بیوگرافی • نیاز به کمال

که بسیاری آن را جانشین بتهوون می دانند، به طوری که اولین سمفونی او توسط هانس فون بولو (1830-1894، رهبر ارکستر، پیانیست و آهنگساز آلمانی) مانند لودویگ ون توصیف شد. سمفونی دهم بتهوون، یوهانس برامس در 7 مه 1833 در هامبورگ به دنیا آمد.

دومین فرزند از سه فرزند، خانواده او دارای اصالتی متوسط ​​بودند: پدرش یوهان یاکوب برامس یک نوازنده محبوب چند ساز (فلوت، هورن، ویولن، کنترباس) و به لطف او است که یوهانس جوان به موسیقی نزدیک می شود. مادرش که در حرفه خیاطی بود، در سال 1865 از پدرش جدا شد.

برامس جوان استعداد اولیه موسیقی خود را آشکار می کند. او از هفت سالگی شروع به مطالعه پیانو کرد و در کلاس های هورن و ویولن سل نیز شرکت کرد. از جمله معلمان او، اتو فردریش ویلیبالد کوسل و یودار مارکسسن خواهند بود. اولین کنسرت عمومی او به سال 1843 برمی گردد، زمانی که او تنها ده سال داشت. او تا سیزده سالگی مانند پدرش در کلوپ های هامبورگ می نواخت و بعداً به آموزش پیانو می پرداخت و از این طریق به بودجه خانواده کمک می کرد.

در سن بیست سالگی تور مهمی را همراه با ویولونیست ادوارد رمنی آغاز کرد. در سال 1853 برامس جلساتی را برگزار کرد که در زندگی او بسیار مهم بودند: او با ویولونیست بزرگ جوزف یواخیم ملاقات کرد و با او همکاری طولانی و پرباری را آغاز کرد. یواخیمسپس آن را به فرانتس لیست تقدیم می کند: به نظر می رسد که برامز در حین اجرای لیست به خواب رفته است. یواخیم همیشه برامس جوان را به خانه شومان معرفی می کند که ملاقات آنها اساسی خواهد بود. رابرت شومان بی درنگ و بدون قید و شرط برامس را یک نابغه واقعی دانست تا جایی که او را (در مجله "Neue Zeitschrift für Musik" که توسط او تأسیس شد) به عنوان موسیقیدان آینده معرفی کرد. یوهانس برامس به نوبه خود، شومان را تنها معلم واقعی خود می داند و تا زمان مرگش با فداکاری به او نزدیک می شود. برامس هرگز ازدواج نخواهد کرد، اما با بیوه‌اش کلارا شومان بسیار نزدیک می‌ماند، در یک رابطه دوستی عمیق که با اشتیاق هم مرز بود.

ده سال بعد، برامس قصد دارد مشکلات آهنگسازی را بررسی کند، در این میان ابتدا خود را در Detmold و سپس در هامبورگ به عنوان استاد گروه کر مشغول کرد. فعالیت کنسرت برامس به موازات فعالیت او به عنوان آهنگساز و رهبر ارکستر حدود بیست سال (اغلب همراه با یواخیم) ادامه یافت. اشتیاق بزرگ او اقامت هایی است که به او اجازه می دهد در دل طبیعت پیاده روی طولانی و آرامش بخش داشته باشد و فرصتی سودمند برای تمرکز بر توسعه ملودی های جدید است.

در سال 1862 در وین ماند و از سال بعد این شهر محل سکونت اصلی وی شد. او در وین بسیار قدردانی می شود: او دوستی برقرار می کند (از جمله منتقد ادوارد هانسلیک)و تصمیم می گیرد اقامتگاه خود را از سال 1878 به طور دائم تعمیر کند. در اینجا تنها ملاقات او با واگنر اتفاق می افتد. در سال 1870، او با هانس فون بولو، رهبر ارکستر بزرگی که قرار بود دوست صمیمی و همچنین یک ستایشگر عمیق او شود، ملاقات کرد.

برامس به دلیل نیاز به کمال، در نوشتن، انتشار و اجرای آثار مهم خود کند می شود. اولین سمفونی او تنها در سال 1876 اجرا شد، زمانی که استاد 43 ساله بود.

در بیست سال آخر زندگی خود، برامس خود را وقف آهنگسازی کرد: این سالها کارهای اصلی او برای ارکستر بود (سه سمفونی دیگر، کنسرتو برای ویولن، کنسرتو N.2 برای پیانو و کاتالوگ غنی او از شاهکارهای مجلسی).

همانطور که برای پدرش اتفاق افتاد، یوهانس برامس بر اثر سرطان درگذشت: 3 آوریل 1897 است. او چند ماه پس از دوست همیشگی خود، کلارا شومان، درگذشت. جسد او در قبرستان وین، در منطقه ای که به نوازندگان اختصاص داده شده است، به خاک سپرده شده است.