Βιογραφία - Εμβλήματα μεσογειακών ταινιών

Γνωστή για τη ζεστή ομορφιά μιας μεσογειακής Brigitte Bardot, η Cardinale είχε πάντα ιδιαίτερη απήχηση στο κοινό.

Και όχι μόνο αυτό: αρκεί να πούμε ότι ο Λουτσίνο Βισκόντι και ο Φεντερίκο Φελίνι, για τα αντίστοιχα αριστουργήματά τους που γυρίστηκαν την ίδια εποχή ("Il Gattopardo" και "Otto e mezzo"), μη θέλοντας να την εγκαταλείψουν, διεκδίκησαν την κοπέλα συμφωνώντας να την έχουν για μία εβδομάδα ο καθένας, αναγκάζοντάς την έτσι να βάφει συνεχώς τα μαλλιά της, αφού έπρεπε να έχει κορακίσια μαλλιά σε μία ταινία,η άλλη ξανθιά.

Η δική της υπήρξε μια εκπληκτική καριέρα που, παρά την ομορφιά της, κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει. Η πολύ χαρακτηριστική χροιά της τραχιάς, χαμηλής, ελαφρώς τραχιάς φωνής της φαινόταν ελάττωμα για τη νεαρή Κλαούντια, αλλά αντίθετα έγινε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά της. Ωστόσο, η ανασφάλεια για τα δικά της μέσα την οδήγησε να εγκαταλείψει το Centro Sperimentale di Cinematografia, αποφασισμένη νανα αφιερωθεί στη διδασκαλία.

Γεννημένη στην Τύνιδα στις 15 Απριλίου 1938 από γονείς σικελικής καταγωγής, η Κλαούντια Καρντινάλε έκανε τα πρώτα της βήματα στον κόσμο του κινηματογράφου στην Τυνησία, συμμετέχοντας σε μια μικρή, χαμηλού προϋπολογισμού ταινία. Το 1958 μετακόμισε με την οικογένειά της στην Ιταλία και, χωρίς μεγάλες προσδοκίες, αποφάσισε να φοιτήσει στο Centro Sperimentale di Cinematografia. Δεν αισθάνθηκε άνετα, το περιβάλλον την απογοήτευσε και πάνω απ' όλαδεν μπορεί να ελέγξει όσο καλά θα ήθελε τη φρασεολογία του, η οποία πάσχει από έντονη γαλλική προφορά.

Το 1958 ήταν η χρονιά του "I soliti ignoti", του αριστουργήματος του Μάριο Μονιτσέλι που άνοιξε τις πόρτες του κινηματογράφου σε μια ομάδα ελάχιστα γνωστών τότε ηθοποιών, μεταξύ των οποίων ο Βιτόριο Γκάσμαν, ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, ο Σαλβατόρι και η δική μας νεαρή Κλαούντια Καρντινάλε, της οποίας οι φωτογραφίες που εμφανίστηκαν σε ένα εβδομαδιαίο περιοδικό είχαν γίνει αντιληπτές από τον παραγωγό Φράνκο Κριστάλντι, επικεφαλής της Vides (που αργότερα θα γινόταν ο σύζυγός της), ο οποίοςμπήκε στον κόπο να της κλείσει συμβόλαιο.

Η ταινία του Μονιτσέλι, περιττό να πούμε, γνώρισε τεράστια επιτυχία, πιστοποιούμενη αμέσως ως ένα από τα αριστουργήματα της ιταλικής κινηματογραφίας. Ο Καρντινάλε με αυτόν τον τίτλο θα είχε ήδη εγγραφεί ex officio στην ιστορία του κινηματογράφου.

Ευτυχώς, ήρθαν και άλλες συμμετοχές, όπως το "Un maledetto imbroglio" του Pietro Germi και το "I delfini" του Francesco Maselli, στο οποίο η Cardinale οικοδόμησε σταδιακά την υποκριτική της απελευθερώνοντας τον εαυτό της από τα κλισέ της απλής μεσογειακής ομορφιάς.

Σύντομα έγινε αντιληπτή από τον Λουκίνο Βισκόντι, ο οποίος, πάλι το 1960, την κάλεσε στα γυρίσματα της ταινίας "Ο Ρόκο και οι αδελφοί του", ενός άλλου αριστουργήματος ιστορικού διαμετρήματος. Ήταν το προοίμιο για την είσοδό της σε αυτό το άλλο κόσμημα της ιστορικής αναπαράστασης, που είναι η κινηματογραφική μεταφορά της "Λεοπάρδαλης", στην οποία η ομορφιά της Τυνήσιας ηθοποιού ξεχωρίζει σε όλη της την αριστοκρατική σκιά.

Την ίδια περίοδο, η ηθοποιός γέννησε ένα εξώγαμο παιδί που αργότερα υιοθετήθηκε από τον Κριστάλντι και αντιμετώπισε με μεγάλη αξιοπρέπεια και θάρρος το σκάνδαλο και τα κουτσομπολιά που προκάλεσε η υπόθεση στην ακόμα άκαμπτη νοοτροπία εκείνων των χρόνων.

Αυτά ήταν χρόνια μεγάλης δημοτικότητας για την Καρντινάλε, η οποία πρωταγωνίστησε στην ταινία "La viaccia" (1961, με τον Ζαν Πολ Μπελμοντό) και έπαιξε επίσης στο "Otto e mezzo" (1963) του Φεντερίκο Φελίνι- στη συνέχεια συμμετείχε σε πολλές παραγωγές του Χόλιγουντ, όπως "Ο Ροζ Πάνθηρας" (1963, του Μπλέικ Έντουαρντς, με τον Πίτερ Σέλερς), "Το τσίρκο και η μεγάλη περιπέτειά του" (1964) δίπλα στον Τζον Γουέιν και "Οι επαγγελματίες" (1966) του Ρίτσαρντ Σέλερς.Brooks.

Το 1968, χάρη στον Σέρτζιο Λεόνε, σημείωσε άλλη μια μεγάλη επιτυχία με την ταινία "Once Upon a Time in the West" (με τους Χένρι Φόντα και Τσαρλς Μπρόνσον), στην οποία έπαιξε τον γυναικείο πρωταγωνιστικό ρόλο.

Την ίδια χρονιά, πρωταγωνίστησε στην ταινία "Il giorno della civetta" του Damiano Damiani και έπαιξε με μεγάλο επαγγελματισμό το ρόλο μιας Σικελής απλής πολίτισσας, προσφέροντας εδώ μια από τις καλύτερες ερμηνείες της.

Μετά το τέλος του γάμου της με τον Cristalli, η ηθοποιός ένωσε τις δυνάμεις της τη δεκαετία του 1970 με τον σκηνοθέτη Pasquale Squittirei, ο οποίος τη σκηνοθέτησε στις ταινίες "Il prefetto di ferro", "L'arma" και "Corleone". Αυτές ήταν οι μοναδικές εμφανίσεις της δεκαετίας κατά την οποία, με τη νέα μητρότητα, η ηθοποιός αποφάσισε να αφιερωθεί κυρίως στην ιδιωτική της ζωή.

Τη δεκαετία του 1980 επέστρεψε και πάλι στη σκηνή, ανέπαφη στη γοητεία της που φαίνεται να ενισχύεται με το πέρασμα των χρόνων, και ήταν ηθοποιός του Werner Herzog στο "Fitzcarraldo", της Liliana Cavani στο "La pelle" και του Marco Bellocchio στο "Enrico IV".

Το 1991 επέστρεψε για να συνεργαστεί με τον Blake Edwards στο πλευρό του Roberto Benigni στην ταινία "Ο γιος του Ροζ Πάνθηρα".

Η ταινία καταχειροκροτήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου το 2002 και έλαβε επάξια τη Χρυσή Άρκτο για το επίτευγμα ζωής.