Biografie - Eeuwige emoties

Lucio Battisti, de onvergetelijke singer-songwriter, werd geboren in Poggio Bustone, een heuvelstadje in de provincie Rieti, op 5 maart 1943. Zoals in alles over Battisti, een man die altijd erg jaloers was op zijn privacy, tot het punt dat hij jarenlang uit de schijnwerpers verdween, is er weinig bekend over zijn vroege jeugd: de zeldzame verslagen vertellen over een rustig kind, nogalgesloten en met gewichtsproblemen.

De familie, aangevuld met zijn zus Albarita, is van het petit-bourgeois type dat populair was in Italië in die jaren: moeder een huisvrouw en vader een sales tax bediende. In Poggio Bustone, echter, is de achternaam Battisti zeer gebruikelijk, en het is geen toeval dat moeder Dea ook Battisti werd genoemd toen ze single was. In 1947 verhuisde de familie naar Vasche di Castel Sant'Angelo in de buurt van Rieti en drie jaarlater in Rome; tijdens de verschillende zomervakanties blijft de woonplaats een vaste bestemming.

Geconfronteerd met deze informatiekloof, die nauwelijks wordt gedicht door biografen, schiet een uitspraak van de singer-songwriter zelf, gedaan in een interview voor het tijdschrift Sogno in december 1970, te hulp: ' Ik had als kind al krullend haar en het was zo lang dat mensen me voor een klein meisje aanzagen. Ik was een rustige jongen, speelde met niets, een potlood, een stuk papier en dromen. De liedjes kwamen later. Ik had een normale jeugd, ik wilde priester worden, ik diende de mis toen ik vier, vijf jaar oud was. Maar op een keer, omdat ik in de kerk met een vriend aan het praten was in plaats vanNa de dienst - ik ben altijd een grote prater geweest - gaf een priester ons een klap in het gezicht. Misschien dat andere elementen later tussenbeide kwamen en me de kerk uitdreven, maar door dit incident was ik al van gedachten veranderd. ".

In de hoofdstad doorliep Battisti de lagere en middelbare school en studeerde in 1962 af als industrieel deskundige. Natuurlijk had hij al langer zijn gitaar ter hand genomen en zong hij liedjes van zichzelf en van anderen, toerde met vrienden in een paar clubs, hoewel zijn ambitie in de loop der tijd steeds meer werd om zanger te willen worden. Zijn vader Alfiero was geenwas het eens met de artistieke keuzes van zijn zoon, die nog puur schetsmatig waren. Er wordt gezegd dat in een van de vele discussies over het onderwerp, Alfiero zelfs een gitaar brak boven het hoofd van Lucio.

De eerste ervaring in een band is in de herfst van 1962 als gitarist van 'I Mattatori', een groep Napolitaanse jongeren. De eerste verdiensten komen binnen, maar zijn niet genoeg; al snel verandert Lucio Battisti van band en sluit zich aan bij 'I Satiri'. In 1964 reist de band naar Duitsland en Nederland om te spelen: een uitstekende gelegenheid om naar de muziek van Dylan en de Animals te luisteren. Het eerste engagementBattisti's solocarrière kwam er toen Club 84 in Rome hem belde.

De zanger liet meteen zien dat hij duidelijke ideeën en een flinke dosis ambitie had; uit die ervaring kreeg hij duidelijk het gevoel dat spelen in een groep hem niet aanstond en dus besloot hij zijn geluk alleen te beproeven in Milaan, dat in die tijd werd beschouwd als een soort 'Mekka' van het songschrijven. Hier boog hij, in tegenstelling tot veel van zijn leeftijdgenoten die alternatieve baantjes aannemen om rond te komen, niet voorcompromisoplossingen en, wekenlang opgesloten in een pension in de buitenwijken, streeft hij zonder afleiding één doel na: zichzelf zo goed mogelijk voorbereiden in afwachting van een ontmoeting met een grote platenmaatschappij.

In 1964 componeerde hij zijn eerste liedjes samen met Roby Matano en bracht vervolgens zijn eerste 45-toeren single uit, 'Per una lira'. Het merkwaardige feit is dat de producers besloten zijn gezicht niet op de hoes te zetten omdat men vond dat het weinig 'aantrekkingskracht' zou hebben, dus werd er een compromis gesloten, waarbij hij ten voeten uit werd afgebeeld, met zijn rug naar een meisje, terwijl een reproductie van een liretta op de twee stond,munt die toen al erg zeldzaam was.

In 1965 vond de beslissende ontmoeting plaats met Giulio Rapetti, een van de bekendste 'tekstschrijvers' van de Italiaanse scene, onder het pseudoniem Mogol. De twee vonden een juiste vorm van symbiose die gelukkig meer dan drie glanzende decennia zou duren, waarin ze samen enkele van de mijlpalen van de Italiaanse popmuziek zouden schrijven.

In 1968 nam Lucio Battisti met 'Balla Linda' deel aan de Cantagiro; in 1969 presenteerde hij samen met Wilson Pickett 'Un'avventura' in Sanremo. De beslissende bevestiging kwam de zomer daarop, op Festivalbar, met 'Acqua azzurra, acqua chiara'. Maar Battisti's jaren waren ongetwijfeld de jaren 1970 en 1980, ingeluid met twee zeer succesvolle nummers, 'La canzone del sole' en 'Anche per te',opnam voor zijn nieuwe label, dat hij oprichtte met enkele vrienden en medewerkers, en dat de emblematische naam 'Numero Uno' droeg. Vanaf dat moment scoorde hij een indrukwekkende reeks hits, echte meesterwerken, allemaal aan de top van de hitlijsten. Bovendien weet misschien niet iedereen dat Battisti ook een auteur voor anderen was, een uitgever en platenmaatschappij, die hits distribueerde voorMina, Patty Pravo, de Formula Tre band en Bruno Lauzi.

Maar het grote succes dat hij behaalde, ondermijnde niet die intimistische en familiale dimensie die Lucio Battisti in zijn leven altijd voorstond. Meer uniek dan zeldzaam, onderhield hij alleen contact met het publiek via zijn platen en het occasionele interview dat hij aan de pers gaf, negeerde hij televisie en concerten en trok hij zich terug op het platteland. Om betere producten enzijn verwachtingen waarmaakte, richtte hij eerst thuis zijn eigen opnamestudio in en zocht later, op zoek naar een steeds moderner geluid, optimale studio's in Engeland of de VS.

Zijn platen zijn altijd het resultaat geweest van langdurig en nauwgezet werk waarbij niets aan het toeval werd overgelaten, zelfs niet de hoes. De gevolgen van deze nauwgezetheid zijn de zeer hoge kosten van veel van zijn producties, ook al heeft het eindproduct nooit de verwachtingen beschaamd van degenen die het hebben gemaakt of geholpen om het te maken, of van het publiek voor wie het bedoeld was.

Op 9 september 1998 overleed Lucio Battisti. Dit veroorzaakte grote opschudding en emoties in Italië, het land dat altijd van hem had gehouden en hem had gesteund, ondanks zijn decennialange afwezigheid in de media. Zijn ziekenhuisopname en ziekte, voorafgaand aan zijn dood, werden gedomineerd door een bijna absolute stilte over zijn werkelijke gezondheidstoestand.

Vandaag, na zijn dood, is zijn huis het voorwerp van een niet aflatende stroom fans en nieuwsgierigen. Gezien de opkomst maakt een speciaal gebouwde trap het mogelijk om het balkon waar de artiest in zijn jeugd op zijn gitaar speelde van dichtbij te bekijken.