بیوگرافی • قهرمان تمام نقص های ایتالیایی ها

آلبرتون ملی، یکی از محبوب ترین بازیگران سینمای ایتالیا، در 15 ژوئن 1920 در رم، در قلب تراستوره، به کارگردانی پیترو سوردی متولد شد. رهبر ارکستر و مجری کنسرت در خانه اپرای رم، و ماریا ریگتی، معلم. او در طول بیش از پنجاه سال فعالیت حرفه ای خود در حدود 150 فیلم بازی کرد. ماجراجویی هنری او با برخی از برنامه های پرمخاطب رادیویی و کار به عنوان صداپیشه آغاز شد.

از سال 1936 با زمینه های مختلف سرگرمی سر و کار داشته است: فانتزیست، فوق العاده در برخی فیلم ها، مقلد وودویل، پسر مجله و دوبلور. در آن سالها او به عنوان صداپیشه ناشناخته آمریکایی "اولیو" در مسابقه MGM برنده شد و او را با صدا و آهنگ بسیار بدیع خود به شیوه ای غیرقابل انکار توصیف کرد.

در سال 1942 او در "سه عقاب" ساخته ماریو ماتولی بازی کرد و در این بین خود را بیش از پیش در دنیای مجله ورایتی تثبیت کرد، که تا حد زیادی پرطرفدارترین نمایش تئاتر ایتالیایی ها حتی در دراماتیک و دراماتیک بود. غمگین از جنگ در سال 1943 در "کویرینو" در رم با "ریتورنا زا بوم" نوشته مارچلو مارکسی و کارگردانی ماتولی حضور داشت. سال بعد اولین نمایش در "کواترو فونتان" با "Sai che ti dico?"، همچنین توسط مارکسی به کارگردانی ماتولی انجام شد. متعاقباً او در بررسی "ImputatiSalziamoci!" ازمیشل گالدیری و نام او برای اولین بار در اندازه بزرگ در پوسترهای نمایش ظاهر می شود.

اولین حضور او در رسانه ها به سال 1948 برمی گردد، زمانی که نویسنده Alba de Cespedes به EIAR تازه متولد شده (که بعداً به RAI تبدیل شد) ارائه شد، او میزبان یک برنامه رادیویی بود که او همچنین نویسنده آن است، "Vi پارلا آلبرتو سوردی». به همین مناسبت چند آهنگ نوشته خود را نیز برای فونیت ضبط کرد، از جمله «Nonnetta»، «Il carcerato»، «Il gatto» و «Il milionario».

به لطف این تجربیات، او به شخصیت هایی مانند سیگنور کوسو، ماریو پیو و کنت کلارو (یا معروف "compagnucci کلیسای محله") جان بخشید، شخصیت هایی که پایه اصلی محبوبیت زیاد او هستند و که به او اجازه می دهد (به لطف دسیکا و زواتینی) تفسیر کند "ماما میا، چه تاثیری!" (1951) توسط روبرتو ساوارزه.

1951 همچنین سال فرصت بزرگ، جهش کیفیت بود. از بعد مجلات و فیلم های سبک به شخصیت پردازی های مهم تری می گذرد، به ویژه با در نظر گرفتن کسانی که در کنار استاد بزرگی چون فلینی (و فلینی در آن زمان قبلاً «فلینی» بود). دومی، در واقع، او را برای نقش ستاره رمان عکس در "شیخ سفید" انتخاب می کند، موفقیت بزرگی در بین مردم. با وجود این، توجه به صحنه زنده از بین نمی رود و نمایش های خود را در کنار هیولاهای مقدسی مانند واندا اوزیریس یا گارینی و جیووانینی ادامه می دهد.(کمدین های بزرگ).

با توجه به بازی عالی ارائه شده در "شیخ سفید"، فلینی او را برای فیلم دیگری فرا می خواند. این بار اما فراتر از اعتبار کارگردان و جذابیت کمدین محبوب حالا، هیچ کدام نمی توانند تصور کنند که فیلمی که در حال آماده سازی هستند آنها را مستقیماً وارد تاریخ سینما کند، آن هم با "S" بزرگ. در واقع، در سال 1953 "I vitelloni" اکران شد، سنگ بنای سینمای تمام دوران، که بلافاصله مورد تحسین منتقدان و تماشاگران قرار گرفت. در اینجا بازیگر شخصیت پردازی را ابداع می کند که به قهرمان بسیاری از فیلم هایش تبدیل می شود: یک تیپ بداخلاق، شیطون و در عین حال ساده لوح.

سوردی در آن زمان یک ستاره بود، یک شومن واقعی در گیشه: تنها در سال 1954 سیزده فیلم از او اکران شد، از جمله "یک آمریکایی در رم" استنو، که در آن او ناندو موریکونی، لاف زن رومی را با او تفسیر کرد. اسطوره ایالات متحده (سال بعد، در ایالات متحده، در کانزاس سیتی، کلید شهر و مقام فرماندار افتخاری را به عنوان "جایزه" برای تبلیغات مطلوب برای آمریکا دریافت می کند که توسط شخصیت او ترویج می شود). همچنین در سال 1954 برای فیلم "I vitelloni" برنده "Nastro d'argento" بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد.

متعاقباً، سوردی یک گالری از پرتره‌های تقریباً تمام نگاتیو ایجاد می‌کند، با این هدف که هر از چند گاهی معمول‌ترین و آشکارترین عیوب ایتالیایی‌ها را ترسیم کند.گاهی اوقات با خیرخواهی خط می‌کشید، و در بعضی مواقع با طنزی وحشیانه توسعه می‌یابد.

تشدید سوردی غیرقابل توقف ادامه دارد و اوج خود را در دهه شصت، عصر طلایی کمدی ایتالیایی، خواهد داشت. از جمله قدردانی ها باید به "Nastro d'argento" برای بهترین بازیگر نقش اول مرد برای "جنگ بزرگ" مونیچلی، "دیوید دی دوناتلو" برای "I Magliari" و "Tutti a casa" ساخته کامنچینی (که او نیز برای آن ها در نظر گرفت) اشاره کرد. دریافت "Grolla d'oro")، "Globo d'Oro" در ایالات متحده و "Orso d'Oro" در برلین برای "شیطان" ساخته پولیدورو، بدون احتساب تعابیر بی شمار و استادانه در بسیاری از فیلم های دیگر که خوب یا بد، سینمای ایتالیا را نشانه گرفته اند. در یک بررسی اجمالی فرضی از همه این مطالب، آنچه ظاهر می شود گالری پایان ناپذیری از پرتره ها است که برای داشتن تصویری واقعی از ایتالیا در آن زمان ضروری است.

در سال 1966، سوردی به عنوان کارگردان نیز تلاش خود را کرد. نتیجه آن فیلم "فومو دی لوندرا" بود که برنده جایزه "دیوید دی دوناتلو" شد، در حالی که دو سال بعد او دوباره به کارگردانی دو استاد کمدی دیگر مانند زامپا و نانی لوی در گروتسک "The" بازگشت. دکتر متقابل» (طنزی که نظام سلامت ملی و ایرادات آن را محکوم می کرد) و در «بازداشتی در انتظار محاکمه».

ولی سوردی عالی بود و تونست نظرشو بگهاستعدادهای چند وجهی نیز در عرصه سینمای دراماتیک. یک اجرای معروف به دلیل شدت آن، اجرای "Un borghese piccolo piccolo"، همچنین توسط مونیلی است، که برای او یک "دیوید دی دوناتلو" دیگر برای تفسیر به ارمغان آورد.

تاکنون موقعیت‌ها و شخصیت‌های بازنمایی شده توسط بازیگر به قدری گسترده و متنوع است که او می‌تواند به طور مشروع ادعا کند که به طور فعال به دانش تاریخی ایتالیا کمک کرده است.

به تازگی، "Storia di un italiano"، کاست های ویدئویی که گزیده هایی از فیلم های ناشنوایان را با فیلم های آرشیوی ترکیب می کند (پیشنهاد مجدد سریالی که در سال 79 در رای دو پخش شد)، در مدارس ایتالیا توزیع خواهد شد. ، به عنوان مکمل کتاب های درسی. به هر حال، سوردی اظهار داشت: "بدون اینکه بخواهم کتابچه های آموزشی را جایگزین کنم، می خواهم در شناخت تاریخ این کشور سهمی داشته باشم. اگر فقط به این دلیل است که در دویست فیلم با شخصیت هایم همه چیز را گفته ام. لحظات قرن بیستم».

در سال 1994 او به همراه سونگو وفادار "نستور - L'ultima corsa" را کارگردانی، اجرا و فیلمنامه‌نویسی کرد. با تشکر از اهمیت موضوعات پرداخته شده، این فیلم توسط وزارت آموزش عامه برای ترویج یک کمپین آگاهی بخشی در مدارس در مورد مشکلات سالمندان و احترام به حیوانات انتخاب شد. سال بعد در جشنواره فیلم ونیز که «رمان یک مرد جوان» در آن ارائه شدفقیر" ساخته اتوره اسکولا، او "شیر طلایی" را برای حرفه خود دریافت کرد.

در سال 1997 لس آنجلس و سانفرانسیسکو نقد و بررسی 24 فیلم را به او اختصاص دادند که با موفقیت عمومی زیادی روبرو شد. دو سال بعد بیشتر "دیوید دی دوناتلو" برای "شصت سال کار خارق‌العاده". در 15 ژوئن 2000، به مناسبت هشتادمین سالگرد تولد او، شهردار رم، فرانچسکو روتلی، "عصای" شهر را برای یک روز به او داد.

تقدیرنامه های مهم دیگری نیز توسط موسسات آکادمیک، از طریق اعطای مدارک "honoris causa" در علوم ارتباطات (به ترتیب از IULM میلان و دانشگاه سالرنو) به او اعطا شده است. انگیزه مدرک میلانی. این مدرک به آلبرتو سوردی برای انسجام اثری اعطا می‌شود که مانند آن را ندارد و توانایی استثنایی در استفاده از سینما برای برقراری ارتباط و انتقال تاریخ ایده‌آل ارزش‌ها و آداب و رسوم ایتالیای مدرن از آغاز قرن بیستم. قرن تا به امروز".

او پس از یک بیماری سخت که شش ماه به طول انجامید، در سن 82 سالگی در 24 فوریه 2003 در ویلای خود در رم درگذشت.