بیوگرافی • موضوعات عشق ملی

بنیامینو ریتانو، معروف به مینو در فیومارا (رجیو کالابریا) در 7 دسامبر 1944 به دنیا آمد. از بدو تولد، مادرش را از دست داد که در سن 27 سالگی درگذشت. به نور پدرش روکو (1917 - 1994) کارگر راه آهن بود. در اوقات فراغت خود کلارینت می نوازد و مدیر گروه موسیقی شهر فیومارا است. مینو به مدت هشت سال در کنسرواتوار رجیو با نواختن پیانو، ویولن و ترومپت تحصیل کرد.

در سن ده سالگی او مهمان برنامه تلویزیونی "La giostra dei motives" بود که توسط سیلویو جیگلی ارائه شد. او اولین گام های حرفه موسیقی خود را با وقف به راک اند رول همراه با برادرانش آنتونیو ریتانو، وینچنزو (گژ) ریتانو و فرانکو ریتانو برداشت (نام مجموعه بین Fratelli Reitano، Franco Reitano و برادران او، Beniamino متفاوت است. و Fratelli Reitano) و با آنها در جشنواره کاسانو جونیکو و در نقد موسیقی کالابریا شرکت می کند.

او اولین 45 دور در دقیقه خود را در سال 1961 ضبط کرد: دیسک حاوی آهنگ های "Tu sei la luce" و "Non sei un angelo" است که اولین مقاله را در یک مجله ملی به نام TV Sorrisi e Canzoni برای او به ارمغان آورد. شماره 32 از 6 اوت 1961، صفحه 36).

در پایان همان سال به آلمان نقل مکان کرد، جایی که گروه درگیر یک سری نمایشگاه بود، از جمله باشگاهی که در آن با گروه بیتلز (در آن زمان آنها را "The Quarrymen" می نامیدند. و آنها بودندشروع کردن - آغاز - اولین). او که به مدت یک سال و نیم از ایتالیا دور شد، در سال 1963 بازگشت و دومین 45 دور در دقیقه خود را به نام «پیچ روبرتینا» و سومین «زمان پیچش» را منتشر کرد که البته مورد توجه قرار نگرفت. او سپس به بازی در آلمان و همچنین در باشگاه های خیابان معروف ریپربان در هامبورگ ادامه داد و برخی از رکوردها را در آن کشور منتشر کرد که در ایتالیا منتشر نشده بود، با نام Beniamino'.

در سال 1965 او در جشنواره کاستروکارو شرکت کرد و به انگلیسی "It's over" را خواند، قطعه ای از روی اوربیسون: او برنده نشد اما به فینال رسید.

پس از عقد قرارداد با دیچی ریکوردی، در سال 1966 "La fine di tutto"، نسخه ایتالیایی "تمام شد" را منتشر کرد و سال بعد با آهنگی که نوشته شده بود اولین حضور خود را در جشنواره سان رمو انجام داد. توسط Mogol و Lucio Battisti، "من برای من دعا نمی کنم"، جفت شده با The Hollies، گروه گراهام نش.

در تابستان با "وقتی به دنبال یک زن میگردم" در Cantagiro 1967 شرکت کرد. سپس به Ariston Records آلفردو روسی رفت و در سال 1968 با "Avevo un cuore" در رژه هیت شرکت کرد. che ti amava tanto)" و "Una guitar a sedan illusions" که بیش از 500000 نسخه فروخته شده است. به لطف موفقیت این آهنگ ها است که او به همراه پدرش روکو و برادرانش قطعه زمینی را در آگرات بریانزا خریداری می کند که در آن چیزی به نام "Villaggio Reitano" ساخته شده است که از سال 1969 نسل های مختلف ریتانو را در خود جای داده است. خانواده.

در همان سال یکی از آثار خود را نوشتمهم ترین آهنگ ها، "دفتر خاطرات آن فرانک"، که توسط آفتاب پرست ها به موفقیت رسید.

در سال 1969 ریتانو با "بهتر است یک شب تنها گریه کنی" (همراه با کلودیو ویلا) به جشنواره سان رمو بازگشت. در همان سال او موسیقی "یک دلیل دیگر" را می نویسد، که توسط اورنلا وانونی به موفقیت رسید و ال پی "Mino canta Reitano" را منتشر می کند، که در میان آهنگ ها شامل کاور "Prendi fra le mani la testa" است، که موفقیت آمیز است. توسط Riki Maiocchi همیشه توسط زوج Mogol-Lucio Battisti نوشته شده است.

یکی دیگر از موفقیت های این دوره "Gente di Fiumara" است، آهنگی که به شهر زادگاهش تقدیم شده است. همچنین در سال 1969 او با آهنگ "چرا این کار را کردی" با متنی از دوناتا جیاچینی که توسط پائولو منگولی حکاکی شده بود (که شناخته شده ترین آهنگ خواننده شد) به موفقیت خوبی دست یافت.

از سال 1970 تا 1975، او در شش نسخه متوالی "Un disco per l'estate" شرکت کرد و همیشه مرحله حذف را پشت سر گذاشت. اولین حضور او با "صد ضربه در خانه شما" است، در سال 1971 با "Era il tempo delle blackberries" که یکی از پرفروش‌ترین آلبوم‌هایش بود، برنده هشتمین دوره از رویداد معروف آواز شد. در سال 1972 با "Stasera non si ride e non si balla" (مقام هشتم در فینال)، در سال 1973 با "Tre parole al vento" (سوم) به سنت وینسنت (جایی که فینال Un disco per l'estate برگزار شد) بازمی گردد. حضور در فینال)، در سال 1974 با "عشق با چهره باز" (نیمه نهایی) و در سال 1975 با "و اگر تو را بخواهم" (سوم)حضور در فینال).

این سال‌ها بود که او یک سری جوایز عالی (Cantagiro، Festivalbar، دیسک‌های طلا و تورهای سراسر جهان) را جمع کرد. او همچنین به مدت هشت سال در Canzonissima شرکت می کند و همیشه فینال و رتبه اول را کسب می کند.

در سال 1971 مینو ریتانو همچنین در یک وسترن اسپاگتی به نام "تارا پوکی" آماسی دامیانی بازی کرد و آهنگ اصلی موسیقی متن فیلم "افسانه تارا پوکی" را نیز ضبط کرد. سه سال بعد او "Dolce angelo" را ضبط کرد، کاوری از "Sugar baby love"، موفقیتی توسط The Rubettes، و سال بعد آلبومی به نام "Dedicato a Frank" منتشر کرد که در آن خود را به همراه فرانک سیناترا در تلویزیون به تصویر کشید. پوشش دادن. او پس از آن افتخار بزرگی داشت که با خود فرانک سیناترا در میامی در طول کنسرت برای جشن های سال نو 1974 دوتایی کند.

شرکت در برنامه های تلویزیونی متعدد و آهنگسازی آهنگ های مضمون موسیقی، از جمله معروف‌ترین «رویا» از برنامه Scomviamo؟، به رهبری مایک بونگیوورنو در اولین شبکه رای در سال 1976 است. منتشر شده توسط Edizioni Virgilio از میلان.

در سال 1977 با "Innocente tu" در جشنواره بار شرکت کرد. آهنگ سمت B با عنوان "Ora c'è Patrizia" و به همسر آینده او تقدیم شده است.

با برادران فوندایک انتشارات موسیقی، Fremus (که مخفف Fratelli Reitano Edizioni Musicali) است، که توسط برادرش وینچنزو مدیریت خواهد شد و همچنین به یک شرکت ضبط زندگی می‌دهد.

در سال 1973 او آهنگی نوشت که در آن شرکت کرد و برنده Zecchino d'oro شد، "ساعت زنگ دار شیطان": این آهنگ موفقیت قابل توجهی در میان کودکان به دست آورد، همچنین به تعبیر Topo Gigio که آن را ضبط کرد. او همچنین "Ciao friend" را نوشت که از سال 1976 تا 1984 به آهنگ اصلی جشنواره آهنگ تبدیل شد.

در سال 1978 او به آهنگ‌های کودکان بازگشت و "Keko il richeco" را برای لیبل Eleven که متعلق به استادان آگوستو مارتلی و آلدو پاگانی، شرکت ضبط جدید او بود، ضبط کرد.

در سال 1980 او دو آهنگ 45 را با آهنگ های کودکانه دیگر منتشر کرد، "In tre" (با نسخه خود از "ساعت زنگ دار شیطان" در پشت) و یک آلبوم کامل (زیباترین آهنگ های کودکان)، با خواندن ترانه ها. مانند «نامه ای به پینوکیو»، «Bibbidi bobbidi bu» و «رویاها آرزو هستند».

در سال 1988 او با آواز "ایتالیا" که در اصل برای لوچیانو پاواروتی توسط امبرتو بالسامو نوشته شده بود، به سان رمو بازگشت. با این آهنگ، که تا حدودی بیانگر عشق ریتانو به کشورش است، او تنها ششم شد اما این قطعه مورد توجه ویژه مردم قرار گرفت.

او سپس در سال 1990 به جشنواره آهنگ ایتالیا می رود (پانزدهمین دوره با "Vorrei")، در سال 1992 ("Ma ti sei ever ask")، اما او وارد فینال نمی شود) و در سال 2002 (با " La mia canzone ".

به‌عنوان بازیگر، مهم‌ترین بازی او در سال 1996 در فیلم «من دیوانه‌ی آیریس بلوند هستم» (کارلو وردونه، با کلودیا گرینی) است که در آن خودش را با خودبازی گسسته بازی می‌کند. کنایه

در سال 2007 تشخیص داده شد که او مبتلا به سرطان روده است: او همچنین به لطف ایمان عمیق کاتولیک خود با آرامش با این بیماری روبرو شد. او تحت دو عمل جراحی قرار گرفت، آخرین مورد در نوامبر 2008. علیرغم درمان‌ها، در آگرات بریانزا در 27 ژانویه 2009، مینو ریتانو در حالی که باران را در تاریکی از پنجره‌های خانه‌اش تماشا می‌کرد، در حالی که دستش در دست همسرش پاتریزیا بود، درگذشت.

چند ماه بعد، اداره پست ایتالیا تمبری را منتشر کرد که به او تقدیم شده بود، سومین تمبر از سری سه تمبر در تاریخ موسیقی ایتالیا: دو تمبر دیگر این مجموعه به لوچیانو پاواروتی و نینو تقدیم شده بود. روتا.