بیوگرافی • بزرگترین از همه

الئونورا دوز که شایسته آن بهترین بازیگر تئاتر در تمام دوران نامیده می شود، یک "اسطوره" تئاتر ایتالیا بود: بین پایان قرن نوزدهم و آغاز قرن بیستم، او با حساسیت عمیق بازیگری و طبیعی بودن فوق العاده اش، آثاری از نویسندگان بزرگی چون دانونزیو، ورگا، ایبسن و دوما را نمایندگی کرد. الئونورا دوز در 3 اکتبر 1858 در اتاق هتلی در ویگوانو (پاویا) در جایی که مادرش، بازیگری دوره گرد، برای زایمان توقف کرد، به مدرسه نرفت، اما در سن چهار سالگی روی صحنه بود: برای اینکه او را به گریه بیاندازد، متولد شد. همانطور که برگها خواسته اند، شخصی در پشت صحنه او را به پاهای او می زند.

در سن دوازده سالگی، او در نقش های اصلی "فرانچسکا دا ریمینی" پلیکو و "پیا د تولومی" ساخته مارنکو جایگزین مادر بیمارش شد. در سال 1873 او اولین نقش ثابت خود را به دست آورد. او در شرکت پدرش نقش های "ساده لوح" را بازی خواهد کرد. در سال 1875 او در عوض زن "دوم" در شرکت Pezzana-Brunetti خواهد بود.

در سن بیست سالگی، الئونورا دوز با نقش "پریما آموروسا" در شرکت Ciotti-Belli-Blanes استخدام شد. او اولین موفقیت بزرگ خود را در سال 1879 با تفسیر "ترزا راکین" زولا با حساسیت کوبنده ای در رأس شرکتی با جاسینتو پزانا به دست آورد.

در بیست و سه سالگی او بازیگر نقش اول زن است و در بیست و نه سالگی کارگردان کمدی است: این اوست که رپرتوار و گروه موسیقی را انتخاب می کند وعلاقه مند به تولید و امور مالی و تمام زندگی او انتخاب هایش را تحمیل می کرد که منجر به موفقیت نویسندگان شکسته شد، مانند Verga از "Cavalleria rusticana"، که او با موفقیت عظیمی در سال 1884 نمایندگی کرد. "، "همسر کلودیوس"، "بانوی کاملیا" و بسیاری از درام های دیگر از ساردو، دوما و رنان.

بازیگر بسیار حساس، Eleonora Duse تلاش می کند تا استعدادهای ذاتی خود را با مطالعه و فرهنگ تقویت کند: برای انجام این کار او باید به یک رپرتوار در سطح هنری بالاتر روی آورد و آثاری مانند "Antonio e Cleopatra" را تفسیر کرد. توسط شکسپیر (1888)، "خانه عروسکی" اثر ایبسن (1891) و برخی از درام های گابریل دآنونزیو ("شهر مرده"، "لا جوکوندا"، "رویای صبح بهاری"، "شکوه") با او داستان عشقی شدید و عذاب‌آوری داشت که چندین سال به طول انجامید.

در سالهای اولیه قرن بیستم، دوز آثار دیگری از ایبسن را به کارنامه خود اضافه کرد، مانند "La donna del mare"، "edda gabler"، "Rosmersholm" که برای اولین بار اجرا خواهد کرد. زمان در فلورانس در سال 1906. در سال 1909 او از صحنه بازنشسته شد. بعدها این هنرپیشه بزرگ در یک فیلم صامت به نام "Cenere" (1916) به کارگردانی و اجرای فبو ماری بر اساس رمانی همنام گرازیا دلدا ظاهر شد.

«دیوینا» در سال 1921 با «لا دونا دل ماره» به صحنه بازخواهد گشت،همچنین در سال 1923 به لندن آورده شد.

او در طی یک تور بسیار طولانی در ایالات متحده در سن شصت و پنج سالگی در 21 آوریل 1924 در پیتسبورگ بر اثر ذات الریه درگذشت. سپس طبق وصیتش در قبرستان Asolo (تلویزیون) به خاک سپرده شد.

جدایی بین زن و بازیگر در Duse از بین رفته است. همانطور که خودش به یک منتقد تئاتر نوشت: « آن زنان بیچاره کمدی‌های من آنقدر وارد قلب و ذهن من شده‌اند که در حالی که سعی می‌کنم کسانی را که به من گوش می‌دهند تا جایی که می‌توانم آنها را درک کنند، تقریباً انگار می‌خواهم. برای دلداری دادن آنها، آنها هستند که آرام آرام به من آرامش دادند ».

«دیوینا» هرگز روی صحنه یا خارج از صحنه آرایش نمی‌کرد، از پوشیدن رنگ بنفش نمی‌ترسید، که مورد تنفر مردم نمایش قرار می‌گرفت، و همچنین عاشق تمرین‌ها نبود که در سالن‌های هتل به جای تئاتر ترجیح می‌داد. . او به گل‌ها علاقه داشت، گل‌ها را روی صحنه می‌پاشید، لباس‌هایش را می‌پوشید و در دست می‌گرفت و متفکرانه با آنها بازی می‌کرد. با شخصیتی مصمم، او اغلب ایستاده با دست‌هایش روی باسن و نشستن با آرنج‌هایش روی زانو عمل می‌کرد: نگرش‌های گستاخانه برای آن زمان‌ها، که با این وجود او را در میان مردم شناخته و محبوب می‌کرد و باعث می‌شود از او به‌عنوان بزرگ‌ترین فرد یاد شود. همه.