Biografie - Een jonge ik

Jerome David Salinger, een van de belangrijkste Amerikaanse schrijvers aller tijden, werd geboren op 1 januari 1919 in New York. Hij dankt zijn beroemdheid aan de roman 'The Catcher in the Rye' (gepubliceerd in 1951), waarvan de hoofdpersoon, Holden Caulfield, het prototype werd van de rebelse en verwarde tiener op zoek naar waarheid en onschuld buiten de kunstmatige wereld van volwassenen.roman is de hogere middenklasse, met haar gedragscodes, haar conformisme en haar gebrek aan waarden; als het burgerlijke paar de neiging heeft zichzelf te reproduceren naar haar eigen beeld en gelijkenis, dan is het de adolescent die afstand probeert te nemen in zijn eigen zoektocht naar identiteit en weigert, zoals Mark Twain's Huck Finn, 'zich te laten opvoeden'.

Als zoon van een Joodse koopmansfamilie toonde Salinger zich al op jonge leeftijd een rusteloos en hyperkritisch kind en een echte ramp op school, net als zijn Holden. Eerst studeerde hij aan de militaire academie in Valley Forge waar hij wispelturig, eenzaam en erg slecht in wiskunde bleek te zijn, daarna aan een college in Pennsylvania. Daarna ging hij voor een semester naar Columbia University.

We weten van zijn pogingen om zijn vroege schrijfsels geaccepteerd te krijgen door het tijdschrift 'Story' en daarna door de 'New Yorker', waar hij een verhaal naar toe stuurde over een jongen genaamd Holden, die hij in een brief aan Whit Burnett van Story 'een jonge ik' noemt.

Op zijn tweeëntwintigste werd hij, dankzij zijn vriendin Elizabeth Murray die hen aan elkaar voorstelde, verliefd op Oona O'Neill, de zestienjarige dochter van Eugene, die een paar jaar later de vrouw van Charlie Chaplin zou worden. Dit liep op niets uit.

In 1942 meldde hij zich vrijwillig voor de oorlog en nam deel aan de landing in Normandië, een ervaring die diepe sporen in hem zou achterlaten.

In 1948 kocht Darryl Zanuck de rechten op een van de 'negen verhalen', Uncle Wiggily in Connecticut, wat een onovertroffen maar succesvolle film werd van Mark Robson met Dana Andrews en Susan Hayward.

Uiteindelijk publiceerde The New Yorker in zes maanden tijd drie korte verhalen en in 1951 kwam 'The Catcher in the Rye' uit, het boek waar Salinger tien jaar aan had gewerkt. Het succes, de roem en de legende zijn tot op de dag van vandaag niet minder geworden: vijftig jaar na de eerste druk worden er van het boek alleen al in de VS nog steeds 250.000 exemplaren per jaar verkocht.

Met 'The Catcher in the Rye' heeft Salinger de koers van de hedendaagse literatuur omgegooid, de hand van geniale discipelen als Pynchon en De Lillo vrijgemaakt en de collectieve en stilistische verbeelding van de 20e eeuw beïnvloed: Jerome D. Salinger is een auteur die onmisbaar is om onze tijd te begrijpen.

Catcher in the Rye is vernieuwend vanwege het paradigmatische gebruik van jongerentaal. Van het begin tot het einde van de roman maakt Salinger namelijk handig gebruik van een nieuwe taal (een gewaarschuwde transcriptie van de zogenaamde 'college slang'), waarmee hij aanzienlijk afwijkt van de eerdere Amerikaanse literaire traditie. De originaliteit van zijn taal is verbazingwekkend, als men bedenkt dat het wasgeschreven in de jaren 1950.

Een ander opvallend kenmerk van het boek is de verontrustende oprechtheid van de hoofdpersoon tegenover zichzelf en anderen.

Na dit eclatante succes sinds 1953 heeft de schrijver zich op onverklaarbare wijze verstopt voor de pers, flitslichten en camera's in zijn toevluchtsoord in Cornish, New Hampshire. Zijn overtuigde anonimiteit kan misschien worden gerechtvaardigd in het licht van zijn diepe interesse in de hindoeïstische mystiek, waarvan Salinger een groot kenner is (hij begon het juist te bestuderen in de jaren van zijnjeugd).

Ook in de 'Negen verhalen' (Nine stories, 1953) zijn kinderen en hun taal het kritische oog, de narratieve structuur, het ideologische voertuig in een wereld die qua subtiliteit, rusteloosheid en tederheid deels doet denken aan F.S. Fitzgerald, een van Salingers favoriete auteurs.

Aan metafysische interesses, met name in het zenboeddhisme, schrijven velen bepaalde onderliggende onevenwichtigheden en het maniërisme toe dat kenmerkend is voor Salingers latere werken, ideale hoofdstukken in een familiesaga: Franny en Zooney (Franny and Zooney, 1961), Raise high the roof beam, carpenters! (Raise high the roof beam, carpenters!, 1963), en Hapworth 16 (1964) dat in 1965 in de 'New Yorker' verscheen.

J.D. Salinger trok zich terug in zijn privéleven, waarbij hij publieke zichtbaarheid zoveel mogelijk vermeed, en stierf op 28 januari 2010.