Biografie - Van burgerlijke passie

• Romans van Dacia Maraini

Dacia Maraini, dochter van de schrijver en antropoloog Fosco Maraini, werd op 13 november 1936 geboren in Fiesole. Haar moeder was de schilderes Topazia Alliata, een Siciliaanse die behoorde tot de oude familie Alliata di Salaparuta. Maraini is niet alleen een bekend schrijfster, maar is ook lang in het nieuws geweest vanwege haar lange relatie met de godheid van de Italiaanse literatuurvan de 20e eeuw, Alberto Moravia, met wie hij van 1962 tot 1983 samenleefde en die hem vergezelde op zijn reizen over de hele wereld.

Fosco Maraini wilde het fascistische Italië verlaten en vroeg om overplaatsing naar Japan, waar hij tussen 1938 en 1947 met zijn gezin woonde en Hainu bestudeerde, een bedreigde bevolkingsgroep in Hokkaido. Van 1943 tot 1946 werd de familie Maraini, samen met andere Italianen, opgesloten in een concentratiekamp omdat ze weigerden officieel deDeze regering had namelijk in 1943 een bondgenootschap gesloten met Italië en Duitsland en vroeg het echtpaar Maraini zich aan te sluiten bij de republiek van Salò, wat ze niet deden. In haar gedichtenbundel 'Eat me up' uit 1978 vertelt de schrijfster over de afschuwelijke ontberingen en het lijden dat ze in die jaren meemaakte, gelukkigonderbroken door de komst van de Amerikanen.

Na deze bijzonder moeilijke jeugd verhuisde de schrijfster eerst naar Bagheria, op Sicilië, en vervolgens naar Rome, waar ze haar studie voortzette en verschillende baantjes nam: ze richtte een literair tijdschrift op, 'Tempo di letteratura', uitgegeven door Pironti in Napels, samen met andere jongeren, en begon samen te werken met tijdschriften als 'Nuovi Argomenti' en 'Mondo'. In de jaren zestig debuteerde ze metmet de roman 'La vacanza' (1962), maar ze begon zich ook met theater bezig te houden door samen met andere schrijvers het Teatro del Porcospino op te richten, waarin alleen nieuwe Italiaanse stukken werden opgevoerd, van Parise tot Gadda, van Tornabuoni tot het alomtegenwoordige Moravia. Vanaf de tweede helft van de jaren zestig schreef ze zelf veel toneelstukken, waaronder 'Maria Stuarda' (dat een groot internationaal succes werd),Dialoog van een prostituee met haar klant', 'Extravaganza', tot het recente 'Veronica, hoer en schrijfster' en 'Camille'.

In dat roerige 1962 verliet Moravia onder andere zijn vrouw en schrijfster Elsa Morante voor haar.

In 1970 regisseerde hij de film 'L'amore coniugale', met Tomas Milian, gebaseerd op de gelijknamige roman van Moravia.

Drie jaar later, in 1973, richtte ze het 'Teatro della Maddalena' op, dat alleen door vrouwen werd gerund en waar ze vijf jaar later 'Dialoog van een prostituee met haar klant' op de planken bracht (vertaald in het Engels en Frans en opgevoerd in twaalf verschillende landen). In feite is theater voor Dacia Maraini ook altijd een plek geweest om het publiek te informeren over specifieke sociale en politieke problemen.

De proza-activiteit, die in die jaren begint, zal ook opvallende vruchten afwerpen, met romans met een vrij constante cadans. Laten we, in chronologische volgorde, 'L'età del malessere', 'Memorie di una ladra', 'Donna in guerra', 'Isolina' (Premio Fregene 1985, heruitgegeven in 1992; vertaald in vijf landen), 'La lunga vita di Marianna Ucrìa' (1990, Awards: Campiello 1990; Libro dell'anno1990; vertaald in achttien landen), waarop Roberto Faenza's gelijknamige film 'Marianna Ucrìa' is gebaseerd. Een andere titel uit de jaren negentig is het belangrijke 'Voci' (1994, Awards: Vitaliano Brancati - Zafferana Etnea 1997; Città di Padova 1997; Internazionale per la Narrativa Flaiano 1997; vertaald in drie landen).

Vanuit het oogpunt van poëzie dateert de eerste dichtbundel, 'Crudeltà all'aria aperta', uit 1966, gevolgd door 'Donne mie', 'Mangiami pure', 'Dimenticato di dimenticare', 'Viaggiando con passo di volpe' (Awards: Mediterraneo 1992 en Città di Penne 1992), 'Se amando troppo'.

In 1980 schreef ze in samenwerking met Piera Degli Esposti "Storia di Piera" en in 1986 "Il bambino Alberto". In 1987 publiceerde ze een deel van haar artikelen in de bundel "La bionda, la bruna e l'asino".

Ze is nog steeds zeer productief en reist de wereld rond om conferenties bij te wonen en haar shows in première te brengen. Momenteel woont ze in Rome.

Romans van Dacia Maraini

• De vakantie, (1962)
• Het Tijdperk van Malaise, (1963)
• Uit het hoofd, (1967)
• Memoires van een dief, (1972)
• Vrouw in oorlog, (1975)
• Brieven aan Marina, (1981)
• De trein naar Helsinki, (1984)
• Isolina, (1985)
• Het lange leven van Marianna Ucrìa, (1990) winnaar van de Campielloprijs
• Bagheria, (1993)
• Stemmen, (1994)
• Zoet voor zichzelf, (1997)
• Het schip naar Kobe, (2001)
• Duif, (2004)
• Het spel van het universum Denkbeeldige dialogen tussen een vader en dochter, (2007)
• De trein van de laatste nacht, (2008)
• Het meisje van Via Maqueda, (2009)
• Het grote feest (2011)
• Gelukkige leugen (2011)
• Gestolen liefde (2012)
• Clara van Assisi. Lof der ongehoorzaamheid (2013)
• Het meisje en de dromer (2015)
• Drie vrouwen, een verhaal over liefde en liefdeloosheid (2017)
• Happy body: een verhaal over vrouwen, revoluties en een vertrekkende zoon (2018)
• Trio: het verhaal van twee vrienden, een man en de pest in Messina (2020)