Biografie - Met de klasse van eenvoud

Iedereen denkt dat hij uit Genua komt, en in zekere zin is hij dat ook, Gino Paoli, de singer-songwriter die enkele van de mooiste pagina's Italiaanse muziek van deze eeuw heeft geschreven. Maar in werkelijkheid is de auteur van 'Senza fine' en 'Sapore di sale' geboren op 23 september 1934 in Monfalcone.

Maar het was in Genua, waar hij als kind naartoe verhuisde, dat Gino Paoli - na gewerkt te hebben als kruier, als grafisch ontwerper in de reclame en als schilder, waarbij hij meer prijzen dan geld verdiende - zijn debuut maakte als zanger in danszalen en vervolgens een muziekband vormde met zijn vrienden Luigi Tenco en Bruno Lauzi. Totdat het roemrijke Ricordi-huis, dat Bellini en Donizetti, Verdi en Puccini had gedoopt, besloot uit te breidenIn 1960 bracht hij 'La gatta' uit, een strikt autobiografisch nummer: het ging over de schuur aan zee waar Gino woonde. De plaat verkocht 119 exemplaren, verdween daarna en kwam uiteindelijk terug, om onverwacht een hit te worden met 100.000 exemplaren per week.

Ondertussen was er een liefdesverhaal begonnen met Ornella Vanoni, een zangeres die ontdekt was door Giorgio Strehler, die de Genuese singer-songwriter overhaalde om 'Senza fine' voor haar te schrijven, het nummer dat haar beroemd maakte. Vervolgens nam Mina, ontmoedigd door velen, 'Il cielo in una stanza' op, met het resultaat dat we allemaal kennen.

Daarna volgden 'Sassi', 'Me in tutto il mondo' (1961), 'Anche se' (1962), 'Sapore di sale', 'Che cosa c'è' (1963), 'Vivere ancora' (1964), allemaal klassiekers geworden en vertaald in vele talen.

Gino Paoli gaf samen met zijn 'vier vrienden' in Genua geboorte aan de 'canzone d'autore', een revolutionaire vorm van muzikale expressie die tot doel heeft gevoelens en feiten uit het echte leven uit te drukken in een onconventionele taal; het lied, kortom, houdt op puur vermaak te zijn en verlaat de oleografie om een volwaardige kunstvorm te worden.

De berooide schilder is inmiddels een beroemd zanger. Het jaar daarvoor was er de hausse van 'Sapore di sale', gearrangeerd door Ennio Morricone met saxofooninterventies van Gato Barbieri. En toch had de inmiddels rijke en beroemde singer-songwriter op een zomermiddag een Derringer op zijn hart gericht. 'Ik wilde zien wat er gebeurde', zou hij later uitleggen. De kogel zit nog steeds in zijn borstkas, als een souvenir.

Ondertussen ontdekte en lanceerde Paoli andere artiesten: Lucio Dalla, een jazzklarinettist, wiens eerste plaat hij produceerde, of de weerspannige Fabrizio De André die 'gedwongen' werd om met hem te zingen in het Circolo della Stampa in Genua. Het gebeurde ook dat de meest uiteenlopende vertolkers 'bezit namen' van Paoli's songbook: heilige monsters uit de jaren 1950 zoals Claudio Villa, Carla Boni, Jula De Palma, JoeSentieri, operazangeressen zoals Anna Moffo, actrices zoals Lea Massari en Catherine Spaak, hoofdrolspelers uit de jaren 1960 zoals Umberto Bindi, Luigi Tenco, Gianni Morandi. Later zou Gino Paoli's muziek andere beroemde zangers betrekken zoals Patty Pravo en Franco Battiato. Belangrijk, in de jaren 1980, was zijn samenwerking met Zucchero, een jonge man nog in zijn jonge jaren, die zou bijdragen aan zijn succes.

Maar toen zijn populariteit groeide, kreeg Paoli te maken met een crisis waardoor hij een paar jaar uit de muziekscene verdween om na te denken.

Paoli's grote comeback kwam met twee moedige en anarchistische albums, waarin vooral de jongerenwereld zich kon herkennen. Het eerste, dat halverwege de jaren zeventig uitkwam, had een emblematische titel, 'Rode stoplichten zijn niet God', en was op muziek gezet door de Catalaan Jean Manoel Serrat. Het tweede kwam uit in 1977, drie jaar later, en was getiteld 'Il mio mestiere'. Beide gingen over vrijheid,democratie, marginalisatie, diversiteit.

Deze rijping bleef de volgende twintig jaar al zijn records markeren, gevolgd door de triomfantelijke tournee van 1985 met Ornella Vanoni, zijn ervaring als afgevaardigde van de Pci, later Pds, en als gemeenteraadslid in Arenzano.

In de herfst daarop verscheen 'Senza contorno, solo... per un'ora', een live-uitvoering van liedjes uit zijn repertoire in een jazz-sleutel, met het nog niet eerder uitgebrachte 'Senza contorno' en 'La bella e la bestia', gezongen door Gino met zijn dochter Amanda Sandrelli en afkomstig van de soundtrack van de gelijknamige Disney-film. Paoli was al betrokken bij film toen hij meewerkte aan Bertolucci's 'Prima della rivoluzione',had 'Vivere ancora' en 'Ricordati' gecomponeerd, en schreef daarna 'Una lunga storia d'amore' (1984) en 'Da lontano' (1986), respectievelijk voor de films 'Una donna allo specchio' en 'La sposa americana', beide met Stefania Sandrelli.

In die jaren publiceerde hij platen waarvan de inhoud putte uit zijn enorme menselijke ervaring: 'The Moon and Mr Hyde' en 'Averti addosso' (1984), 'What will I do when I grow up' (1986), 'The office of lost things' (1988), en vervolgens 'Ciao salutime un po' Zena', opgedragen aan het Ligurische lied, 'Ha tutte le carte in regola', een eerbetoon aan de overleden Livorno singer-songwriter Piero Ciampi, 'Matto come un gatto' (Matto come un gatto).(1991).

In 1991 kwam het daverende succes van 'Matto come un gatto' en de single 'Quattro amici al bar' (met Vasco Rossi).

In de lente van 1993 verschijnt 'King Kong' en twee jaar later 'Amori dispari' waarin hij terugkeert om het primaat van gevoelens te bevestigen in een wereld die ze ontkent.

In 'Embezzlement' (1996) 'eigent' de singer-songwriter zich een handvol internationale songklassiekers toe en vertaalt hij de pagina's van Lennon, Cat Stevens, Aznavour, Stevie Wonder, James Taylor en anderen in een soort zelfportret.

"Tomaten" (1998) en "Voor een verhaal" (2000) nieuwe pagina's van een man die niet opgeeft de onschuld, verwondering en fantasie van een eeuwig kind onder witte haren te cultiveren.

In 2002 verscheen het onuitgebrachte album 'Se', waarvan de single 'Un altro amore' werd gepresenteerd op het '52e Sanremo Festival', waar het een groot succes was bij het publiek en de critici, wat hem bevestigde als een authentieke protagonist van de Italiaanse muziekscene, altijd in staat tot vernieuwing, met behoud van de singer-songwriter vormen en inhoud die hem altijd hebben onderscheiden.

Het grote evenement 'Pavarotti and Friends', ook in 2002, zag hem op het podium met mensen als James Brown, Sting, Lou Reed, Grace Jones, Zucchero, Bocelli, om de sociale betrokkenheid te bezegelen waarvan hij altijd een woordvoerder is geweest.

Het jaar wordt afgesloten met een balans van meer dan zeventig concerten uitgevoerd met het Dimi Rhythm Symphony Orchestra of Rome in de belangrijkste theaters en de meest sfeervolle buitenlocaties van Italië.

In 2004 ontving Gino Paoli de 'Premio alla Carriera' in Sanremo. In datzelfde jaar trad hij op tijdens enkele van de belangrijkste jazzfestivals van Italië met 'Un incontro di jazz', samen met zijn vrienden Enrico Rava, Danilo Rea, Rosario Bonaccorso en Roberto Gatto, wat hem dichter bij dit verfijnde muzikale genre bracht, dat altijd een van zijn grootste passies is geweest.

Een van zijn laatste werken is 'Ti ricordi? No, non mi ricordo', samengesteld uit zoete duetten met Ornella Vanoni, uitgebracht eind september 2004, na de verjaardag van de twee grote performers. Daaropvolgende cd's zijn 'Storie' (2009) en 'Due come noi che...' (2012, Gino Paoli samen met Danilo Rea).

Op 17 mei 2013 werd hij verkozen tot voorzitter van de SIAE: zijn doelstellingen zijn het bestrijden van piraterij en het promoten van auteursrechten. Hij legde zijn functie neer op 24 februari 2015, na het onderzoek van de Italiaanse Guardia di Finanza waarin hij werd beschuldigd van belastingontduiking voor het overmaken van 2 miljoen euro naar Zwitserland.