Biografie - De kleuren van pijn

• Werken van Frida Kahlo

Magdalena Carmen Frida Kahlo y Calderón werd geboren op 6 juli 1907 in Coyoacán (Mexico) en is de dochter van Wilhelm Kahlo, aan wie ze erg gehecht is, een eenvoudige en vriendelijke man, een Jood, een liefhebber van literatuur en muziek en een schilder die vanuit Hongarije naar Mexico emigreerde. Hij is niet rijk en werkt daarom in verschillende beroepen, waaronder bediende in een boekwinkel, met gemengd fortuin, wordt dan fotograafgetalenteerd en inspireerde zijn dochter Frida waarschijnlijk tot een bepaalde manier om het beeld te 'framen'.

Zodra hij in Mexico aankwam, veranderde Wilhelm Kahlo zijn naam in Guillermo en na een eerste huwelijk waarvan hij weduwnaar werd, trouwde hij in 1898 met Calderon y Gonzales, de dochter van een Mexicaanse vrouw en een Indiaan, geboren in Oaxaca, een oude Azteekse stad. Het echtpaar kreeg vier kinderen en Frieda was de levendigste en meest rebelse dochter van de vier.

Eenmaal volwassen veranderde ze haar oorspronkelijke naam Frieda - een veel voorkomende naam in Duitsland die afstamt van het woord 'Fried' en 'vrede' betekent - in Frida om de Duitse nazi-politiek aan te vechten.

Frida Kahlo is ongetwijfeld de beroemdste en meest geprezen Mexicaanse schilderes aller tijden, die ook beroemd werd om haar ongelukkige en bewogen leven. Ze beweerde geboren te zijn in 1910, een 'kind' van de Mexicaanse revolutie en het moderne Mexico. Haar artistieke activiteit zou na haar dood een grote herwaardering vinden, vooral in Europa met de tentoonstelling van talrijketentoonstellingen.

Bij haar geboorte lijdt Frida aan spina bifida, wat haar ouders en haar omgeving verwarren met poliomyelitis, omdat haar jongere zusje er ook aan lijdt; vanaf haar adolescentie toont ze artistiek talent en een onafhankelijke en gepassioneerde geest, terughoudend ten opzichte van alle sociale conventies. Vanuit deze context zal het thema van het zelfportret ontstaan. Het eerste dat ze schildert is voor haar liefdeIn zijn portretten laat hij vaak de dramatische aspecten van zijn leven zien, waarvan het ernstigste het ongeluk is dat hij in 1925 kreeg toen hij in een bus zat en waarbij hij een gebroken bekken opliep.

De naweeën van dat ongeluk (een paal zou haar bekken hebben doorboord en door de verwondingen zou ze in de loop der jaren tweeëndertig operaties ondergaan) zouden haar gezondheid voor de rest van haar leven beïnvloeden, maar niet haar morele spanning. Frida wijdde zich vol passie aan het schilderen en ondanks de fysieke en psychologische pijn van de naweeën van het ongeluk bleef ze het meisjerebels, non-conformistisch en levendig als ze eerder was geweest.

Na haar ontslag uit het ziekenhuis moest ze maandenlang thuis in bed rusten met haar bovenlichaam in het gips. Deze gedwongen omstandigheden zetten haar ertoe aan veel boeken te lezen, waaronder veel over de communistische beweging, en te schilderen.

Haar eerste onderwerp is haar voet, waar ze een glimp van opvangt tussen de lakens. Om deze passie te ondersteunen, geven haar ouders haar een hemelbed met een spiegel aan het plafond, zodat ze zichzelf kan zien, en schildert; dit is waar haar serie zelfportretten begint. Nadat haar gips is verwijderd, herstelt Frida Kahlo haar vermogen om te lopen, ondanks de hevige pijn die ze zal doorstaan enzal het de komende jaren vergezellen.

Hij nam zijn schilderijen mee naar Diego Rivera, een illustere muurschilder uit die tijd, voor zijn kritiek. Rivera is een lange, dikke, imposante man, die rondloopt in een oude broek, een grauw overhemd, een oude hoed, een gemoedelijk, vrolijk, onstuimig temperament heeft, beroemd als een grote veroveraar van mooie vrouwen en een hartstochtelijke communist. Hij is erg onder de indrukHij was zo enthousiast over de moderne stijl van de jonge kunstenaar dat hij haar in zijn armen sloot en haar introduceerde in de Mexicaanse politieke en culturele scène.

Frida werd een activiste van de Communistische Partij, nam deel aan vele demonstraties en werd ondertussen verliefd op de man die haar professionele en levens 'gids' werd; in 1929 trouwde ze met Diego Rivera - voor hem was het zijn derde huwelijk - ook al wist ze van het voortdurende verraad dat ze zou ondergaan. Zij van haar kant betaalde hem op dezelfde manier terug, zelfs met biseksuele ervaringen.

In die jaren kreeg Rivera opdrachten voor een aantal werken in de VS, zoals de muur in het Rockefeller Center in New York of de fresco's voor de Internationale Beurs van Chicago. Na de ophef die ontstond over het fresco in het Rockefeller Center, waarop een arbeider schaamteloos met het gezicht van Lenin is afgebeeld, werden zijn opdrachten ingetrokken. In dezelfde periode werd inWanneer het echtpaar in New York verblijft, wordt Frida zwanger: laat in de zwangerschap krijgt ze een miskraam omdat haar lichaam niet in staat is een zwangerschap te dragen. Deze gebeurtenis maakt haar zo van streek dat ze besluit met haar man terug te keren naar Mexico.

De twee besloten in twee aparte huizen te gaan wonen die door een brug met elkaar verbonden waren, zodat ze ieder hun eigen 'artistieke' ruimte zouden hebben. Ze scheidden in 1939 vanwege Rivera's verraad met Frida's zus.

Er ging niet veel tijd voorbij en de twee werden weer hecht; ze hertrouwden in 1940 in San Francisco. Van hem nam ze een opzettelijk 'naïeve' stijl over die ertoe leidde dat Frida kleine zelfportretten schilderde die geïnspireerd waren op volkskunst en precolumbiaanse folklore. Haar doel was om haar Mexicaanse identiteit ondubbelzinnig te bevestigen door haar toevlucht te nemen tot onderwerpen uit inheemse beschavingen.

De grootste kwelling van de kunstenares is dat ze geen kinderen had. Frida Kahlo's hartstochtelijke (en destijds controversiële) liefdesrelatie met Diego Rivera is opgetekend in een persoonlijk dagboek. De kronieken vertellen dat ze talloze minnaars had, van beide geslachten, met prominente figuren die niet onopgemerkt bleven, zoals de Russische revolutionair Lev Trotski en de dichter André Breton. Ze is goed bevriend met enWaarschijnlijk minnares van Tina Modotti, militante communiste en fotografe in het Mexico van de jaren 1920.

Het leven en de werken van de Mexicaanse schilderes Frida Kahlo hebben een grote artistieke fascinatie en emotionele impact. Voor sommigen zal deze moedige kunstenares door de eeuwen heen herinnerd worden als de grootste schilderes van de 20e eeuw.

Drie grote tentoonstellingen werden aan haar gewijd in 1938 in New York, in 1939 in Parijs en in 1953 in Mexico Stad. Het jaar na deze laatste tentoonstelling, op 13 juli 1954, stierf Frida Kahlo in haar geboortestad. Haar huis in Coyoacán, het 'Blauwe Huis', dat door duizenden en duizenden mensen werd bezocht, is intact gebleven, zoals Diego Rivera het wilde en aan Mexico naliet. Het is een thuisprachtig, eenvoudig en mooi, met kleurrijke muren, licht en zonneschijn, vol leven en innerlijke kracht zoals de eigenaar was.

Op 21 juni 2001 werd in de Verenigde Staten een postzegel uitgegeven met de beeltenis van Frida Kahlo (gekozen uit een zelfportret uit 1933), de eerste postzegel die een Latijns-Amerikaanse vrouw afbeeldde.

Werken van Frida Kahlo

Van de vele werken van de Mexicaanse kunstenaar hebben we ervoor gekozen om een aantal van de belangrijkste te analyseren, door in hun geschiedenis te duiken met commentaar en korte analyses. Hieronder vind je de lijst:

• Het frame (zelfportret) (1938)
• Twee naakt in het bos (1939)
• De twee Fridas (1939)
• De droom (Het bed) (1940)
• De gebroken colonne (1944)
• Mozes (of Zonnekern) (1945)
• Gewond hert (1946)
• Zelfportret (1948)
• De liefdevolle omhelzing van het universum, de aarde (Mexico), ik, Diego en meneer Xólot (1949)