Βιογραφία - Ρομαντικό θέατρο

Ο Βίκτωρ Ουγκώ γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1802 στη Μπεζανσόν (Γαλλία). Ο πατέρας του, Λεοπόλδος-Σίγκισμπεργκ Ουγκώ, στρατηγός στο στρατό του Ναπολέοντα, ακολούθησε τον Ιωσήφ Βοναπάρτη στην Ιταλία και την Ισπανία, και τα παιδιά του και η σύζυγός του, Σοφία Τρεμπουχέ, ήταν στο πλευρό του στα ταξίδια του. Η παλινόρθωση έβαλε τέλος σε αυτή την περιπλάνηση. Από το 1815 έως το 1818, ο Βίκτωρ έζησε στο Παρίσι στο οικοτροφείο Cordier, όπου ο πατέρας του θα ήθελε ναπροετοιμαζόταν για τις εξετάσεις για να γίνει δεκτός στην Ecole Polytechnique.

Αντ' αυτού, ο Ουγκώ έφυγε από το Ινστιτούτο καλά πεπεισμένος ότι θα αφοσιωθεί στη λογοτεχνία και το 1819 ίδρυσε με τον αδελφό του Αβέλ τον "Λογοτεχνικό Συντηρητικό". Το 1822, τα πρώτα του κείμενα βασιλικής και καθολικής χροιάς, οι "Ωδές και διάφορα ποιήματα", του απέφεραν σύνταξη 1.000 φράγκων από τον βασιλιά Λουδοβίκο XVIII, η οποία αυξήθηκε το 1823 για την έκδοση του "Han d'Islande". Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τονΑπό το γάμο αυτό γεννήθηκαν πέντε παιδιά. Από τα χρόνια αυτά χρονολογούνται οι πρώτες επαφές του με τους παρισινούς ρομαντικούς κύκλους, κυρίως με τον Ζακ Νοντιέ στη Βιβλιοθήκη του Αρσενάλ. Το 1827 παρουσιάστηκε ο "Κρόμγουελ", το έργο του οποίου ο πρόλογος δικαίως θεωρείται το μανιφέστο των νέων ρομαντικών θεωριών.

Σε αυτόν τον πρόλογο, στην ουσία, γίνεται μια προσπάθεια να οριστεί η προτίμηση του σύγχρονου ανθρώπου για το δράμα, ένα είδος που βασίζεται στις αντιθέσεις, στην παρουσία του κωμικού αλλά και του τραγικού και κυρίως του γκροτέσκου (μια εικόνα της ζωής αγαπητή στον συγγραφέα), και μεταφράζεται από έναν νέο στίχο, ανοιχτό στις ελεύθερες πηγές της πεζογραφίας. Ο πειραματισμός βρίσκεται στη ρίζα των έργων αυτής της περιόδου. Η προτίμησητης Ανατολής, των αρχαιολόγων, των ζωγράφων όπως ο Ντελακρουά, αντανακλάται στην παραγωγή του κατά τα έτη 1825-28 και καταλήγει στην έκδοση των "Ανατολικών".

Το 1830, καθώς ο "Κρόμγουελ" ήταν πολύ μεγάλο δράμα για να παιχτεί, έφερε στη σκηνή τον "Ερνάνι" με βάση τις θεωρίες του. Αυτή ήταν η αποφασιστική μάχη και ο Βίκτωρ Ουγκώ αναγνωρίστηκε ως ο ηγέτης της νέας ρομαντικής σχολής. Τα συγγράμματα ακολούθησαν στη συνέχεια το ένα μετά το άλλο: δραματικά έργα ("Μαριόν Ντελόρμ" 1831, "Ο βασιλιάς διασκεδάζει" 1832, "Λουκρητία Βοργία", "Μαρία Τούντορ", "ΡουίBlas", 1838)- ένα μυθιστόρημα ("Nôtre Dame de Paris"), τέσσερις τόμους στίχων ("Φθινοπωρινά φύλλα" 1831, "Τραγούδια του λυκόφωτος" 1835, "Εσωτερικές φωνές" 1837, "Ακτίνες και σκιές" 1840), και το 1841 έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Δύο γεγονότα διέκοψαν τη λογοτεχνική του δραστηριότητα για μια δεκαετία το 1843: ο θάνατος της κόρης του Λεοπολντίν και η αποτυχία του θεατρικού έργου "Οι Μπουργκρέιβ", το οποίοκαθόρισε την εγκατάλειψη του θεάτρου.

Το 1845 διορίστηκε από τον Λουδοβίκο Φίλιππο Peers της Γαλλίας και το 1848 αναπληρωτής στη Συντακτική Συνέλευση, όπου υπήρξε ένας από τους πιο σφοδρούς αντιπάλους του προέδρου Λουδοβίκου Βοναπάρτη. Το πραξικόπημα του 1851 όμως σηματοδότησε για εκείνον την αρχή της εξορίας, της εξορίας που θα διαρκέσει μέχρι τις 4 Σεπτεμβρίου 1870. Τα χρόνια αυτά ήταν, από λογοτεχνικής άποψης, πολύ γόνιμα: το 1853 δημοσίευσε τις "Τιμωρίες", μια πικρή σάτιρα κατά τουΝαπολέων Γ', το 1856 "Οι Στοχασμοί", το 1859 η πρώτη σειρά του "Θρύλου των Αιώνων" (η συνέχεια θα εκδοθεί το 1877 και το 1883), το 1862 οι "Άθλιοι". Επέστρεψε στο Παρίσι μετά την κατάρρευση της Τρίτης Αυτοκρατορίας, μπήκε στη Γερουσία το 1876 και πέθανε στις 22 Μαΐου 1885. Η κηδεία του ήταν μια αποθέωση- η σορός του έμεινε για μια νύχτα κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου στα Ηλύσια Πεδία και την πρόσεχαν δώδεκαποιητές.

Ένα άλλο αριστούργημά του, "Η τελευταία μέρα ενός καταδικασμένου ανθρώπου", δημοσιεύτηκε ανώνυμα το 1829.