Βιογραφία - Καρδιά και πάθος

• Βασική βιβλιογραφία της Oriana Fallaci

Η αμφιλεγόμενη συγγραφέας, η οποία αμφισβητήθηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής της κυρίως λόγω των λόγων της για τις σχέσεις με το Ισλάμ, γεννήθηκε στη Φλωρεντία στις 26 Ιουνίου 1929, στο αποκορύφωμα της φασιστικής εποχής. Τα παιδικά της χρόνια ήταν εκείνα της εξουσίας του Μουσολίνι: ίσως είναι λίγο σοκαριστικό να σκεφτεί κανείς ότι η "παθιασμένη" και επαναστατική συγγραφέας αγωνίζεται σε ένα παρόμοιο κλίμα.

Ο αέρας στο σπίτι σίγουρα δεν ήταν ευνοϊκός για τη δικτατορία. Ο πατέρας της ήταν ενεργός αντιφασίστας, τόσο πεπεισμένος για τις επιλογές και τις ιδέες του, που ενέπλεκε ακόμη και τη μικρή Οριάνα - μόλις δέκα ετών τότε - στον αγώνα της Αντίστασης με καθήκοντα σκοπιάς ή κάτι παρόμοιο. Το κοριτσάκι έμαθε επίσης να χρησιμοποιεί τα όπλα χάρη στις κυνηγετικές εξορμήσεις που διοργάνωνε ο πατέρας της, ο οποίος έσερνεπίσω από το παιδί κατά τη διάρκεια των κυνηγετικών της εξορμήσεων.

Λίγο μεγαλύτερη, η Οριάνα εντάχθηκε στο παράνομο αντιστασιακό κίνημα, πάλι με επικεφαλής τον πατέρα της, και έγινε μέλος του Σώματος Εθελοντών για την Ελευθερία κατά του ναζισμού. Αυτή ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος για τη Φαλλάτσι, και ίσως από αυτά τα γεγονότα μπορούμε να εντοπίσουμε το περίφημο ταμπεραμέντο της ως σιδερένιας γυναίκας, ένα ταμπεραμέντο που θα τη διέκρινε αργότερα στην ενήλικη ζωή της και στοδιασημότητα.

Αυτά τα γεγονότα που αναφέραμε δεν είδαν μόνο τον πατέρα της να συλλαμβάνεται, να φυλακίζεται και να βασανίζεται από τα ναζιστικά στρατεύματα (ευτυχώς καταφέρνοντας να σωθεί), αλλά είδαν επίσης τη μελλοντική συγγραφέα να λαμβάνει τιμητικό βραβείο από τον ιταλικό στρατό για τον ακτιβισμό της κατά τη διάρκεια του πολέμου, και αυτό σε ηλικία μόλις δεκατεσσάρων ετών!

Μετά το τέλος της σύγκρουσης, αποφάσισε να αφιερωθεί ενεργά και συνεχώς στη συγγραφή, με τη σοβαρή πρόθεση να την κάνει επάγγελμα ζωής.

Πριν στραφεί προς τα μυθιστορήματα και τα βιβλία, η Oriana Fallaci αφιερώθηκε κυρίως στη δημοσιογραφική γραφή, αυτή που της χάρισε μάλιστα διεθνή φήμη. Δίκαιη φήμη, διότι είναι υπεύθυνη για αξιομνημόνευτα ρεπορτάζ και συνεντεύξεις, απαραίτητες αναλύσεις ορισμένων γεγονότων ή στιγμών της σύγχρονης ιστορίας.

Το ξεκίνημά της ήταν στον τομέα του ειδησεογραφικού ρεπορτάζ για διάφορες εφημερίδες, αλλά οι συντάκτες με τους οποίους ήρθε σε επαφή αναγνώρισαν ότι ήταν πολύ διαφορετικού είδους. Άρχισαν να εισρέουν πιο ευρείες και υπεύθυνες αποστολές, όπως συνεντεύξεις με σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες ή ρεπορτάζ για διεθνή γεγονότα. Οι εξαιρετικές ικανότητές της την οδήγησαν στηνστην "Europeo", μια έγκυρη εβδομαδιαία εφημερίδα με μεγάλο δημοσιογραφικό και πολιτιστικό βάθος, και στη συνέχεια συνεργάστηκε και με άλλες εφημερίδες, τόσο στην Ευρώπη όσο και στη Νότια Αμερική.

Από τα πιο αξιομνημόνευτα κατορθώματά της είναι η φλογερή συνέντευξή της με τον Αγιατολάχ Χομεϊνί, τον ηγέτη του θεοκρατικού καθεστώτος του Ιράν και ελάχιστα διατεθειμένο να αναγνωρίσει τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των γυναικών, σε αντίθεση με τη Φαλλάτσι, η οποία ήταν πάντα πρωτοπόρος σε τέτοιου είδους διεκδικήσεις. Ο Χομεϊνί, παρεμπιπτόντως, δεν έτυχε καλύτερης αντιμετώπισης ούτε θυμήθηκε με επιείκεια ακόμη και τις δηλώσεις τηςπου περιέχονται στο άρθρο-σκάνδαλο "Θυμός και υπερηφάνεια".

Αξίζει επίσης να αναφερθεί η συνάντηση με τον Χένρι Κίσινγκερ, τον οποίο η δημοσιογράφος παρακίνησε, με πιεστικές ερωτήσεις, να μιλήσει για θέματα που δεν είχε συζητήσει ποτέ με άλλους συνομιλητές, όπως ορισμένα θέματα που αφορούσαν την ιδιωτική του ζωή (η ίδια η Fallaci δήλωσε αργότερα με έκπληξη ότι ήταν εξαιρετικά δυσαρεστημένη με αυτή τη συνέντευξη, την οποία βίωσε ως μία από τις χειρότερες).

Αργότερα, η σύνοψη των συνεντεύξεων με τους ισχυρούς της Γης συγκεντρώθηκε στο βιβλίο "Συνέντευξη με την Ιστορία".

Η υποβόσκουσα στάση που πάντα χαρακτήριζε τη Fallaci αποτυπώνεται σε αυτή τη δήλωσή της που αναφέρεται ακριβώς στο βιβλίο και στον τρόπο διεξαγωγής των συνεντεύξεών της:

Ξεκινώντας από αυτό, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η γραφή της Fallaci πηγάζει πάντα από ακριβή ηθικά και δεοντολογικά κίνητρα, όλα φιλτραρισμένα μέσα από την ιδιοσυγκρασία ενός πολιτικού συγγραφέα, όπως λίγοι στη χώρα μας μπορούν να υπερηφανεύονται. Κατά κάποιο τρόπο, το όνομά της μπορεί να συγκριθεί, με όλες τις διαφορές, μόνο με τον Pasolini, στον οποίο έγραψε μια ιστορική και συγκινητική επιστολή μνήμης μετά τοΣύμφωνα με τη δική της μαρτυρία, η "εισαγωγή" που συνήθως την ωθεί να πιάσει στυλό και χαρτί:

Ένα άλλο παράδειγμα που ταιριάζει γάντι είναι ένα μπεστ-σέλερ, ένα κείμενο με μεγάλη απήχηση, το οποίο δεν παρέλειψε να προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις κατά την κυκλοφορία του (όπως σχεδόν όλα τα κείμενά του): μιλάμε για το "Lettera ad un bambino mai nato", που εκδόθηκε το 1975 και γράφτηκε στον απόηχο της απώλειας ενός πιθανού παιδιού.

Σημαντικό παράδειγμα του πάθους που χύνει η Φάλατσι στα βιβλία της είναι το μπεστ σέλερ "Un uomo" (1979), ένα μυθιστόρημα που έγραψε μετά το θάνατο του συντρόφου της Αλέκου Παναγούλη. Στο μυθιστόρημα "Insciallah", γράφει την ιστορία των ιταλικών στρατευμάτων που σταθμεύουν στο Λίβανο το 1983. Όπως στα περισσότερα βιβλία της, έτσι και εδώ η Φάλατσι δείχνει την προσπάθεια, από την πλευρά των απλώνάτομα και όχι μεγάλες ομάδες, να απελευθερωθούν από το ζυγό της καταπίεσης και της αδικίας διαφόρων ειδών και ειδών.

Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από τρεις χώρες- μεταξύ των βραβείων του περιλαμβάνονται τιμητικοί τίτλοι λογοτεχνίας που έλαβε από το Columbia College του Σικάγο.

Αν και φλωρεντινής καταγωγής, η Οριάνα Φαλλάτσι διέμενε για μεγάλο χρονικό διάστημα στη Νέα Υόρκη: " Η Φλωρεντία και η Νέα Υόρκη είναι οι δύο πατρίδες μου ', λέει.

Και ακριβώς από τη μεγάλη προσήλωσή της στις Ηνωμένες Πολιτείες, από τον μεγάλο θαυμασμό που αισθάνεται η Fallaci για αυτή τη χώρα, γεννήθηκε η αντίδρασή της στην τρομερή τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους στις 11 Σεπτεμβρίου 2001.

Με μια επιστολή που έστειλε στον τότε αρχισυντάκτη της "Corriere della Sera" Ferruccio De Bortoli, η Oriana Fallaci έσπασε τη μακρόχρονη σιωπή της. Το έκανε με το δικό της ύφος, ένα σπλαχνικό και δυνατό ύφος που δεν αφήνει ποτέ αδιάφορο και που έχει προκαλέσει τεράστια απήχηση σε όλο τον κόσμο. Περιοριζόμαστε να παραθέσουμε εδώ το incipit της επιστολής αυτής:

Η Oriana Fallaci, που έπασχε επί μακρόν από ανίατη ασθένεια, απεβίωσε στη Φλωρεντία σε ηλικία 77 ετών στις 15 Σεπτεμβρίου 2006.

Το τελευταίο της έργο, με τίτλο "Ένα καπέλο γεμάτο κεράσια", εκδόθηκε μετά θάνατον το 2008 και αφηγείται την ιστορία της οικογένειας Fallaci, πάνω στην οποία η Oriana είχε εργαστεί για περισσότερα από δέκα χρόνια. Το βιβλίο εκδόθηκε κατόπιν σοβαρής επιθυμίας του Edoardo Perazzi, ανιψιού και καθολικού κληρονόμου της Oriana Fallaci, ο οποίος ακολούθησε αυστηρές οδηγίες σχετικά με την έκδοση.

Βασική βιβλιογραφία της Oriana Fallaci

• Οι επτά αμαρτίες του Χόλιγουντ
• Περιττό σεξ
• Η Πηνελόπη στον πόλεμο
• Το αντιπαθητικό
• Αν ο ήλιος πεθάνει
• Τίποτα και ας είναι έτσι
• Εκείνη τη μέρα στο φεγγάρι
• Συνέντευξη με την ιστορία
• Επιστολή προς ένα αγέννητο παιδί
• Ένας άνδρας
• Insciallah
• Θυμός και υπερηφάνεια
• Η δύναμη της λογικής
• Συνέντευξη της Oriana Fallaci
• Η Oriana Fallaci παίρνει συνέντευξη από τον εαυτό της - Η Αποκάλυψη
• Ένα καπέλο γεμάτο κεράσια