Biografie - Van socialisme naar katholicisme

Charles Péguy werd geboren op 7 januari 1873 in Orléans, Frankrijk. Hij was een briljant Frans essayist, toneelschrijver, dichter, criticus en schrijver en wordt beschouwd als een mijlpaal van het moderne christendom, het meer open en verlichte christendom dat hij na zijn dood herontdekte, ondanks zijn kritische houding tegenover het pauselijk autoritarisme.

De kleine Charles werd geboren en groeide op in een gezin van eenvoudige komaf, midden op het platteland, gewend om te leven van hun harde werk. Zijn vader, Désiré Péguy, was timmerman, maar stierf aan zijn verwondingen tijdens het Frans-Pruisische conflict, een paar maanden na de geboorte van zijn eerstgeboren zoon Charles. Zijn moeder, Cécile Quéré, moest een vak leren en begon stro te maken.Het was bij deze twee moederfiguren dat Péguy zijn jeugdjaren doorbracht. Hij hielp zijn moeder en grootmoeder, sneed strohalmen voor het werk, sloeg rogge met een hamer en leerde de basisprincipes van handenarbeid. Van zijn grootmoeder, die analfabeet was maar verhalen van mondelinge afkomst verteldeDe jonge Charles, die tot de boerentraditie behoort, leert de Franse taal.

Op zevenjarige leeftijd werd hij ingeschreven op school, waar hij ook catechismus leerde dankzij de lessen van zijn eerste leraar, Monsieur Fautras, door de toekomstige schrijver beschreven als een man " lief en serieus "In 1884 behaalde hij zijn lagere schooldiploma.

Theophile Naudy, de toenmalige directeur van de lerarenopleiding, dringt erop aan dat Charles zijn studie voortzet. Met een beurs slaagt hij erin zich in te schrijven op het lager lyceum en in 1891 gaat hij, opnieuw dankzij een gemeentelijke beurs, naar het Lakanal lyceum in Parijs. Het moment is gunstig voor de pientere jonge Péguy en hij besluit mee te doen aan de wedstrijd om toegelaten te worden tot de universiteit.Hij faalde echter en schreef zich in voor militaire dienst bij het 131st Infantry Regiment.

In 1894, bij zijn tweede poging, ging Charles Péguy naar de École Normale. Deze ervaring was van fundamenteel belang voor hem: nadat hij tijdens zijn middelbare schooltijd de Griekse en Latijnse klassieken had bewonderd en de studie van het christendom had benaderd, raakte de briljante geleerde letterlijk in de ban van de socialistische en revolutionaire ideeën van Proudhon en Leroux. Maar dat niet alleen. In deze periode ontmoette hij enHij bezocht de socialist Herr, de filosoof Bergson, maar bovenal begon hij zichzelf ervan te overtuigen dat hij nu cultureel klaar was om te gaan schrijven, om te werken aan iets van zichzelf, iets belangrijks.

Hij behaalde eerst een bachelordiploma in literatuur en vervolgens, in augustus 1895, een bachelordiploma in wetenschappen. Ongeveer twee jaar later verliet hij echter de universiteit en keerde hij terug naar Orleans, waar hij begon met het schrijven van een toneelstuk over Jeanne d'Arc, wat hem ongeveer drie jaar kostte.

Op 15 juli 1896 overleed Marcel Baudouin, zijn broederlijke vriend. Charles Péguy besloot zijn familie te helpen en werd verliefd op Charlotte, de zus van zijn vriend, met wie hij in oktober 1897 trouwde. Het jaar daarop volgde al de komst van zijn eerste kind, Marcel, gevolgd door Charlotte in 1901, Pierre in 1903 en Charles-Pierre, de laatste, die kort na de dood van de schrijver in 1915 werd geboren.

In 1897 slaagde Péguy erin om 'Jeanne d'Arc' te publiceren, maar het werd volledig genegeerd door het publiek en de critici. De tekst verkocht nauwelijks een exemplaar. Niettemin is hierin al het denken van Péguy van die jaren samengebald, geëngageerd en doordrenkt van het socialisme, maar bedacht met het oog op een verlangen en een wil die allemaal gericht zijn op een radicale verlossing, waarin plaats is voor iedereen. DezelfdeJeanne d'Arc die hij in zijn werk beschrijft is paradigmatisch: in haar ligt de behoefte aan absolute verlossing die de jonge auteur zoekt en eist van zijn politieke geloof.

Tijdens deze periode, moet worden toegevoegd, terwijl hij les gaf en politiek actief was, nam Charles Péguy ook een actieve houding aan in de beroemde 'Dreyfus-affaire', waarbij hij de Joodse officier van de Franse staat verdedigde die valselijk werd beschuldigd van spionage om de Duitsers te bevoordelen.

Péguy's socialistische hartstocht nam af. Op 1 mei 1898 stichtte hij in Parijs de 'Librerie Bellais' vlakbij de Sorbonne, waarin hij fysieke en financiële kracht investeerde, waaronder de bruidsschat van zijn vrouw. Het project mislukte echter al snel.

Vervolgens richtte hij het tijdschrift 'Cahiers de la Quinzaine' op, dat tot doel had nieuw literair talent te onderzoeken en onder de aandacht te brengen door hun werken te publiceren. Dit was het begin van zijn redactionele carrière, die ook paden kruiste met andere vooraanstaande figuren in de Franse literaire en artistieke cultuur van die tijd, zoals Romain Rolland, Julien Benda en André Suarès. Het tijdschrift duurde dertien jaar en werd elke vijftien jaar gepubliceerd.dagen, met een totaal van 229 nummers en een debuutnummer gedateerd 5 januari 1900.

In 1907 bekeerde Charles Péguy zich tot het katholicisme en zo keerde hij terug naar het stuk over Jeanne d'Arc en begon koortsachtig te herschrijven, wat een waar 'mysterie' opleverde, zoals hij schreef in de 'Cahiers' van 1909, en dit ondanks het stilzwijgen van het publiek dat, na een kortstondige en aanvankelijke interesse, het werk van de auteur niet erg leek te waarderen.

Péguy ging echter verder en schreef nog twee "mysteries": "De portiek van het Mysterie van de Tweede Deugd", gedateerd 22 oktober 1911, en "Het Mysterie van de Heilige Onnozele", gedateerd 24 maart 1912. De boeken verkochten niet, de abonnees van het tijdschrift daalden en de oprichter van de "Cahiers" kwam in moeilijkheden. De socialisten hadden een hekel aan hem vanwege zijn bekering, maar hij maakte niet eens een deuk in de harten van de katholieken, dieverwijten voor een aantal verdachte levenskeuzes, zoals het niet dopen van hun kinderen om aan de wensen van zijn vrouw te voldoen.

In 1912 werd zijn jongste zoon Pierre ernstig ziek. Zijn vader deed de gelofte om een pelgrimstocht naar Chartres te maken als hij zou genezen. Die kwam er en Péguy voltooide een wandeling van 144 kilometer in drie dagen, helemaal naar de kathedraal van Chartres, midden in de zomer. Het was zijn grootste demonstratie van geloof.

In december 1913 schreef hij, inmiddels een katholiek schrijver, een enorm gedicht dat zowel het publiek als de critici verbijsterde. Het is getiteld 'Eva' en bestaat uit 7.644 regels. Vrijwel tegelijkertijd zag een van zijn meest polemische en briljante essays het licht: 'Geld'.

In 1914 brak de Eerste Wereldoorlog uit. De auteur meldde zich aan als vrijwilliger en op 5 september 1914, op de eerste dag van de beroemde en bloedige Slag om de Marne, stierf Charles Péguy, neergeschoten aan het front.