بیوگرافی • تعبیر ظرافت

زیبایی شفاف و ظریف، بازیگری شدید و نافذ، دارای ظرافت و حساسیت فوق العاده: این اولیویا دی هاویلند، یکی از مهمترین بازیگران زن عصر طلایی هالیوود بود. متولد 1 ژوئیه 1916 در توکیو، ژاپن. پدر و مادرش انگلیسی هستند، پدرش یک وکیل سرشناس و مادرش بازیگر تئاتر است، و پس از طلاق آنها، اولیویا جوان به همراه خواهرش جوآن به آمریکا نقل مکان کردند. ستاره سینما (با نام هنری جوآن فونتین).

الیویا که مجذوب حرفه مادرش شده است، موفق می شود در برخی از نمایش های تئاتری کار پیدا کند و در اواسط دهه 1930، زمانی که هنوز در حال تحصیل در کالج است، پیشنهاد جذابی از کارگردان مشهور تئاتر ماکس راینهارت دریافت می کند. او را به عنوان قهرمان صحنه نمایش شکسپیر "رویای یک شب نیمه تابستان" می خواهد.

وقتی در سال 1935 راینهارت و ویلیام دیترل تصمیم به ساختن یک نسخه سینمایی می گیرند، با اولیویا دی هاویلند تماس می گیرند تا همان نقش را بازی کند. به این ترتیب این بازیگر با برادران وارنر قراردادی امضا می کند که به زودی او را به یک ستاره بزرگ تبدیل می کند.

اولین فیلم موفق او ماجراجویی "کاپیتان خون" (کاپیتان خون، 1935) ساخته مایکل کورتیز، در کنار ارول فلین خوش تیپ است که با اوزوجی خوش شانس در چندین فیلم خواهند بود: او، قهرمان تسلیم ناپذیر بدون عیب، او، همراه غمگین و شیرین او برای زندگی.

در سال 1939 حرفه او با یک نقطه عطف تعیین کننده روبرو شد. این فرصت زمانی پیش آمد که برادران وارنر موافقت کرد او را به ام جی ام بفروشد تا در نقش ملانیا همیلتون حساس و مطیع در شاهکار ویکتور فلمینگ "بر باد رفته" با ویوین لی و کلارک گیبل بازی کند. در این نقش اولیویا دی هاویلند استعداد دراماتیک قابل توجهی را نشان می دهد و برای بازی غمگین، لطیف و دردناکی که زیبایی شیرین و مالیخولیایی به آن می افزاید، برجسته است.

به لطف موفقیتی که با تفسیر او به دست آمد (که برای آن نامزد دریافت جایزه اسکار شد)، این بازیگر پیشنهادهای متعددی دریافت کرد، به ویژه در فیلم هایی که در آنها از او خواسته شد نقش های یک دختر ساده لوح و ظریف را ایفا کند. به عنوان "توت فرنگی بلوند" (بلوند توت فرنگی، 1941) توسط رائول والش، و "در این زندگی ما، 1942) توسط جان هیوستون، با بت دیویس.

او که از نقش هایی که به او پیشنهاد می شود خسته شده است، از شروع یک نبرد قانونی علیه درخواست های وارنر برای تمدید قرارداد خود تردیدی ندارد. در نهایت این بازیگر که بتواند نقش‌های سخت‌تری را انتخاب کند، دوره حداکثر رضایت حرفه‌ای خود را در نیمه دوم دهه 1940 تجربه خواهد کرد. از موفق ترین تفاسیر او در این سال ها به یاد داریم که ازمادر مجرد مجبور شد فرزندش را به فرزندی قبول کند و ببیند که او دور از خودش بزرگ می‌شود، در فیلمی که میچل لیزن در سال 1946 اولین جایزه اسکار خود را به دست آورد. زنی قربانی فراموشی افسرده‌ای که پس از واقعیت تلخ یک بیمارستان روانی موفق به شکست آن می‌شود، او را به یاد اپیزودهای نوجوانی می‌اندازد که او را در «گودال مار» (1948) خام آناتول، لیتوک، آزار می‌دهد. و از وارث غمگین و خجالتی که در آمریکای قرن نوزدهم خود را با چاپلوسی یک شکارچی ثروت پر زرق و برق می بیند، در فیلم شدید ویلیام وایلر "وارث" (1949) (که برای آن اسکار دیگری دریافت کرد).

از دهه 1950، این هنرپیشه تنها در حضور پراکنده در فیلم‌هایی با سطح پایین‌تر به خود اجازه می‌دهد.

در سالهای اخیر، تفسیر شدید او از پسر عموی شرور و ریاکار بت دیویس در فیلم خشن رابرت آلدریچ "Hush... Hush, Sweet Charlotte, 1965" (Hush... Hush, Sweet Charlotte, 1965) باید به یاد ماندن .

پس از حضور در چند سریال تلویزیونی و فیلم‌های تجاری متوسط، در اواسط دهه 80، این بازیگر سینما را رها کرد تا به زندگی خصوصی در فرانسه بازنشسته شود.

اولیویا دی هاویلند دو بار ازدواج کرده است، یک بار با نویسنده مارکوس گودریچ و یک بار با روزنامه نگارپیر گالانته فرانسوی که از هر کدام یک پسر داشت.

او در 25 ژوئیه 2020 در خانه اش در پاریس در سن 104 سالگی درگذشت.