Biografia - Długa podróż

Urodzony w Londynie 21 lipca 1947 r. jako syn grecko-szwedzkich rodziców, Steven Georgiou, znany jako Cat Stevens, wkroczył w świat muzyki folkowej w 1966 r., odkryty przez Mike'a Hursta, wcześniej grającego w Springfield. Młody Stevens pielęgnował zainteresowanie grecką muzyką folkową, a jego wczesne piosenki odzwierciedlały jego pochodzenie, choć niewątpliwie były pod wpływem wpływów angielskich i amerykańskich.

Mike Hurst wyprodukował zatem pierwszy singiel dla Deram, "I love my dog", po którym w 1967 roku pojawiły się dwa umiarkowane hity: słynny "Matthew and son" (nr 2 na listach przebojów) i "I'm gonna get me a gun".

Pierwszy album, "Matthew and son", przyniósł Catowi Stevensowi spory rozgłos, także dzięki dwóm utworom, które przyniosły sukces innym artystom: "The first cut is the deepest" (P.P Arnold) i "Here comes my baby" (Tremeloes). Chwila łaski została potwierdzona serią brytyjskich tras koncertowych z artystami o wielkich nazwiskach, takimi jak Jimi Hendrix i Engelbert Humperdinck. Pod koniec 1967 roku, jednak Stevenscierpi na głęboki kryzys duchowy: jest zmęczony byciem gwiazdą pop, rozczarowany fałszywymi obietnicami gwarantowanymi przez tę rolę i niechętny do dalszych kompromisów. Cierpi również na ciężką postać gruźlicy, która zmusi go do pozostania z dala od sceny przez dwa lata.

Podczas tego okresu przymusowego odpoczynku jego kreatywność pozostała jednak gorąca. Napisał kilka piosenek, tym razem jednak o zdecydowanie bardziej zaangażowanym charakterze. Powstały w ten sposób materiał miał stanowić podstawę pierwszego albumu pierwszej dekady lat 70-tych, słynnego "Mona Bone Jakon", który później okazał się wielkim sukcesem zarówno wśród krytyków, jak i publiczności.w poprzedniej dekadzie ustąpiły miejsca delikatnym akwarelom, śpiewanym przekonującym wokalem i prostym akompaniamentem (gitarzysta Alun Davies jest jego najbardziej zaufanym współpracownikiem).

Formuła okazuje się szczęśliwa, a po trafieniu w dziesiątkę ze słynną Lady D'Arbanville, powtarza się z "Tea for Tillermann", a przede wszystkim ze słynnym "Father & Son", przejmującą apologią relacji między starym a nowym pokoleniem. Dobra passa Cat Stevensa trwa przynajmniej do połowy lat 70., z łatwymi harmoniami, które czerpią z tradycji (nie tylko brytyjskiej, ale takżenigdy nie zapomnianej Grecji): "Moming has broken", "Peace train" i "Moonshadow" to najbardziej znane utwory z tego okresu.

Z czasem repertuar staje się bardziej wyrafinowany (być może aż za bardzo), z orkiestracjami i wykorzystaniem instrumentów elektronicznych, które obciążają delikatną oryginalną żyłę. Krytycy zwracają uwagę na tę inwolucję, ale Stevens wydaje się tym nie przejmować. Żyje poza rockowym "obiegiem", nawet w Brazylii (mówi się, że ze względów podatkowych), dając bardzo rzadkie koncerty i przekazując znaczną część swoich zarobków na Unesco.Oderwanie się od rzeczy tego świata to nie tylko mizantropia, ale głęboko zakorzeniona oznaka duchowości. W 1979 roku Stevens zademonstrował to w dobitny sposób, przechodząc na religię muzułmańską i pozbawiając się całego majątku (w tym wielu złotych płyt, które zdobył w trakcie swojej kariery). Po nim, przemianowanym wówczas na Yosefa Islama zgodnie z nowym wyznaniem, wszelki ślad zaginął, z wyjątkiem przelotnych pozorów.