Biografia - Hasta la victoria

Syn zamożnej drobnej burżuazji, Ernesto "Che" Guevara de la Serna (przydomek "Che" został mu nadany z powodu jego zwyczaju wymawiania tego krótkiego słowa, rodzaju "i.e.", w środku każdej wypowiedzi), urodził się 14 czerwca 1928 r. w Rosario de la Fe w Argentynie. Jego ojciec Ernesto jest inżynierem budownictwa, a matka Celia kulturalną kobietą, wielką czytelniczką, szczególnie lubiącą autorówFrancuski.

Cierpiąc na astmę jako dziecko, w 1932 r. rodzina Guevary przeniosła się w pobliże Cordoby za radą lekarza, który zalecił małemu Che bardziej suchy klimat (ale później, gdy dorósł, choroba nie przeszkodziła mu w uprawianiu wielu sportów).

Uczył się z pomocą matki, która miała odegrać decydującą rolę w jego formacji ludzkiej i politycznej. W latach 1936-1939 z pasją śledził wydarzenia hiszpańskiej wojny domowej, w którą aktywnie zaangażowani byli jego rodzice. Od 1944 r. warunki ekonomiczne rodziny pogorszyły się, a Ernesto zaczął pracować mniej lub bardziej okazjonalnie. Dużo czytał, nie angażując się w to, co robił.Zapisał się na Wydział Medycyny i pogłębiał swoją wiedzę pracując za darmo w Instytucie Badań Alergii w Buenos Aires (gdzie jego rodzina przeprowadziła się w 1945 roku).

W 1951 roku wraz ze swoim przyjacielem Alberto Granadosem wyruszyli w pierwszą podróż do Ameryki Łacińskiej. Odwiedzili Chile, Peru, Kolumbię i Wenezuelę. W tym momencie zerwali ze sobą, ale Ernesto obiecał Alberto, który pracował w kolonii trędowatych, że spotkają się ponownie, gdy tylko ukończą studia. Ernesto Guevara ukończył studia w 1953 roku i ponownie wyruszył, aby dotrzymać obietnicy złożonej Granadosowi. Jako środek transportu wykorzystałPociąg, w którym w La Paz poznaje Ricardo Rojo, argentyńskiego emigranta, z którym zaczyna badać proces rewolucyjny zachodzący w kraju.

W tym momencie postanawia odłożyć na później swoją karierę medyczną. W następnym roku Che przybywa do Gwatemali po pełnej przygód podróży, z przystankami w Guajaquil (Ekwador), Panamie i San José de Costa Rica. Często przebywa w środowisku rewolucjonistów, którzy przybyli do Gwatemali z całej Ameryki Łacińskiej.

Poznał młodą peruwiańską kobietę, Hildę Gadeę, która miała zostać jego żoną. 17 czerwca, w czasie inwazji na Gwatemalę przez siły najemne opłacane przez United Fruit, Guevara próbował zorganizować powszechny opór, ale nikt go nie słuchał. 9 lipca 1955 r., około godziny 22, był w domu Kubanki Marii Antonii Sanchez przy ulicy Emperàn 49 w Mexico City,Ernesto Che Guevara spotkał decydującą postać dla swojej przyszłości, Fidela Castro. Natychmiast nawiązało się między nimi silne porozumienie polityczne i międzyludzkie, tak bardzo, że mówi się o ich rozmowie trwającej całą noc bez żadnej różnicy zdań.

Tematem dyskusji miała być analiza kontynentu południowoamerykańskiego eksploatowanego przez jankeskiego wroga. O świcie Fidel zaproponował Ernesto udział w ekspedycji mającej na celu wyzwolenie Kuby od "tyrana" Fulgencio Batisty.

Obydwaj uczestniczyli w lądowaniu na Kubie w listopadzie 1956 r. Che, zaciekły wojownik o niezłomnej duszy, okazał się zręcznym strategiem i nieskazitelnym wojownikiem. Obok tak silnej osobowości jak Castro, przyjął najważniejsze teoretyczne dyrektywy Castro, przejmując odpowiedzialność za odbudowę gospodarczą Kuby jako dyrektor Banco Nacional i minister.of Industry (1959).

Nie do końca usatysfakcjonowany wynikami rewolucji kubańskiej, niechętny biurokracji, która mimo rewolucyjnych reform stawała się sklerotyczna, niespokojny z natury, opuścił Kubę i zbliżył się do świata afroazjatyckiego, podróżując w 1964 r. do Algieru, innych krajów afrykańskich, Azji i Pekinu.

W 1967 r., zgodnie ze swoimi ideałami, wyjechał na kolejną rewolucję, boliwijską, gdzie w tym niemożliwym terenie został zaatakowany i zabity przez siły rządowe. Dokładna data jego śmierci nie jest znana, ale wydaje się, że z dużym przybliżeniem ustalono, że Che został zamordowany 9 października tego roku.

Stając się później prawdziwym świeckim mitem, męczennikiem "słusznych ideałów", Guevara bez wątpienia stanowił dla młodzieży europejskiej lewicy (i nie tylko) symbol rewolucyjnego zaangażowania politycznego, czasem sprowadzany do roli zwykłego gadżetu lub ikony do nadrukowania na koszulkach.