Βιογραφία - Ένας μέτριος Ραβέλ;

Είναι ίσως ο πιο αντιπροσωπευτικός μουσικός του 20ού αιώνα, ο καλλιτέχνης που μπόρεσε να προσφέρει μια μοναδική και ανεπανάληπτη σύνθεση ανάμεσα στη μουσική λαϊκής προέλευσης και σε εκείνη της ευγενέστερης παράδοσης, αναμειγνύοντάς τις σε ένα μείγμα τεράστιας γοητείας. Ένα τέτοιο πορτρέτο δεν μπορεί παρά να αναφέρεται στο όνομα του George Gershwin ο μεγαλειώδης συνθέτης που φημίζεται επίσης για τα συμπλέγματα κατωτερότητάς του. Αυτός που χρησιμοποιούσε πληβείες μουσικές όπως η τζαζ ή το τραγούδι, που θεωρούνταν αγεφύρωτο χάσμα με την ευρωπαϊκή παράδοση, σε ένα είδος συνεχούς κυνηγητού για την αποδοχή της τέχνης του από τους "πραγματικούς" συνθέτες. Λατρεύοντας με όλη του την ψυχή τον Μορίς Ραβέλ, η ιστορία λέει ότι μια μέρα πήγε στον μαέστρο για να ζητήσει μαθήματααλλά άκουσε τον εαυτό του να απαντά: "Γιατί θέλει να είναι ένας μέτριος Ραβέλ, όταν είναι ένας καλός Γκέρσουιν;".

Γεννημένος στη Νέα Υόρκη στις 26 Σεπτεμβρίου 1898, άρχισε να σπουδάζει πιάνο και να παρακολουθεί μαθήματα από διάφορους μουσικούς από την αρχή. Έμφυτο και πρώιμο ταλέντο, μεγάλος αφομοιωτής, έγραψε τα πρώτα του τραγούδια το 1915, ενώ την επόμενη χρονιά είχε ήδη έρθει ένα από τα εκθαμβωτικά αριστουργήματά του "When you want'em you cant' get'em".

Εν τω μεταξύ, έγινε γνωστός ως συνοδός της τραγουδίστριας Louise Dresser.

Το 1918 δημοσίευσε το "Half past eight" και το 1919 το "La Lucille". Η επιτυχία ήρθε επίσης στην Ευρώπη με τη "Rhapsody in blue", μια ευφυή σύνθεση διαφορετικών στυλ, και το 1934 με το ιστορικό πλέον πρότυπο "I got rythm".

Η άφιξή του στο Παρίσι τον Μάρτιο του 1928 για τις παραστάσεις του "Κοντσέρτου σε Φα", μια από τις συνθέσεις του που γράφτηκε σε μια προσπάθεια να αποκτήσει αξιοπιστία στο καλλιεργημένο κοινό, τον είδε να θριαμβεύει με δόξα, ιδίως μετά την παρουσίαση του διάσημου συμφωνικού ποιήματος "Ένας Αμερικανός στο Παρίσι", το οποίο κυριολεκτικά μάγεψε το κοινό.

Η φήμη που απέκτησε στην Ευρώπη τον οδήγησε να γνωρίσει τους πιο διάσημους σύγχρονους συνθέτες, όπως ο Στραβίνσκι, ο Μιλό, ο Προκόφιεφ και ο Πουλένκ, όλοι τους προσωπικότητες που αναστάτωναν τη γλώσσα της μουσικής, παρόλο που δεν ανήκαν στην πρωτοπορία με την αυστηρή ή ακραία έννοια (στην Ευρώπη, για παράδειγμα, η δωδεκαφωνία και η ατονική μουσική κυκλοφορούσαν ήδη από καιρό).

Με αφορμή τη φήμη που είχε αποκτήσει, έλαβε συμβόλαιο το 1930 από κανέναν άλλον παρά από τη Μητροπολιτική Όπερα, η οποία του ανέθεσε να γράψει μια όπερα. Μετά από μια μακρά δοκιμασία που διήρκεσε πέντε χρόνια, το "Πόργκι και Μπες" είδε τελικά το φως της δημοσιότητας, ένα ακόμη απόλυτο αριστούργημα, το βασικό δομικό στοιχείο ενός τυπικά και γνήσια αμερικανικού θεάτρου, επιτέλους απελευθερωμένου από τα ευρωπαϊκά πρότυπα (παρά το χρέος προς τηνπρος αυτήν είναι, όπως πάντα στον Gershwin, αναπόφευκτη).

Το 1931, μετακόμισε στο Μπέβερλι Χιλς, όπου μπορούσε πιο εύκολα να ασχοληθεί με την παραγωγή κινηματογραφικής μουσικής. Το 1932, μια παραμονή του στην Αβάνα τον ενέπνευσε να γράψει την υπέροχη "Κουβανέζικη Εισαγωγή", όπου ο συνθέτης άντλησε πολλά στοιχεία από τη λαϊκή μουσική των Δυτικών Ινδιών.

Με κακή υγεία και ήπιο και ευαίσθητο πνεύμα, ο Τζορτζ Γκέρσουιν έφυγε από τη ζωή στις 11 Ιουλίου 1937 σε ηλικία μόλις 39 ετών στο Χόλιγουντ, στο Μπέβερλι Χιλς.