Biografie - Religie, politiek en psychiatrie

• Marco Bellocchio in 2010
• Essentiële filmografie van Marco Bellocchio

Het leven en de carrière van Marco Bellocchio worden gekenmerkt door reflectie op de twee polen die het Italiaanse leven sinds de Tweede Wereldoorlog hebben getekend, het katholicisme en het communisme.

Geboren in de provincie Emilia (9 november 1939, in Piacenza) uit een moeder die lerares was en een vader die advocaat was, maar tijdens zijn puberteit verloor. Marco kreeg een sterk katholieke opvoeding en bezocht de middelbare school in religieuze instituten.

De breuk met deze opvoeding is sterk verbonden met het begin van zijn carrière als regisseur.

In 1959 gaf hij zijn universitaire studie filosofie aan de Katholieke Universiteit van Milaan op om naar Rome te verhuizen en cursussen te gaan volgen aan het 'Centro Sperimentale di Cinematografia'. In het begin van de jaren zestig, nadat hij een paar korte films had gemaakt waarin de invloed van regisseurs als Fellini en Michelangelo Antonioni duidelijk te zien was, besloot hij naar Londen te verhuizen om cursussen te gaan volgen aan de"Slade School of Fine Arts. Studies afgesloten met een proefschrift over Antonioni en Bresson.

Het filmdebuut van Bellocchio vond plaats in 1965 en was het middelpunt van grote controverse. Zijn eerste speelfilm, "I pugni in tasca", is een harde en groteske berisping van een van de centrale waarden van de burgerlijke samenleving: het gezin. De hoofdpersoon, een jonge man die aan epilepsie lijdt, gespeeld door Lou Castel naar Gianni Morandi's afvalligheid, probeert zijn hele familie te vermoorden. De filmAfgewezen uit de selectie van het 'Venice Film Festival', werd het bekroond met de 'Silver Sail' op het 'Locarno Festival' en een 'Silver Ribbon'.

Bellocchio werd qua stijl en gemeenschappelijke Emiliaanse afkomst vergeleken met een andere grote nieuwkomer uit die jaren, Bernardo Bertolucci, en werd al snel een van de iconen van Italiaans links. Aan het eind van de jaren zestig was dit imago echter al aan het scheuren. In 1967 verscheen 'China is Near', 'Special Jury Prize' op het filmfestival van Venetië en winnaar van een 'Silver Ribbon', en met de aflevering"Laten we discussiëren, laten we discussiëren..." ingevoegd in de film "Amore e rabbia" - een collectieve film uit 1969 die hij samen met Bertolucci, Pier Paolo Pasolini, Carlo Lizzani en Jean Luc Godard opnam - kan Marco Bellocchio niet langer gedefinieerd worden als een partijregisseur. De harde aanval op de hypocrisie van burgerlijke waarden gaat gepaard met een aanklacht tegen de passiviteit, het transformisme en de steriliteit van een groot deel van links.Italiaans. Een zeer sterke afkeuring die zelfs de vernieuwing die in die jaren werd voorgesteld door het jongerenprotest van '68-'69 niet spaart.

Het is in de jaren 1970 dat Marco Bellocchio's definitieve artistieke rijping lijkt te hebben plaatsgevonden. In 1972, met 'Nel nome del padre' (In de naam van de vader), gaat de aanklacht tegen de machtspatronen van de maatschappij gepaard met een poging om door te dringen in de machtsstructuren en hun dwingende relatie met het individu, een thema dat in latere films verder wordt uitgediept.

In "Matti da slegare" (1975) wordt de weg van de documentaire ingeslagen. De film is een genadeloos onderzoek naar de wereld van de gestichten, die eerder als een plaats van onderdrukking dan van genezing worden gezien, en een analyse van de oorzaken van geestesziekten, waarvan het afgeleide verband met de sociale organisatie wordt belicht. In "Marcia trionfale" (1976) stelt Bellocchio's camera de betekenis van de geestesziekte in vraag.militair leven.

Het is nauwelijks de moeite waard om te vermelden dat deze twee kwesties zeer actueel waren in de jaren zeventig. In 1972 werd in Italië namelijk Wet 772 of 'Wet Marcora' aangenomen, waarin voor het eerst het recht op gewetensbezwaren werd vastgelegd, en in 1978 werd Wet 180 of 'Wet Basaglia' aangenomen, waarin het einde van het asielinstituut werd bekrachtigd.

Het jaar 1977 markeerde een nieuw keerpunt in de carrière van Marco Bellocchio. De film 'De Meeuw', gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van Anton Tsjechov, kwam uit. De film markeerde het begin van een nieuw seizoen in de filmproductie van de regisseur. Terwijl de twijfels, vragen en aanklachten van de burgerlijke samenleving blijven, is dekritische beoordeling van de antwoorden van links.

De vergelijking met de grote werken uit de literatuur blijft een constante. In die zin zijn de films 'Henry IV' (1984), veel bekritiseerd vanwege de vrije herinterpretatie van Pirandello's tekst, en 'The Prince of Homburg' (1997), gebaseerd op de tekst van Heinrich von Kleist.

Aan de andere kant zal de introspectieve visie van Bellocchio's films toenemen. Een innerlijke zoektocht die zijn band met de werkelijkheid en met de keuzes van het dagelijkse en politieke leven geenszins zal verliezen. In deze richting gaan de films van de jaren tachtig, te beginnen met 'Salto nel vuoto' (1980), winnaar van de David di Donatello prijs, tot 'Gli occhi, la bocca' (1982), tot 'Diavolo in corpo' (1986) en 'La visione delsabbat" (1988).

Vanaf het begin van de jaren negentig zal het introspectieve onderzoek dat zijn films steeds meer kenmerkt, ertoe leiden dat de regisseur in zijn werk een groeiende interesse toont in de wereld van de psychiatrie en de psychologie.

Juist een film gebaseerd op het scenario van psychiater Massimo Fagioli leverde de regisseur de meest prestigieuze prijs uit zijn carrière op. In 1991 won Bellocchio met 'La condanna' namelijk de Zilveren Beer op het filmfestival van Berlijn. Psychiater Fagioli schreef ook het minder succesvolle 'Il sogno della farfalla' (1994).

In het nieuwe millennium staat de regisseur opnieuw in het middelpunt van grote controverses. In 2001 wordt zijn constante relatie met religie vertaald in 'L'ora di religione', winnaar van een 'Nastro d'argento'. De hoofdpersoon, Sergio Castellitto, is een schilder, een atheïst met een communistisch verleden, die zich in een confrontatie met de kerk en religie van kafkaëske dimensies voor hem bevindt.het plotselinge nieuws over het zaligverklaringsproces van zijn moeder en de keuze van zijn zoon om godsdienstlessen te volgen op school.

In 2003 werd een introspectieve reconstructie van Aldo Moro's ontvoering, 'Buongiorno notte', uitgebracht. De plot van de film, gebaseerd op Anna Laura Traghetti's roman 'The Prisoner', stelt de relatie voor tussen Moro en een van zijn ontvoerders, een jonge vrouw. Het meisje, verscheurd door het contrast van haar dubbelleven, bibliothecaresse overdag en terroriste 's nachts, ontdekt een menselijke affiniteit met Moro datNiemand begrijpt haar, behalve een jonge schrijver en toekomstige auteur van de film over het verhaal, de regisseur Bellocchio zelf.

Tot zijn speelfilms uit de jaren 2000 behoort 'Vincere', een historische film (met Giovanna Mezzogiorno en Filippo Timi in de hoofdrollen) die het verhaal vertelt van Benito Albino Dalser, de geheime zoon van Benito Mussolini. 'Vincere' was de enige Italiaanse film in competitie op het filmfestival van Cannes in 2009 en de meest bekroonde film op de David di Donatello Awards van 2010 (met acht prijzen uit vijftien nominaties, waaronderBeste regisseur).

Marco Bellocchio in 2010

Op 4 en 5 september 2010 dirigeerde hij live op televisie de opera Rigoletto in Mantua, uitgevoerd door Placido Domingo, geproduceerd door RAI en wereldwijd uitgezonden in 148 landen.

Het jaar daarop in Marco Bellocchio krijgt de Gouden Halberd voor Lifetime Achievement in Film en ook de prijs voor Beste Regisseur voor de film 'Sisters Never'. Op 9 september op het 68e Internationale Filmfestival van Venetië ontvangt hij uit handen van Bernardo Bertolucci de Gouden Leeuw voor Lifetime Achievement .

Hij kondigde toen aan dat hij van plan was een verhaal te filmen dat geïnspireerd was op het verhaal van Eluana Englaro en haar vader Beppino Englaro. Ondanks talrijke productieproblemen en meningsverschillen met de regio Friuli-Venezia Giulia, begonnen de opnames in januari 2012. De film ging in première op het filmfestival van Venetië in 2012 onder de titel 'Doornroosje'.

Dit werk richt zich op de thema euthanasie en de moeilijkheid om wetgeving rond het levenseinde te hebben in een land, Italië, dat Vaticaanstad, het wereldcentrum van de katholieke kerk, binnen zijn grenzen heeft. In 2013 op de Internationaal Filmfestival Bari Bellocchio ontvangt de Mario Monicelli prijs als regisseur van de beste film, 'Doornroosje'.

Sinds maart 2014 is hij voorzitter van de Cineteca di Bologna.

In 2016 kwam 'Fai bei sogni' uit, een film met Valerio Mastandrea en Bérénice Bejo, gebaseerd op de gelijknamige autobiografische roman van Massimo Gramellini.

In 2019 komt 'Il traditore' uit, een film met Pierfrancesco Favino en Luigi Lo Cascio over het personage van Tommaso Buscetta, de maffioso die bekend staat als de baas van twee werelden dat rechters Falcone en Borsellino hielp licht te werpen op de Cosa Nostra-organisatie en haar leiderschap. Na in competitie te zijn geweest op het filmfestival van Cannes in 2019, werd de film door Italië genomineerd voor de Oscars van 2020.

Het jaar daarop ontving hij de Palme d'Or Lifetime Achievement op het filmfestival van Cannes.

In de jaren 2020 maakte hij 'Exterior Night' (2022) en 'Kidnapped' (2023), een film over de zaak Edgardo Mortara.

Marco Bellocchio is de broer van criticus Piergiorgio Bellocchio en vader van acteur Pier Giorgio Bellocchio Zwager van psychologe Lella Ravasi Bellocchio en oom van schrijfster Violetta Bellocchio.

Essentiële filmografie van Marco Bellocchio

• 1961 - Down with Uncle (korte film)
• 1961 - Schuld en straf (korte film)
• 1962 - The Juniper Made Man (korte film)
• 1965 - De vuisten in de zak
• 1965 - Schuld en straf
• 1967 - China is dichtbij
• 1969 - Liefde en woede
• 1971 - In de naam van de vader
• 1973 - Slam het Monster op de voorpagina
• 1975 - Looney Tunes
• 1976 - Triomfmars
• 1977 - De Meeuw
• 1978 - De telefilmmachine
• 1979 - Sprong in de leegte
• 1980 - Vakantie in de Trebbiavallei
• 1982 - De ogen, de mond
• 1984 - Hendrik IV
• 1986 - De duivel in het lichaam
• 1988 - De visie van de sabbat
• 1990 - Veroordeling
• 1994 - De droom van de vlinder
• 1995 - Verbrijzelde dromen
• 1997 - De prins van Homburg
• 1998 - De religie van de geschiedenis
• 1999 - De oppas
• 2001 - Een andere wereld is mogelijk
• 2002 - Het uur van de religie - De glimlach van mijn moeder
• 2002 - Afscheid van het verleden
• 2002 - Een millimeter van het hart
• 2003 - Goedemorgen nacht
• 2005 - De huwelijksregisseur
• 2006 - Zussen
• 2009 - Winnen
• 2010 - Zussen Nooit
• 2012 - Doornroosje
• 2015 - Bloed van mijn bloed
• 2016 - Maak mooie dromen
• 2019 - De verrader