Biografie - De wind van succes

Vivien Leigh, ongelooflijk mooi en verleidelijk, zal voor altijd in de annalen van de cinema blijven door het melodramatische personage van Scarlett O'Hara te spelen in 'Gone with the Wind', drie van de grootste filmhits aller tijden.

Een rol die haar de afgunst en boosheid heeft opgeleverd van veel van haar collega's in het niet erg gelukkige en zeer rancuneuze Hollywoodmilieu.

Geboren in India op 5 november 1913 (als Vivian Mary Hartley) bij een hooggeplaatste Britse koloniale ambtenaar net voor de Eerste Wereldoorlog, leefde ze op dat fantastische en exotische continent tot ze zes jaar oud was. Daarna vestigde het gezin zich in Engeland waar Vivien naar een school van nonnen ging: een gecompliceerde jeugd echter voor de kleine Vivien die gedwongen werd de strengesystemen die haar werden opgelegd om haar voldoende onderwijs te geven.

Op achttienjarige leeftijd, gedreven door artistieke roeping, maar ook door het besef van haar uitzonderlijke schoonheid, schreef ze zich in aan de London Academy.

Ze voelde zich aangetrokken tot het theater, maar keek met een geïnteresseerd oog naar de nieuwe vorm van entertainment die steeds populairder werd: de bioscoop. Haar intrede in de vergulde wereld van het Amerikaanse decor dateert van 1932. Een jaar eerder, dus begin twintig, was ze al getrouwd met Hubert Leigh Holman.

De eerste films van de mooie actrice lieten geen sporen na en ook haar persoonlijkheid leek geen bijzondere interesse te wekken.

Het is 1938 als de grote doorbraak komt, het echte succesnummer 'Gone with the Wind', een film gebaseerd op de zeer succesvolle roman van Margaret Mitchell. Vivien Leigh zal met deze film een Oscar winnen.

Aan kwaadaardige tongen ontbrak het niet om de waarde van deze keuze van de producenten te ondermijnen. Sommigen in het milieu beweerden onmiddellijk dat ze misbruik had gemaakt van haar relatie, ondanks de trouwring om haar vinger, met de beroemde Laurence Olivier.

Hoe de film ook uitpakte, het succes van de film veranderde Leigh's persoonlijkheid niet veel, want ze was altijd al meer geïnteresseerd geweest in theater dan in film. Ze was dan ook een uitgesproken abnormale diva in Hollywood, want ondanks talloze aanbiedingen maakte ze slechts een twintigtal films tijdens haar carrière.

Van de grillige Scarlett in 'Gone with the Wind' tot de psychotische Blanche in 'A Streetcar Named Desire' (nog een Oscar in 1951, naast Marlon Brando), Vivien Leigh's vrouwelijke portretten weerspiegelden haar eigen zwakheid voor het leven en haar eigen innerlijke angsten.

Een passie voor roken (ze rookte naar verluidt vier pakjes sigaretten per dag tijdens het filmen van Gone with the Wind) en een vreselijke depressie leken haar te verdoemen, en de situatie verbeterde zeker niet na haar vervreemding van Olivier, ondanks het feit dat de relatie tussen de twee altijd uitstekend leek te zijn geweest.

De laatste jaren van haar leven bracht ze door met ene John Merival. Haar lichaam verslechterde langzaam met de tijd, totdat een ernstige vorm van tuberculose haar op 7 juli 1967 op drieënvijftigjarige leeftijd fataal werd.

In september 2006 werd ze in een Britse opiniepeiling uitgeroepen tot 'mooiste Britse vrouw aller tijden'.