بیوگرافی • با کلاس سادگی

همه معتقدند که او جنوائی است و به نوعی او جینو پائولی است، خواننده و ترانه سرایی که برخی از زیباترین صفحات موسیقی ایتالیایی را نوشته است. این قرن اما، در واقع، نویسنده "Senza fine" و "Sapore di sale" در 23 سپتامبر 1934 در Monfalcone متولد شد.

اما در جنوا، جایی که در کودکی نقل مکان کرد، گینو پائولی - پس از کار به عنوان باربر، طراح گرافیک و نقاش، و جوایز بیشتر از پول را به هم رساند - اولین بار به عنوان خواننده سالن رقص شروع به کار کرد. ، سپس با دوستان لوئیجی تنکو و برونو لاوزی یک گروه موسیقی تشکیل دهند. تا اینکه خانه باشکوه Ricordi که بلینی و دونیزتی، وردی و پوچینی را غسل تعمید داده بود، تصمیم گرفت تجارت خود را به موسیقی پاپ گسترش دهد و این خواننده را با صدای میو عجیبی استخدام کرد. در سال 1960 او «لا گاتا» را ساخت، یک قطعه کاملاً اتوبیوگرافیک: از اتاق زیر شیروانی کنار دریا که جینو در آن زندگی می کرد صحبت می کرد. این دیسک 119 نسخه فروخت، سپس ناپدید شد و در نهایت بازگشت و به طور غیرمنتظره ای به 100000 نسخه در هفته تبدیل شد.

در همین حین، داستان عشق با اورنلا وانونی متولد شد، خواننده ای که توسط جورجیو استرلر کشف شد و خواننده و ترانه سرای جنوایی را متقاعد کرد که "Senza fine" را برای او بنویسد، قطعه ای که او را به شهرت رساند. بنابراین مینا که خیلی ها دلسرد شده بود، «آسمان در یک اتاق» را ضبط کرد، نتیجه ای که همه می دانیم.

«ساسی»، «من» را دنبال کنیددر سراسر جهان (1961)، "حتی اگر" (1962)، "Sapore di sale"، "Che cosa c'è" (1963)، "Vivere ancora" (1964) همه قطعاتی که کلاسیک شده اند و

جینو پائولی به همراه "چهار دوست" خود در جنوا به ترانه سرایی، شکلی انقلابی از بیان موسیقی که هدف آن بیان احساسات و حقایق زندگی واقعی با زبانی غیر متعارف است، جان می بخشد. به طور خلاصه، آهنگ دیگر سرگرمی محض نیست و اولئوگراف را رها می کند تا از همه نظر به یک هنر تبدیل شود.

تاکنون این نقاش بی پول خواننده مشهوری است. di sale"، تنظیم شده توسط انیو موریکونه با مداخلات روی ساکس توسط گاتو باربیری. و با این حال یک بعد از ظهر تابستانی، خواننده و ترانه سرای ثروتمند و مشهور، دررینگر را در قلب خود نشانه گرفته بود. او توضیح خواهد داد: "می خواستم ببینم چه اتفاقی می افتد". گلوله هنوز در سینه‌اش است، مثل یک سوغات.

در همین حال، پائولی هنرمندان دیگری را کشف و راه‌اندازی می‌کند: لوسیو دالا، نوازنده کلارینت جاز، که او اولین آلبوم را تولید می‌کند، یا فابریزیو دی آندره نسوز را مجبور کرد. "به زور با او در Circolo della Stampa در جنوا آواز می خواند. همچنین اتفاق می‌افتد که متفاوت‌ترین مترجمان کتاب سرود پائولی را «تسلط» می‌کنند: هیولاهای مقدس دهه 50 مانند کلودیو ویلا، کارلا بونی، جولا دی پالما، جو سنتیری، خوانندگان اپرا مانند آنا موفو، بازیگرانی مانند لیا ماساری وکاترین اسپاک، قهرمانان دهه 60 مانند اومبرتو بیندی، لوئیجی تنکو، جیانی موراندی. بعداً در موسیقی جینو پائولی خوانندگان مشهور دیگری از جمله پتی پراوو و فرانکو باتیاتو حضور خواهند داشت. مهم، در دهه 80، همکاری با Zucchero، هنوز جوان در آغاز، که به موفقیت آن کمک می کند.

اما با رشد محبوبیت، بحرانی گریبان مرد پائولی را می گیرد که او را برای چند سال تأمل از صحنه موسیقی خارج می کند.

بازگشت بزرگ پائولی با دو آلبوم شجاعانه و آنارشیک اتفاق می‌افتد که در آن بیش از همه جهان جوان خود را می‌شناسد. اولین آن که در اواسط دهه 1970 منتشر شد، عنوان نمادینی دارد، "چراغ های قرمز خدا نیستند" و توسط ژان مانوئل سرات کاتالان ساخته شده است. دومی در سال 1977، سه سال بعد، با عنوان "شغل من" منتشر شد. هر دو از آزادی، دموکراسی، حاشیه نشینی، تنوع صحبت می کنند.

این بلوغ همچنان تمام رکوردهای او در بیست سال بعد را نشان می دهد. به دنبال تور پیروزمندانه 1985 با Ornella Vanoni، تجربه معاون PCI، که بعداً به PDS تبدیل شد، و تجربه شورای شهر در Arenzano.

پاییز بعدی "Senza contour, solo... per un'ora" منتشر شد، اجرای زنده قطعاتی از کارنامه او که با کلید جاز اقتباس شده بود، با "Senza contour" و "La bella" منتشر نشده e la bestia» که توسط جینو با دخترش آماندا خوانده شده استساندری و برگرفته از موسیقی متن فیلم دیزنی به همین نام. از این گذشته، پائولی قبلاً با سینما ارتباطی داشت که برای «قبل از انقلاب» برتولوچی «Vivere ancora» و «Ricordati» را ساخت و سپس «یک داستان عاشقانه طولانی» (1984) و «از دور» را نوشت. (1986) به ترتیب برای فیلم های "زنی در آینه" و "عروس آمریکایی" هر دو با استفانیا ساندریلی.

در آن سالها او رکوردهایی را منتشر کرد که محتوای آنها بر اساس تجربیات انسانی گسترده او است: "La luna e mister Hyde" و "Averti addosso" (1984)، "Cosa I will up up" (1986)، "L" "دفتر چیزهای گمشده" (1988)، و سپس دوباره "Ciao salutime un po' Zena"، اختصاص داده شده به آهنگ لیگوریایی، "او همه کارت ها را مرتب دارد"، ادای احترامی به خواننده و ترانه سرای فقید لیورنو، پیرو چیامپی، " Matto come un gatto» (1991).

در سال 1991 موفقیت پر سر و صدای "Matto come un gatto" و تک آهنگ "چهار دوست در بار" (با دخالت واسکو روسی) به دست آمد.

در بهار 1993، "کینگ کنگ" و دو سال بعد، "Amori dispari" که در آن یک بار دیگر اولویت احساسات را در جهانی که آنها را انکار می کند تأیید می کند.

در "اختلاس" (1996) خواننده و ترانه سرا تعداد انگشت شماری از ترانه های کلاسیک بین المللی را تصاحب می کند و صفحات لنون، ​​کت استیونز، آزناوور، استیوی واندر، جیمز را به نوعی خودنگاره تیلور ترجمه می کند. و دیگران.

"گوجه فرنگی" (1998) و "برای یک داستان"(2000) صفحات جدید مردی که از پرورش معصومیت، حیرت و خیال کودک ابدی زیر موهای سفیدش دست بر نمی دارد.

در سال 2002 آلبوم منتشر نشده "Se" منتشر شد که تک آهنگ آن "Unaltra amore" در "پنجاه و دومین جشنواره سان رمو" ارائه شد، جایی که موفقیت بزرگی در بین مردم و منتقدان به دست آورد و آن را به عنوان یک قهرمان واقعی تایید کرد. صحنه موسیقی ایتالیا، همیشه می تواند خود را تجدید کند، در حالی که فرم ها و محتوای ترانه سرایی را که همیشه او را متمایز کرده است، حفظ می کند.

رویداد بزرگ "پاواروتی و دوستان"، همچنین در سال 2002، او را همراه با شخصیت‌هایی با کالیبر جیمز براون، استینگ، لو رید، گریس جونز، زوچرو، بوچلی روی صحنه می‌بیند تا تعهد اجتماعی را مهر و موم کند. که او همیشه سخنگوی آن بوده است.

سال با بیش از هفتاد کنسرت به پایان می رسد که با ارکستر ریتم-سمفونیک دیمی در میان تئاترهای اصلی ایتالیا و خاطره انگیزترین فضاهای باز اجرا می شود.

در سال 2004، در Sanremo، Gino Paoli "جایزه شغلی" دریافت کرد. در همان سال او با دوستانش انریکو راوا، دانیلو رئا، روزاریو بوناکورسو و روبرتو گاتو در برخی از مهم‌ترین فستیوال‌های جاز ایتالیا با «یک جلسه جاز» اجرا کرد و به این ژانر موسیقایی که همیشه یکی از او بوده است نزدیک شد. بزرگترین علایق. .

از آخرین آثار او "یادت هست؟ نه، یادم نیست" ساخته شده ازدوئت های شیرین با اورنلا وانونی، که در پایان سپتامبر 2004، پس از تولد این دو مجری بزرگ منتشر شد. رکوردهای بعدی «Storie» (2009) و «Due come noi che...» (2012، Gino Paoli همراه با Danilo Rea) هستند.

در 17 مه 2013 او به عنوان رئیس SIAE انتخاب شد: اهداف او مبارزه با دزدی دریایی و ترویج حق چاپ است. او در 24 فوریه 2015، به دنبال تحقیقات توسط Guardia di Finanza ایتالیا که وی را به فرار مالیاتی متهم کرد، به دلیل انتقال 2 میلیون یورو به سوئیس از سمت خود استعفا داد.