا را میزبانی می کند.در سال 1996 او هفته نامه "Focus TV" را در پرو 7، تلویزیون گروه Kirch، راه اندازی، مجری و تولید مشترک از مونیخ کرد. در سال 1999 او با سوفیا لورن برای «60 دقیقه» از شبکه سی‌بی‌اس آمریکا مصاحبه-پرتره ساخت.

سال‌ها او در فعالیت‌های اتحادیه‌های کارگری در Usigrai شرکت داشته است، جایی که او برای فرهنگ قوانین با رقابت‌های عمومی برای استخدام، مسیرهای شغلی شفاف، حقوق کارگران ناامن و زنان مبارزه می‌کند.

در سال 1993 برنده بورسیه تحصیلی معتبر ویلیام بنتون برای خبرنگاران رادیو و تلویزیون از دانشگاه شیکاگو شد.

بعد از برنامه گفتگوی سیاسی "Al voto, Al voto" در سال 1994 او به میزبانی ساعت 20:00 Tg1 رفت. او به عنوان خبرنگار در خارج از کشور و رهبری ویژه در سیاست بین‌الملل به کار خود ادامه می‌دهد. این به دنبال سفر پاپ ژان پل دوم در سال 2000 در سرزمین مقدس و سوریه است.

نیمه اول دهه 2000

در 16 ژوئیه 2000 با همکارش ژاک شارملو ازدواج کرد: آن دو وقتی هر دو فرستاده شدند - او برای فرانس پرس با هم آشنا شده بودند. آژانس - در جبهه خلیج فارس در سال 1991.

از جمله رویدادهای جهانی بعدی که لیلی گروبر دنبال می کند و شاهد آن است، جنگ در یوگسلاوی سابق، آزمایش های هسته ای فرانسه در مورروآ است. در اقیانوس آرام، انتخابات پارلمانی و ریاست جمهوری ایران، حملات تروریستی بهبرج های دوقلو و پنتاگون در 11 سپتامبر 2001 و سالگرد فاجعه سال 2002، بحران عراق و جنگ علیه عراق. سپس سه ماه در بغداد می ماند. در اکتبر 2003، در رابطه با این آخرین تجربه، کتاب «روزهای من در بغداد» را نوشت و منتشر کرد که با بیش از 100000 نسخه پرفروش شد.

در نوامبر 2003، رئیس جمهور جمهوری، کارلو آزگلیو چیامپی، افتخار Cavaliere OMRI (نشان شایستگی جمهوری ایتالیا) را به عنوان روزنامه نگاری که به عراق فرستاده شده بود، به او اعطا کرد، جایی که او برای اولین سالگرد انقلاب بازگشت. جنگ

در ماههای اول سال 2002 او به عنوان "پژوهشگر مهمان" در واشنگتن به SAIS (مدرسه مطالعات بین المللی پیشرفته) دانشگاه جان هاپکینز دعوت شد. مهمتر از همه، او دوره‌هایی را درباره تروریسم بین‌المللی دنبال می‌کند و درس‌هایی درباره سیاست ایتالیا برگزار می‌کند. در می 2004 او مدرک honoris causa را از دانشگاه آمریکایی رم دریافت کرد.

همکار روزنامه های La Stampa و Corriere della Sera، پس از محکومیت فقدان آزادی اطلاعات در ایتالیا، در سال 2004 با ائتلاف "Uniti nell'Ulivo" به عنوان نامزد در انتخابات شرکت کرد. پارلمان اروپا. رئیس این فهرست در حوزه انتخابیه شمال شرق و مرکز، با جمع آوری بیش از 1100000 رای در بین منتخبان هر دو در رتبه اول قرار دارد. در زمینهلیلی گروبر، سیاستمدار، عضو گروه پارلمانی حزب سوسیالیست اروپا است: او رئیس هیئت روابط با کشورهای خلیج فارس از جمله یمن است. عضو کنفرانس روسای هیئت ها؛ کمیته آزادی های مدنی، عدالت و امور داخلی؛ هیئت روابط با ایران

نیمه دوم دهه 2000 و 2010

در سال 2007، پس از امتناع اولیه از پیوستن به "کمیته ترویج 14 اکتبر" حزب دمکرات، به عضویت کمیسیون اخلاق درآمد. ، به پیشنهاد مجلس موسسان ملی.

در سپتامبر 2008، او اعلام کرد که آنچه را که به عنوان تجربه " روزنامه نگاری به سیاست قرض داده " تعریف می کند، به نتیجه رسیده است: با نامه ای به انتخاب کنندگان، تصمیم خود را برای عدم شرکت در انتخابات توضیح داد. دوباره در انتخابات پارلمان اروپا در سال 2009. با پذیرفتن اجرای برنامه "اتو مززو" پخش شده از تلویزیون La7 به انجام حرفه روزنامه نگاری بازگشت.

در دهه 2010، او به اجرای La 7 ادامه می دهد و چندین کتاب منتشر می کند: موضوع تکراری آثار او حقوق زنان است. نمونه ای از آن کتاب سال 2019 با عنوان "بس است! قدرت زنان در برابر سیاست تستوسترون" است.

در سال 2021 او کتاب جدیدی در مورد زندگی یک گزارشگر جنگی معروف، همسر سوم ارنست منتشر می کند.همینگوی: "جنگ درون. مارتا گلهورن و وظیفه حقیقت".