بیوگرافی • بیش از حد

بازیگر بزرگ، بازیگر شخصیت فراموش نشدنی در ده ها فیلم، رادنی استیون استیگر در 14 آوریل 1925 در وستهمپتون در ایالت نیویورک به دنیا آمد. او که تنها فرزند یک زوج بازیگر بود، درام جدایی پدر و مادرش را تجربه کرد که بلافاصله پس از تولدش طلاق گرفتند.

پدر خانه را ترک کرد و در آینده خود را کم کم راد نشان داد، در حالی که مادر که دوباره ازدواج کرد و با شریک جدیدش به نیوآرک در نیوجرسی نقل مکان کرد، نتوانست آن هسته گرم و پایدار را به کودک بدهد. ، برای رشد سالم و هماهنگ ضروری است.

در حقیقت، یکی از نگران‌کننده‌ترین دیوها در خانواده اشتایگر رخنه کرده بود، دیو اعتیاد به الکل، که به نظر می‌رسید هم مادر و هم ناپدری به طور مستقل تحت تأثیر آن قرار دارند. به طور خلاصه، وضعیت آنقدر غیرقابل تحمل شد که راد که اکنون پانزده ساله است، تصمیم گرفت خانه را ترک کند. تصمیمی دشوار و دردناک که منجر به عدم تعادل های زیادی در بازیگر آینده شد، زیرا پانزده سال به وضوح هنوز سن کمی برای رویارویی با زندگی به تنهایی است.

با این حال، تواریخ نشان می دهد که راد، در مورد سن خود دروغ می گوید، موفق شد در نیروی دریایی ثبت نام کند، که در واقع به او بعد از زندگی منظم و اجتماعی را داد که او به شدت دلتنگ آن بود. مراحل ناوبری او در سایه پرچم آمریکا، در کشتی های قدرتمند و عظیم، متنوع ترین بود.حتی اگر در خاطرات بازیگر همیشه دوره های گذراندن در دریاهای جنوب جای گرفته باشد، اما در این بین بدترین قسمت های جنگ جهانی دوم نیز اتفاق می افتد و راد گیج اما واکنشی خود را در میانه میدان می بیند. پس از جنگ، اشتایگر تصمیم می‌گیرد تا حرفه نظامی خود را کنار بگذارد و برای زنده ماندن، پست‌ترین مشاغل را انجام دهد، در حالی که در اوقات فراغت خود شروع به فعالیت می‌کند.

او آن را دوست دارد، تئاتر چیزی است که او را از بدبختی های زندگی روزمره منحرف می کند، که او را به دنیایی دیگر می فرستد، و بنابراین او در مدرسه نمایش در نیویورک ثبت نام می کند که در آن سعی خواهد کرد تحصیل کند. شور و شوق موج برای هر چیزی که «تئاتر» را می سازد، حتی شاهکارهای بزرگ و جاودانه اپرا. از سوی دیگر، برای کسی که شکسپیر را دوست داشت، حتی اگر مطالعات زیادی پشت سر او نباشد، چگونه می‌توانست درام‌های بزرگی را که آهنگسازان بزرگ از وردی شروع کرده‌اند، نادیده بگیرد؟

اما به نظر می رسد سرنوشت اشتایگر به سرنوشت یک آماتور عالی یا، در وحشیانه ترین رویاهای او، به سرنوشت یک بازیگر شخصیت درجه دو تقسیم شده است. در عوض، با تصمیم برای رفتن به استودیوی بازیگران، همه چیز تغییر می کند. همکلاسی های او نام هایی مانند مارلون براندو، اوا ماری سنت، کارل مالدن و کیم استنلی دارند و در میان آن هوموس هنری خارق العاده، راد به سرعت در مهارت و دانش بازیگری رشد می کند.

از آن لحظه به بعد، تاریخ شناخته شده است. سینما فرصت بزرگ او را به نمایش گذاشت، مانند هر بازیگر قرن بیستم که واقعاً محبوب شد، هنری که او انرژی های بی شماری را صرف آن کرد. عشقی متقابل، اگر درست باشد که این هنرمند استثنایی و کاریزماتیک در سال های فعالیت حرفه ای خود توانسته ده ها فیلم را فیلمبرداری کند. در بهترین لحظات، اشتایگر در ترسیم پرتره‌های دردناک (فیلمی که با آن جایزه بهترین بازیگر مرد جشنواره فیلم برلین 1964 را دریافت کرد)، مردان ناصادق و مستبد («و دست بر شهر») یا تاریخی بحث‌برانگیز بسیار قانع‌کننده بود. فیگورها ("واترلو"، که در آن نقش دیگری جز ناپلئون نداشت). اسکار 1967 که برای "شب داغ بازرس تیبز" برنده بهترین بازیگر مرد شد، موفق ترین دوره این بازیگر را به پایان رساند.

شهرت به دلیل اشتهای بسیار زیاد. اشتایگر اغلب اضافه وزن داشت، اما من چندان اهمیتی نمی‌دادم. در واقع، او اغلب از حجم خود برای القای کاریزما بیشتر به شخصیت‌هایش استفاده می‌کرد. در زندگی، دوره‌هایی از افسردگی شدید که در آن الکل و مواد مخدر کم نبود، پشت سر گذاشت. اما او همیشه موفق می‌شد دوباره ظاهر شود، حداقل تا زمانی که دچار سکته‌ی شدید شد. در مورد دیگران، چه بیشتراتفاق وحشتناکی ممکن است برای یک مرد بیفتد،" او در مصاحبه ای فاش کرد.

بارهای بی شماری ازدواج کرد و از چهار زن طلاق گرفت: سالی گریسی، بازیگر کلر بلوم، شری نرلسون و پائولا نلسون. آخرین ازدواج، با جوآن بندیکت، به آخرین سال های زندگی او برمی گردد.

نکته پایانی مربوط به رابطه او با ایتالیا است که ظاهراً به آن بسیار وابسته بود. بر فراز شهر، «لوسیانو خوش شانس» اثر فرانچسکو رزی، «و مردی آمد» اثر ارماننو اولمی و «آخرین عمل موسولینی» اثر کارلو لیزانی.

تفسیر او فراموش نشدنی است، در کنار جیمز کابرن، وحشی و عاشق راهزن در سرجیو لئونه "سر پایین".

از آخرین فیلم های او، "دیوانه ها در آلاباما"، اولین کارگردانی آنتونیو باندراس.

راد استایگر در لس آنجلس بر اثر ذات الریه درگذشت. در 9 جولای 2002.