Біяграфія

Герадот нарадзіўся (меркавана) у 484 г. да н.э. у Галікарнасе, горадзе ў Карыі, каланізаваным дарыйцамі, у Малой Азіі, у арыстакратычнай сям'і: яго маці Дрыё была грэчанкай, а яго бацька, Lyxes, ён азіят. Разам са сваім стрыечным братам Панясіем ён палітычна супрацьпастаўляе тырана Галікарнаса Лігдамія II, які кіруе горадам дзякуючы падтрымцы Дарыя I, Вялікага цара Персіі.

Пакуль Панясі прысуджаны да смяротнага пакарання, абвінавачаны тыранам ва ўдзеле ў змове арыстакратаў з мэтай забіць яго, Герадоту ўдаецца ўцячы, знайшоўшы прытулак у Самасе, антыперсідскім горадзе, які прытрымліваецца Дэлійска-Атычная ліга, дзе ён сярод іншага мае магчымасць палепшыць свае веды іанічнага дыялекту.

Заставаўся на Самасе два гады, каля 455 г. да н. К. Герадот вяртаецца на радзіму, своечасова, каб дапамагчы ў выгнанні Лігдамі. У наступным годзе Галікарнас стаў данінай Афін, а Герадот пачаў вандраваць па тэрыторыях усходняга Міжземнамор'я. Чатыры месяцы ён знаходзіцца ў Егіпце, захапляючыся мясцовай цывілізацыяй, збірае матэрыялы, якія пойдуць на напісанне «Апавяданняў».

У 447 г. да н.э. К. пераязджае ў Афіны, дзе мае магчымасць пазнаёміцца ​​з архітэктарам Гіпадамам з Мілета, Перыклам, сафістамі Пратагорам і Эўтыдэмам і паэтам-трагікам Сафоклам. Праз два гады ён прыняў удзел у Панатэнэях, стз гэтай нагоды ён прачытаў некаторыя ўрыўкі публічна ў абмен на значную суму ў дзесяць талентаў. Неўзабаве пасля таго, як Герадот вырашае пасяліцца ў Турыі, панэлінскай калоніі, размешчанай у Вялікай Грэцыі, якую ён дапамог заснаваць у 444 г. да н. C.

Паміж 440 і 429 гадамі ён напісаў «Апавяданні», працу, якая сёння лічыцца першым узорам гістарыяграфіі ў галіне заходняй літаратуры. «Апавяданні» апавядаюць пра войны, якія вяліся ў V стагоддзі да н.э. паміж Персідскай імперыяй і грэчаскімі полюсамі. Сёння цяжка ідэнтыфікаваць пісьмовыя крыніцы, выкарыстаныя аўтарам, з-за іх страты: адзіным усталяваным папярэднікам з'яўляецца Гекатэй з Мілета, у той час як Эфор з Кумы таксама згадвае Ксанта з Лідыі. Безумоўна, Герадот выкарыстоўвае для сваіх твораў дэльфійскія, афінскія і персідскія зборнікі, эпіграфы і афіцыйныя дакументы.

Гісторык Галікарнаса памёр у 425 г. да н. C., пасля пачатку Пелапанескай вайны: аднак абставіны і месца смерці застаюцца невядомымі.