Biografia - Laurel, Hardy i finał

Urodzony w Georgii 18 stycznia 1892 roku Oliver Norvell Hardy, nazywany przez przyjaciół Illie lub Babe, był ostatnim dzieckiem w rodzinie zupełnie niezwiązanej z show-biznesem. Jego ojciec, prawnik, zmarł zbyt wcześnie, by pomóc licznej rodzinie (trzech chłopców i dwie dziewczynki), a zwłaszcza najmłodszemu synowi. Jego matka, Emily Norvell, energiczna kobieta, postanowiła przeprowadzić się z Harlemu do Madison,Pracując jako menadżer w dość eleganckim hotelu, mogła utrzymać swoją rodzinę.

Jako chłopiec jego rodzice zapisali go najpierw do akademii wojskowej w Georgii, a następnie do Konserwatorium Muzycznego w Atlancie, gdzie osiągnął dobre wyniki, ale trudności finansowe jego rodziny uniemożliwiły mu kontynuowanie kariery śpiewaczej.

Po ukończeniu 18 roku życia, nieubłaganie przyciągany do kina i show-biznesu, dostosował się do robienia wszystkiego, aby być w tym świecie, który uwielbia. W 1913 roku Oliver Hardy pojawił się w Lubin Motion Picture i dostał kontrakt jako aktor w Jacksonville. Miał zagrać czarny charakter za pięć dolarów tygodniowo.

W 1915 r. Oliver zagrał w swoim pierwszym filmie komediowym w roli głównej, zatytułowanym "The Striker's Helper". W Kalifornii, gdzie koncentrowała się produkcja filmowa, Oliver Hardy został zatrudniony przez firmę produkcyjną Vitagraph. To właśnie w Kalifornii po raz pierwszy spotkał Stana Laurela (późniejszego słynnego Laurela), ale była to przelotna współpraca, tylko przy jednym filmie:"Lucky Dog", w którym Stan jest głównym bohaterem, a Oliver wciela się w rolę rabusia, który nie może być wystarczająco ponury, ponieważ żyłka komiczna już w nim przeważa.

Był rok 1926, rok jego wielkiego spotkania z Halem Roachem, producentem filmowym, który w tym czasie powierzył Stanowi Laurelowi reżyserię filmu "Kochaj i płacz". Oliver Hardy został zatrudniony do zagrania roli komicznej. Ale pewnej niedzieli, kiedy Oliver bawił się w kuchni, przygotowując coś dla swoich przyjaciół, poważnie poparzył sobie rękę,Tak bardzo, że nie mógł być na planie następnego dnia. W tym momencie rola zostaje podwojona, aby Stan miał szansę zastąpić Olivera przez kilka pierwszych dni. W końcu obaj ponownie znajdują się razem przez czysty przypadek. Stąd partnerstwo, które stopniowo się umacnia, aż do osiągnięcia wielkiego sukcesu.

W "złotych latach" Hal Roach's Studios, od 1926 do 1940 roku, Stan Laurel i Oliver Hardy wyprodukowali 89 filmów, z czego 30 to nieme filmy krótkometrażowe, a 43 to filmy dźwiękowe.

Schyłek ich kariery w tym momencie wydaje się być tuż za rogiem. Po tak wielkim sukcesie nieuniknione jest, że parabola spadkowa się rozpocznie. Stan zachorował podczas kręcenia ich ostatniego filmu "Atoll K", jedynego kręconego w Europie, z dala od hollywoodzkich studiów, w których pochłonęli całe swoje filmowe doświadczenie.

Stan zdrowia Olivera był również bardzo zły: pomagała mu jego trzecia żona Lucille, którą poznał na planie filmu "Latające diabły" (1939) i która była mu wierna przez siedemnaście długich lat. 7 sierpnia 1957 roku Oliver Hardy ostatecznie zmarł.

Laurel przeżyła go o osiem lat, umierając 23 lutego 1965 r. Tego dnia śmierć Laurel położyła kres dwóm równoległym historiom, które rozpoczęły się siedemdziesiąt lat wcześniej po przeciwnych stronach oceanu, a następnie połączyły się, aż zbiegły się idealnie i dały początek jednej z najbardziej niezwykłych par komiksowych wszechczasów.

Włoski dubbing Olivera Hardy'ego, ten szczególny głos rozpoznawalny wśród tysiąca, należy do prawdziwej legendy włoskiego kina, wielkiego Alberto Sordiego.