Βιογραφία - Ένας νεαρός εαυτός μου

Ο Τζερόμ Ντέιβιντ Σάλιντζερ, ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς συγγραφείς όλων των εποχών, γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1919 στη Νέα Υόρκη. Οφείλει τη διασημότητά του στο μυθιστόρημα "The Catcher in the Rye" (εκδόθηκε το 1951), του οποίου ο πρωταγωνιστής, ο Χόλντεν Κόλφιλντ, έγινε το πρότυπο του επαναστατημένου και μπερδεμένου εφήβου που αναζητά την αλήθεια και την αθωότητα έξω από τον τεχνητό κόσμο των ενηλίκων.μυθιστόρημα είναι η ανώτερη μεσαία τάξη, με τους κώδικες συμπεριφοράς της, τον κομφορμισμό της και την έλλειψη αξιών- αν το αστικό ζευγάρι τείνει να αναπαράγει τον εαυτό του κατ' εικόνα και ομοίωση, είναι ο έφηβος που προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί στην αναζήτηση της ταυτότητάς του, αρνούμενος, όπως ο Huck Finn του Mark Twain, να "αφήσει τον εαυτό του να εκπαιδευτεί".

Ως γόνος εβραϊκής οικογένειας εμπόρων, ο Σάλιντζερ αποδείχθηκε από νωρίς ανήσυχο και υπερκριτικό παιδί, καθώς και πραγματική καταστροφή στο σχολείο, όπως ακριβώς και ο Χόλντεν του. Πρώτα σπούδασε στη στρατιωτική ακαδημία του Valley Forge, όπου αποδείχτηκε φευγάτος, μοναχικός και πολύ κακός στα μαθηματικά, στη συνέχεια σε ένα κολέγιο στην Πενσυλβάνια. Στη συνέχεια μπήκε για ένα εξάμηνο στο Πανεπιστήμιο Columbia.

Γνωρίζουμε για τις προσπάθειές του να γίνουν αποδεκτά τα πρώτα του κείμενα από το περιοδικό "Story" και στη συνέχεια από το "New Yorker", στο οποίο έστειλε μια ιστορία με πρωταγωνιστή ένα αγόρι ονόματι Holden, το οποίο σε μια επιστολή του προς τον Whit Burnett του Story αποκαλεί "ένα νεαρό εαυτό μου".

Σε ηλικία είκοσι δύο ετών, χάρη στη φίλη του Elizabeth Murray που τους σύστησε, ερωτεύτηκε την Oona O'Neill, τη δεκαέξιχρονη κόρη του Eugene, που λίγα χρόνια αργότερα θα γινόταν σύζυγος του Charlie Chaplin. Η σχέση τους έληξε άδοξα.

Το 1942, κατατάχθηκε εθελοντικά στον πόλεμο και συμμετείχε στην απόβαση στη Νορμανδία, μια εμπειρία που θα τον σημάδευε βαθιά.

Το 1948 ο Darryl Zanuck αγόρασε τα δικαιώματα για μία από τις "εννέα ιστορίες", το Uncle Wiggily in Connecticut, που έγινε μια άψογη αλλά επιτυχημένη ταινία του Mark Robson με τους Dana Andrews και Susan Hayward.

Η εφημερίδα New Yorker δημοσίευσε τελικά τρία διηγήματα μέσα σε έξι μήνες και το 1951 κυκλοφόρησε το "The Catcher in the Rye", το βιβλίο πάνω στο οποίο ο Σάλιντζερ δούλευε δέκα χρόνια. Η επιτυχία, η φήμη, ο θρύλος δεν έχουν υπονοήσει να μειωθούν μέχρι σήμερα: πενήντα χρόνια μετά την πρώτη εκτύπωση, το βιβλίο εξακολουθεί να πουλάει 250.000 αντίτυπα το χρόνο μόνο στις ΗΠΑ.

Με το "The Catcher in the Rye" ο Σάλιντζερ ανέτρεψε την πορεία της σύγχρονης λογοτεχνίας, απελευθερώνοντας το χέρι ιδιοφυών μαθητών όπως ο Πίντσον και ο Ντε Λίλο και επηρεάζοντας τη συλλογική και υφολογική φαντασία του 20ού αιώνα: ο Τζερόμ Ντ. Σάλιντζερ είναι ένας συγγραφέας απαραίτητος για την κατανόηση της εποχής μας.

Το "Catcher in the Rye" είναι καινοτόμο λόγω της παραδειγματικής χρήσης της νεανικής αργκό. Από την αρχή μέχρι το τέλος του μυθιστορήματος, μάλιστα, ο Σάλιντζερ χρησιμοποιεί επιδέξια μια νέα γλώσσα (μια προειδοποιημένη μεταγραφή της λεγόμενης "κολεγιακής αργκό"), η οποία κάνει μια σημαντική απόκλιση από την προηγούμενη αμερικανική λογοτεχνική παράδοση. Η πρωτοτυπία της γλώσσας του είναι εκπληκτική, αν σκεφτεί κανείς ότι ήτανπου γράφτηκε τη δεκαετία του 1950.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του βιβλίου είναι η ανησυχητική ειλικρίνεια του πρωταγωνιστή προς τον εαυτό του και τους άλλους.

Μετά από αυτή την ηχηρή επιτυχία, από το 1953, ανεξήγητα, ο συγγραφέας κρύβεται από τον Τύπο, τα φλας και τις κάμερες στο ησυχαστήριό του στο Κόρνις του Νιου Χάμσαϊρ. Η πεπεισμένη ανωνυμία του μπορεί ίσως να δικαιολογηθεί υπό το πρίσμα του βαθύ ενδιαφέροντος του για τον ινδουιστικό μυστικισμό, του οποίου ο Σάλιντζερ είναι βαθύς γνώστης (άρχισε να τον μελετά ακριβώς στα χρόνια τηςνεολαία).

Επίσης, στις "Εννέα ιστορίες" (Εννέα ιστορίες, 1953), τα παιδιά και η γλώσσα τους είναι το κριτικό μάτι, η αφηγηματική δομή, το ιδεολογικό όχημα σε έναν κόσμο που εν μέρει θυμίζει τον Φ.Σ. Φιτζέραλντ, έναν από τους αγαπημένους συγγραφείς του Σάλιντζερ, όσον αφορά τη λεπτότητα, την ανησυχία και την τρυφερότητά του.

Στα μεταφυσικά ενδιαφέροντα, ιδίως στον Ζεν Βουδισμό, πολλοί αποδίδουν ορισμένες υποβόσκουσες ανισορροπίες και τον μανιερισμό που χαρακτηρίζει τα μεταγενέστερα έργα του Σάλιντζερ, ιδανικά κεφάλαια ενός οικογενειακού έπους: Franny and Zooney (Franny and Zooney, 1961), Raise high the roof beam, carpenters! (Σηκώστε ψηλά το δοκάρι της στέγης, ξυλουργοί!, 1963) και Hapworth 16 (1964) που δημοσιεύτηκε στο "New Yorker" το 1965.

Αποσυρόμενος στην ιδιωτική ζωή, αποφεύγοντας όσο το δυνατόν περισσότερο τη δημόσια προβολή, ο J.D. Salinger πέθανε στις 28 Ιανουαρίου 2010.