Biografia - Zaangażowanie i pasja

Eklektyczny angielski aktor filmowy i teatralny, reżyser i scenarzysta oraz przedstawiciel UNICEF, Peter Ustinov przez lata podbijał publiczność swoim sympatycznym poczuciem humoru, czy to w przebraniu zrzędliwego Nerona w "Quo Vadis?", czy jako zwykły człowiek, który wbrew sobie wpadł w wielkie przygody, takie jak w "Topkapi"; przekonał wszystkich w przebraniu bezczelnego Herkulesa Poirot(postać z żarliwego umysłu Agathy Christie), w klasycznym i eleganckim "Morderstwie na Nilu".

Peter Ustinov urodził się 16 kwietnia 1921 roku w Londynie w rodzinie rosyjskich rodziców. Jego kariera w show-biznesie rozpoczęła się dość wcześnie: w wieku szesnastu lat porzucił Westminster School, a dwa lata później był już dość dobrze znany jako komik w Player's Theatre Club. W wieku dziewiętnastu lat napisał scenariusz do filmu, w którym zagrał główną rolę, "Flight Without Return" Michaela Poewella i Emerica Ustinova.Pressburger współpracował przy scenariuszu filmu "Droga do chwały" Carol Reed z Davidem Nivenem w roli głównej w 1942 roku.

Trudno jest skompletować pełną i chronologicznie dokładną filmografię filmów, w których zagrał Ustinov i ośmiu, które wyreżyserował, ale oprócz wspomnianego już "Spartakusa" (Stanleya Kubricka) i "Topkapi", najważniejsze są niewątpliwie "Płonące miliony" Erica Tilla i "Lord Brummel" (1954), w którym gra doskonałego księcia Walii, głupiego do granic niechęci, ale jednak niepozbawiony uroku.

Peter Ustinov zagrał kilka "złych" postaci, ale jego mimika, jego gra nie pozbawiona ironii i histrioniczności (w najlepszym tego słowa znaczeniu) zawsze wygładzała ich negatywne cechy. Zrobił to w swoim godnym podziwu Neronie w "Quo Vadis?" lub w postaci Heroda, którą zagrał w "Jezusie z Nazaretu", który Franco Zeffirelli nakręcił dla telewizji.

Wiele z jego postaci było w stanie poruszyć najlżejsze akordy, takie jak generał Max w "Odbijmy Fort Alamo", nakręconej przez Jerry'ego Parisa w 1969 roku, grzecznej, ale ostrej satyrze na amerykański patriotyzm i miłosne perypetie nadętego meksykańskiego generała. Co najmniej zabawne.

Piękny film Marty'ego Feldmana "Ja, Beau Geste i Legia Cudzoziemska", parodia słynnego filmu Williama Wellmana z Garym Cooperem, "Był sobie zamek z 40 psami" Duccio Tessariego, "Kawaler ze złota", "Olej Lorenza" (z Susan Sarandon i Nickiem Nolte). I listę można by ciągnąć dalej, a wszystkie tytuły są piękne i bardzo przyjemne.

Peter Ustinov był również reżyserem, a wśród jego ośmiu filmów (w niektórych z nich zagrał również główną rolę) znajdują się "Prywatny anioł", "Billy Budd", "A Face of C..." (z Liz Taylor) oraz "Julia i Romanoff", który wyreżyserował i zagrał w 1961 roku, biorąc temat ze sztuki o tym samym tytule, którą napisał (był również utalentowanym dramaturgiem) w 1956 roku.

Od lat 70. ten wulkaniczny aktor poświęcił się operze, stając się jednym z najpopularniejszych reżyserów teatru muzycznego. W latach 1981-1982 w Piccola Scala w Mediolanie wyreżyserował opery Musorgskiego i Strawińskiego, a także napisał i wystawił spektakl "Divagazioni, improvvisazioni e variazioni musicali in inglese e cattivo italiano".

W życiu prywatnym był trzykrotnie żonaty: w 1940 roku z Isolde Denham, z którą miał córkę Tamarę, w 1954 roku z aktorką Suzanne Cloutier, która urodziła mu troje dzieci (Pavla, Andrea i Igor), a w 1972 roku z Helene di Lau d'Allemands.

Ustinov znał kilka języków (mówi się, że w sumie osiem), w tym włoski, do którego jego szczególny akcent nadał dodatkową nutę ironii do tego, co już było jego własne.

Słynne i godne naśladowania było jego zaangażowanie na rzecz dzieci od 1972 r., kiedy został mianowany pierwszym ambasadorem UNICEF; w 1990 r. uzyskał tytuł Sir, nadany mu bezpośrednio przez królową Elżbietę. Śmierć zabrała go zaledwie kilka dni przed osiemdziesiątymi trzecimi urodzinami, w Szwajcarii 28 marca 2004 r.

Pod kierownictwem swojego starego przyjaciela Erica Tilla, Ustinov niedawno skończył grać swoją ostatnią rolę, Fryderyka Mądrego, Wielkiego Elektora Saksonii, w europejskim kolosie o życiu Marcina Lutra: "Luter: Buntownik, Geniusz, Wyzwoliciel".

Zarówno za Spartakusa, jak i Topkapi otrzymał Oscara dla aktora drugoplanowego.