بیوگرافی • هنر آموزش مردم

کارگردان بزرگ ایتالیایی لوئیجی کومنچینی در سالو در استان برشا در 8 ژوئن 1916 به دنیا آمد. علاوه بر تولید فیلم وسیع و با کیفیت خود از کومنچینی به یادگار مانده است. تا به همراه آلبرتو لاتوادا و ماریو فراری یکی از مروجین سینمای سینتکا ایتالیانا، اولین آرشیو فیلم کشورمان باشیم.

مدرک معماری خود را کنار بگذارید، پس از جنگ لوئیجی کومنچینی خود را وقف دنیای روزنامه نگاری کرد و منتقد فیلم شد. او برای "L'Avanti!" کار کرد، سپس به هفته نامه "Il Tempo" رفت.

در سی سالگی در سال 1946 اولین کارگردانی خود را با مستند «بچه های شهر» انجام داد. دو سال بعد اولین فیلم بلند خود را با «پروبیتو روباره» امضا کرد. آغاز کار کومنچینی با تمایل به ساخت فیلم درباره کودکان مشخص می شود: درست از "Proibito rubare" (1948، با آدولفو سلی)، در مورد زندگی دشوار ناپلی های جوان، تا "La Finestra sul Luna Park" (1956) که حکایت از تلاش یک پدر مهاجر برای بازگرداندن رابطه با پسرش دارد که مدت ها دور از خانه بود.

پس از "امپراطور کاپری" (1949، با توتو)، موفقیت بزرگ با دوگانه "Pane, amore e fantasia" (1953) و "Pane, amore e jealousia" (1954) به دست آمد. هر دو با ویتوریو دسیکا و جینا لولوبریجیدا. سال هایی هستند که سینما در آناو خود را وقف آن نئورئالیسم صورتی کرد که قرار بود در ایتالیا ثروت قابل توجهی به دست آورد. و کومنچینی با این آثار در زمره شاخص ترین و قدردانی ترین نمونه های جریان قرار می گیرد.

در اوایل دهه 60 کومنچینی یکی از قهرمانان اصلی پیدایش کمدی ایتالیایی بود: مهمترین اثر او در آن دوره شاید "Tutti a casa" (1960، با آلبرتو سوردی و ادواردو دی فیلیپو)، تند باشد. بازنمایی رفتار ایتالیایی ها بلافاصله پس از آتش بس 8 سپتامبر 1943. آثار دیگر «A Cavallo della Tigre» (1961، با نینو مانفردی و جیان ماریا ولونته)، فیلمی زندانی با تأثیر روایی قوی، «Il commissario" (1962، با آلبرتو سوردی)، یک نوآر با عناصر صورتی پیشرو زمان و "دختر بوبه" (1963، با کلودیا کاردیناله). او همچنین فصل پنجم حماسه دان کامیلو را امضا می کند: "Il Compagno Don Camillo" (1965، با جینو سروی و فرناندل).

بعداً به موضوع پسران باز می گردد. به نظر می رسد که نمایش جهان کودکان عزیزترین هدف او باشد: بنابراین او متوجه «سوءتفاهم: زندگی با پسرش» (1964)، اقتباسی از رمان همنام فلورانس مونتگومری می شود. در سال 1971 «ماجراهای پینوکیو» را برای تلویزیون ایتالیا فیلمبرداری کرد که نینو مانفردی بزرگ در نقش ژپتو، فرانکو فرانچی و سیچیو اینگراسیا نقش گربه و روباه را بازی کردند و جینا لولوبریجیدا در نقش پری آبی. سپس دردر سال 1984، دوباره برای تلویزیون، "Cuore" را ساخت (با جانی دورلی، جولیانا دی سیو و ادواردو دی فیلیپو). این آخرین آثار که به ترتیب از رمان‌های کارلو کولودی و ادموندو دی آمیسیس گرفته شده‌اند، قرار است در خاطره نسل‌های تماشاگر باقی بمانند. در فیلم پر زرق و برق «ولتاتی، یوجنیو» (1980)، کارگردان با حفظ دقت لازم، اما بدون داشتن طنز آرامی که قادر به انجام آن است، به بررسی روابط بین نسل‌های مختلف می‌پردازد.

از دهه 70 نیز آثاری مانند "The Scientific Scopone" (1972، با بت دیویس، سیلوانا مانگانو و آلبرتو سوردی)، "La donna della Domenica" (1975، با ژاکلین بیست و مارچلو ماسترویانی)، یک تریلر طنز، "گربه" (1977)، "ترافیک، یک داستان غیرممکن" (1978)، "عیسی می خواست" (1981).

فیلم های زیر - "La Storia" (1986، بر اساس رمان السا مورانته)، "La Boheme" (1987)، "پسری از کالابریا (1987)، "کریسمس مبارک، سال نو مبارک (1989)، با Virna Lisi)، "Marcellino pane e vino" (1991، با آیدا دی بندتو) - شاید خیلی قانع کننده نباشند. با گذشت زمان و به دلیل مشکلات سلامتی، لوئیجی کامنچینی این تجارت را رها کرد.

سپس دختران، فرانچسکا و کریستینا، حرفه کارگردانی را بر عهده می گیرند و به نوعی تداوم هنری پدر تضمین می شود. فرانچسکا کومنچینی این فرصت را داشت که بگوید: " این مثل من و من است.خواهر کریستینا ما میراث او را از نظر مضامین و زبان به اشتراک گذاشتیم. او عاشق شخصیت‌های شکننده بود، شخصیت‌هایی که توسط جامعه خرد شده‌اند، ضعیف‌ترین‌ها مثل بچه‌ها، بالاخره. و او آنها را با احساسات و مشارکت فراوان دنبال و همراهی کرد، زیرا همیشه در کنار ضدقهرمانان بود. ."

همیشه در سخنان فرانچسکا می توان ترکیب خوبی از اهمیت اجتماعی پیدا کرد. کار پدرش: " چیزی که همیشه باعث می شد کار پدرم را تحسین کنم، وضوح و توجه او به مردم بود. تعهد او به اطلاع رسانی و آموزش. به همین دلیل است که او هرگز مانند بسیاری از نویسندگان از مضامین محبوب و حتی کمتر تلویزیون چشم پوشی نکرده است. و برای این کار من فکر می کنم او شایستگی بزرگی را همراه با دیگران داشت که نه تنها تماشاگران، بلکه شهروندان را نیز آموزش داد.

لوئیجی کومنچینی در 6 آوریل 2007 در سن 90 سالگی در رم درگذشت.