Biografie - Zon, regen, wind... en woede!

Paul Bradley Couling zal hoogstwaarschijnlijk onsterfelijk worden, ook al kennen weinigen hem eerlijk gezegd onder zijn echte naam, maar onder de meer memorabele artiestennaam Mal. Wij zijn ervan overtuigd: hij zal de geschiedenis ingaan. Want iedereen die een bepaald beroemd deuntje fluit waarin de heldendaden van een bijzonder intelligent en moedig paard worden bezongen, zal altijd de impuls hebben, daar kunnen we om weddengaat uitzoeken wie die vent was die het zong en die het tot een succes maakte. En hij zal ontdekken dat die vent Mal was. En aangezien het deuntje in kwestie nu bijna een populair liedje is geworden, is dat het.

Misschien moet het nageslacht ook nog gaan uitzoeken wie Furia het paard van het westen was, de dierlijke hoofdpersoon van het liedje in kwestie, maar voorlopig weten tijdgenoten heel goed waar het over gaat en wie die ietwat geflipte stem met onzeker Italiaans is die het zingt.

Mal werd op 27 februari 1943 geboren in Llanfrechfa, Wales, en het is begrijpelijk dat hij onze taal niet goed machtig was, vooral toen hij in de jaren 60 net in Italië was aangekomen na successen in het buitenland.

Het zingen zat Mal altijd al in het bloed. Hij zong voor het eerst op de bruiloft van de zus van een van de bandleden van de Meteors, die hem na de viering de kans bood om bij hen te komen werken. Het was nog maar het begin, want kort daarna werd hij de leider van de Primitives, een beatgroep die in 1966 in Italië arriveerde en Mal lanceerde onder de jeugd van die tijd.

Toen de Primitives eenmaal voorbij waren, bleef Mal in Italië op zoek naar een solocarrière. Hij werd niets minder dan het idool van tienermeisjes in de periode 1968-1970 en wijdde zich, dankzij zijn intrigerende gezicht, ook aan fotoreportages.

Televisieoptredens, artikelen en vooral een reeks ongelooflijke liedjes ('Bambolina', 'Betty Blu', 'Tu sei bella come sei' - Sanremo 1969, met de Showmen, etc.) hebben hem definitief gevestigd.

In de zomer van 1969 was de slogan 'Pensiero d'amore': honderdduizenden verkochte exemplaren, grote prijzen en vooral Mal's debuut op het witte doek.

In de volgende twee jaar maakte hij vier ongelooflijk succesvolle films: 'Pensiero d'amore', 'Lacrime d'amore' (vervolg op de eerste, beide met Silvia Dionisio), 'Avventura a Montecarlo - Terzo canale' en 'Amore Formula Due'.

Maar tijden veranderen snel, een regel die vooral gold in de turbulente jaren 1970, en Mal heeft moeite om zich aan te passen en loopt steeds meer het gevaar tot het verleden te gaan behoren.

Toen zijn ster in Italië tanende was, verhuisde hij naar Duitsland waar hij, samen met zijn goede vriend Ricky Shayne, een nummer één hit werd. Het nummer 'Mighty mighty roly poly' was een hit in heel Noord-Europa, gevolgd door John Kongos' cover van 'He's gonna step on you' en Delirium's 'Song of Hosanna' (wat in het Duits 'Oh Susanna' wordt!).

In Italië was bijna iedereen hem vergeten, maar plotseling verscheen hij in 1975 weer in de hitlijsten met niemand minder dan een liedje van Vittorio De Sica uit 1932, dat 'Parlami d'amore Mariù'; dit liedje paste goed bij zijn nieuwe rol als melodieuze zanger, klaar om mee te liften op de golf van succes door oude liedjes zoals 'Jealousie' op te nemen. Maar dat was nog niet alles.

Mal heeft nog een troef achter de hand, ook al weet hij dat nog niet. Het is de goede oude Fury, een tv-show die op dit moment toe is aan een echte lancering. Het valt niet te ontkennen: het succesvolle themanummer heeft er in niet geringe mate toe bijgedragen dat duizenden kinderen voor het televisiescherm zitten om de verrichtingen van het paard te volgen. die alleen koffie drinkt " (zoals de tekst luidt), waardoor zowel Fury als Mal fortuin maakten.

Dit succes was het begin van een succesvolle carrière als vertolker van kinderliedjes, die hem helaas jarenlang degradeerde tot een rol die afbreuk deed aan zijn zangtalent. Hij worstelde zo goed als hij kon. Hij verscheen op televisie in 'Il Dirigibile', in een duo met Maria Giovanna Elmi; in 1979 vertegenwoordigde hij Italië op het Tokyo International Festival (waar hij de eerste prijs won als beste zanger).Daarna tekende hij voor Baby Records, waarvoor hij terugkeerde om iets meer 'canonieks' op te nemen: een Engelstalig album, 'Silhouette', onder de naam Paul Bradley, en een dance-experiment, 'Cooperation'.

In 1982 nam hij deel aan het Sanremo Festival met 'Sei la mia donna' (Jij bent mijn vrouw); twee jaar later, na de sluiting van Baby Records, keerde hij terug op tournee als een goede muziekvakman.

In de jaren tachtig was hij op verschillende fronten actief, terwijl hij zich op de achtergrond hield: een nieuw contract en de start van een theatercarrière (afgewisseld met de gebruikelijke tv-optredens).

In de jaren 90 werd Mal vader, maar stopte niet: de gebruikelijke concerten, meer opnames en vooral weer theater (dit keer in de Italiaanse editie van 'Grease' met Cuccarini/Ingrassia, waar hij de rol van Teen Angel speelde, die op het scherm die van Frankie Avalon was) en televisie ('L'Ultimo Valzer', 'La sai l'ultima', 'Viva Napoli', 'I ragazzi irresistibili').

Zelfs vandaag de dag, na een eervolle carrière van 30 jaar, treedt Mal nog constant op op pleinen en in clubs in heel Italië en sleept hij een lange schare fans met zich mee die, net als hij, nog steeds van de legendarische jaren 60 houden.

In 2005 was Mal een van de sterren van 'La Fattoria', een van de meest succesvolle realityshows van Canale 5, waar hij tweede werd.