بیوگرافی • خنده ما را دفن خواهد کرد

متولد در نیوآرک، نیویورک، 16 مارس 1926، نام اصلی او جوزف لویچ است. او که با میمکی خارق‌العاده، بیانی برنده و کمیک عالی، تماشاگران را سرگرم می‌کند، از سال 1941، پس از اخراج از مدرسه در سن پانزده سالگی، خود را با سر در نمایش انداخت.

او از همان ابتدا ویژگی های خود را کامل کرد و به عنوان میم مطالعه کرد. اندکی پس از آن، او خود را با ایجاد تقلید بر اساس موسیقی ضبط شده سازماندهی می کند. بنابراین او اولین حضور خود را در جاذبه های سینماهای پارامونت انجام داد، جایی که برای مدت طولانی غافل نماند.

نقطه عطف به طور تصادفی در سال 1946 اتفاق می افتد. جری در کلاب 500 در آتلانتیک سیتی کار می کند، همان کلوبی که در آنجا با خواننده ای که در آن زمان ناشناخته بود، دین مارتین، نه سال بزرگتر، آشنا می شود. به دلیل سرنوشتی که همیشه آنها را با هم می خواهد، این دو به اشتباه همزمان در صحنه می یابند. همانطور که در فیلمنامه های بهترین فیلم ها، یکی از معروف ترین و موفق ترین زوج ها در تجارت نمایش از بهشت ​​متولد شده است.

این موفقیت آغوش خود را به روی این دو هنرمند باز می کند، آنها نیز به زودی خود را به سینما می سپردند و در سال 1949 اولین حضور خود را در "دوست من ایرما" انجام می دهند. در عوض، آنها نقش اصلی را در سومین بازی خود در "سرباز چوبی" از سال 1951 دریافت کردند.

در میان تفاسیر تاریخی جری لوئیس، نمی توان به "لوئیس پس از موفقیت‌های متعدد با همکاری فرانک تاشلین و خود مارتین، تصمیم می‌گیرد به تنهایی حرکت کند. آخرین فیلمی که این زوج با هم فیلم‌برداری می‌کنند «هالیوود یا مرگ» محصول سال 1956 به کارگردانی است. دقیقاً توسط تاشلین.

این دو زوج عالی را تشکیل دادند، همانطور که در تضاد شدید بین مرد جوان معمولی مبتکر، جذاب، ورزشکار و با اعتماد به نفس (مارتین) و خجالتی، پیچیده و بی دست و پا بازی کردند. لوئیس با بازی لوئیس.

لوئیس التقاطی و با استعدادهای فراوان، علاوه بر تلویزیون و نمایش، به موسیقی و تولید ضبط نیز روی می آورد و همچنین تهیه کننده و نویسنده فیلم و تلویزیون می شود. کلیشه ای که او را آزار می دهد، این که فقط ذره ای از استعداد خارق العاده است، برای نشان دادن اینکه می داند چگونه در 360 درجه عمل کند، او «بزهکار بزهکار» را فیلمی می سازد که در آن لحن های تلخ و گرگ و میش غالب است. نویسنده این فیلم در فیلم‌هایش، اما دو فیلم خنده‌دار دیگر «پرستار خشک» و «Il Cenerentolo» را بازی می‌کند.

یک دموکرات متعهد، فوق ستاره پارامونت شروع به گرفتن مواضع بشردوستانه می کند. در سال 1960 اولین کارگردانی و کارگردانی بموقع او «دستکار راگازو» می رسد، جایی که او نقش یک لال دست و پا چلفتی را بازی می کند و سپس «بت زنان» (که یکی از کارهای مهم او محسوب می شود)، داستان یکمجرد بسیار خجالتی که در یک پانسیون زن زندانی شده است.

از این نقطه به بعد، او موفقیت‌ها را یکی پس از دیگری گرد هم آورد، همچنین همکاری خود را با تاشلین در «Dove vai sono problema» و در همان سال (1963) در خنده‌دار «شب‌های دیوانه دکتر» از سر گرفت. جریل»، اقتباسی دوباره از رمان استیونسون.

همیشه در دهه 1960، لوئیس فیلم‌هایی را در بریتانیا و فرانسه کارگردانی کرد که در آنجا با استقبال پرشور او برای «ببخشید، جبهه کجاست؟»، ادای احترام به چارلی چاپلین، مورد استقبال قرار گرفت. سال 1971 بود: به مدت نه سال، عمدتاً به دلایل سلامتی، بازیگر از صحنه دور شد. بازگشت با "Welcome Back Picchiatello"، محصول سال 1979، یک راهپیمایی متشکل از گگ ها اتفاق می افتد.

رگ دراماتیک در فیلمی به کارگردانی مارتین اسکورسیزی در سال 1983 "پادشاه برای یک شب" دوباره ظهور می کند، جایی که او خود را در طرحی با مفاهیم تراژیک بازی می کند که هدف آن کاوش در مرزهای بین واقعیت و جهان است. سرگرمی و کیش شخصیت که دومی به ناچار با خود به همراه دارد.

پس از آن، او قهرمان طنز خشن دیگری با عنوان "Qua la mano picchiatello" در جامعه آمریکایی شد. آخرین برداشت او در حال حاضر به سال 1995 در Funny Bones برمی گردد.

جری لوئیس در واقع آمیزه‌ای بین سنت‌های کمیک آمریکایی و یهودی را نشان می‌دهد، بیش از همه به لطف تغییر شکل شخصیت متعارف سنت ییدیش،شلمیل، یعنی یک فرد معمولی که توسط بدشانسی تسخیر شده است.

در پنجاه و ششمین جشنواره فیلم ونیز، شیر طلایی برای یک عمر دستاورد به او اهدا شد.

او در سن 91 سالگی در لاس وگاس در 20 اوت 2017 درگذشت.