Biografie - Laurel, Hardy en Finale

Oliver Norvell Hardy, Illie of Babe voor zijn vrienden, werd op 18 januari 1892 in Georgia geboren en was het laatste kind van een gezin dat niets met showbusiness te maken had. Zijn vader, een advocaat, stierf te vroeg om het grote gezin (drie jongens en twee meisjes) en vooral zijn jongste zoon nog te kunnen helpen. Zijn moeder, Emily Norvell, een energieke vrouw, besloot van Harlem naar Madison dov. te verhuizen,Door te werken als manager in een redelijk chique hotel kon ze haar gezin onderhouden.

Als jongen schreven zijn ouders hem eerst in op de militaire academie in Georgia en daarna op het conservatorium van Atlanta, waar hij goede resultaten behaalde, maar de financiële problemen van zijn familie weerhielden hem van een zangcarrière.

Na zijn 18e voelde hij zich onverbiddelijk aangetrokken tot de film- en showbusiness en paste hij zich aan om alles te doen om in die wereld te zijn waar hij zo dol op is. In 1913 verscheen Oliver Hardy bij Lubin Motion Picture en kreeg hij een contract als acteur in Jacksonville. Hij zou een schurk spelen, voor vijf dollar per week.

In 1915 speelde Oliver in zijn eerste komische film als hoofdrolspeler, getiteld 'The Striker's Helper'. In Californië, waar de filmproductie zich concentreerde, werd Oliver Hardy ingehuurd door de productiemaatschappij Vitagraph. Het was in Californië dat hij Stan Laurel (de latere beroemde Laurel) voor het eerst ontmoette, maar het was een vluchtige samenwerking, voor slechts één film:"Lucky Dog". Stan is de hoofdpersoon en Oliver speelt de rol van een overvaller die niet grimmig genoeg kan zijn omdat de komische ader al in hem overheerst.

Het jaar was 1926, het jaar van zijn grote ontmoeting met Hal Roach, een filmproducent die op dat moment Stan Laurel de regie van de film 'Love'em and weep' had toevertrouwd. Oliver Hardy werd ingehuurd om de komische rol te spelen. Maar op een zondag, toen Oliver in de keuken iets aan het klaarmaken was voor zijn vrienden, verbrandde hij zijn arm ernstig,Zo erg zelfs dat hij de volgende dag niet op de set kon zijn. Op dat moment wordt de rol verdubbeld om Stan de kans te geven de eerste paar dagen voor Oliver in te vallen. Uiteindelijk komen de twee door puur toeval weer bij elkaar. Vandaar de samenwerking die zich geleidelijk consolideert tot het grote succes.

In de 'gouden jaren', die van Hal Roach's Studios, van 1926 tot 1940, produceerden Stan Laurel en Oliver Hardy 89 films, waarvan 30 stille shorts en 43 geluidsshorts.

Het einde van hun carrière lijkt in zicht. Na zoveel succes is het onvermijdelijk dat de neerwaartse parabool wordt ingezet. Stan wordt ziek tijdens het maken van hun laatste film 'Atoll K', de enige film die in Europa is opgenomen, ver weg van de Hollywoodstudio's waar ze al hun filmervaring hebben verbruikt.

Oliver's gezondheid was ook erg slecht: zijn derde vrouw Lucille, die hij ontmoette op de set van 'The Flying Devils' (1939) en die hem zeventien lange jaren trouw was gebleven, stond hem bij. Op 7 augustus 1957 overleed Oliver Hardy uiteindelijk.

Laurel overleeft hem met acht jaar en sterft op 23 februari 1965. Op die dag maakt Laurels dood een einde aan twee parallelle verhalen die zeventig jaar eerder aan weerszijden van de oceaan begonnen en vervolgens samenkwamen tot ze perfect samenvielen en geboorte gaven aan een van de meest bijzondere komische koppels aller tijden.

De Italiaanse nasynchronisatie van Oliver Hardy, die specifieke stem die herkenbaar is uit duizenden, is van een echte legende van de Italiaanse film, de grote Alberto Sordi.