Biografia - Twarda kora, wrażliwa dusza

John Griffith Chaney, znany pod pseudonimem Jack London, amerykański pisarz urodzony w San Francisco 12 stycznia 1876 roku, jest jedną z najbardziej niezwykłych i fikcyjnych postaci w literaturze amerykańskiej. Nieślubne dziecko, wychowywane przez matkę spirytystkę, czarnoskórą pielęgniarkę i przybranego ojca, który przechodził od jednej porażki biznesowej do drugiej, osiągnął pełnoletność w młodym wieku w dokach w San Francisco.Oakland i na wodach zatoki San Francisco wraz z nieuczciwymi firmami.

Jeśli ulica była kolebką jego dorastania, Jack London spędzał czas ze złodziejami i przemytnikami, zmuszony do wykonywania najróżniejszych i nie zawsze legalnych zawodów. W młodości bez większych trudności przechodził od jednej pracy do drugiej: łowca fok, korespondent wojenny, poszukiwacz przygód, sam brał udział w słynnych wyprawach do Kanady w poszukiwaniu mitycznego złota z Ameryki Południowej.Jednak Jack London zawsze kultywował i utrzymywał w sobie "chorobę" literatury, będąc konstytucjonalnie wielkim pożeraczem książek wszelkiego rodzaju.

Wkrótce London zajął się pisarstwem i przez około pięć lat był jednym z najbardziej znanych, płodnych i najlepiej opłacanych pisarzy, publikując w sumie około czterdziestu dziewięciu tomów. Jego duch był jednak wiecznie niezadowolony, o czym świadczą ciągłe problemy z alkoholem i ekscesy, które naznaczyły jego życie.

Wspaniała przemiana tego, co Jack London został, zarówno społecznie, jak i wewnętrznie, wykonany w niezapomnianym " Martin Eden "To historia młodego marynarza z nadwrażliwą duszą, który odkrywa siebie jako pisarza, a gdy osiąga sławę, ulega autodestrukcji, częściowo z powodu wyraźnego przekonania, że w każdym razie jest "inny" od wyrafinowanego i kulturalnego społeczeństwa reprezentowanego przez zamożną i wykształconą burżuazję.

Jack London pisał powieści w różnych gatunkach, począwszy od powieści przygodowych, takich jak "The Call of the Forest" (opublikowana w 1903 r.) i "White Fang" (1906 r.), po powieści autobiograficzne, w tym "On the Road" (1901 r.), wspomniany "Martin Eden" (1909 r.) i "John Barleycorn" (1913 r.). Próbował także swoich sił w fantasy-polityce ("The Iron Heel") i napisał liczne opowiadania, w tym m.in.Psychologiczny, filozoficzny i introspektywny jest "The Star Rover or The Jacket" (1915).

Kilkakrotnie poświęcał się reportażom (takim jak ten z 1904 r. o wojnie rosyjsko-japońskiej) oraz literaturze faktu i traktatom politycznym ("The People of the Abyss", słynne śledztwo z pierwszej ręki na temat ubóstwa na londyńskim East Endzie).

Jego styl narracji jest w pełni zgodny z nurtem amerykańskiego realizmu, który zainspirowany naturalizmem Zoli i naukowymi teoriami Darwina, uprzywilejował tematy walki o przetrwanie i przejście od cywilizacji do stanu prymitywnego.

Pisma Jacka Londona miały i nadal mają ogromny nakład, zwłaszcza wśród popularnej publiczności w Europie i Związku Radzieckim. Jednak ten porywczy i instynktowny pisarz nie miał tyle szczęścia z krytykami, zwłaszcza akademickimi; dopiero w ostatnich latach nastąpiło szerokie ponowne oszacowanie, zarówno we Francji, jak i we Włoszech, zwłaszcza przezDzięki tematom poruszanym w jego powieściach, często zorientowanych na opis surowych i zdegradowanych środowisk typowych dla klas podporządkowanych, z historiami skupionymi na poszukiwaczach przygód i wywłaszczonych, zaangażowanych w bezwzględną i dziką walkę o przetrwanie, w egzotycznych lub niezwykłych środowiskach: na Morzach Południowych, na lodowcach Alaski, w slumsach wielkich miast.metropolia.

Poza tymi pośmiertnymi ocenami, których Londyn na szczęście nigdy nie potrzebował, ten anty-akademicki pisarz zawsze był uznawany za posiadającego "naturalny" talent narracyjny, najlepiej wyrażający się w niewielkich rozmiarów opowiadaniach. Jego narracja rzeczywiście charakteryzuje się świetnym rytmem, trzymającymi w napięciu fabułami i oryginalnością w wyborze krajobrazów. Jego styl tosuchy, dziennikarski.

Jednak to, co jest obecnie ponownie oceniane, to jego zdolność do bezpośredniego uchwycenia nie tylko osobistych, ale także zbiorowych i społecznych kontrastów i sprzeczności, w szczególności niektórych konfliktów charakterystycznych dla amerykańskiego ruchu robotniczego i socjalistycznego na przełomie wieków.

Nie ma jasnej i dokładnej kroniki śmierci Jacka Londona: jedna z najbardziej akredytowanych hipotez głosi, że zniszczony przez alkohol, zmarł samobójczo 22 listopada 1916 roku w Glen Ellen w Kalifornii.