Biografie - Pas op voor sprookjes

De fabel, een product van de collectieve verbeelding, dat deel uitmaakt van een gemeenschappelijk fonds van onmiddellijke kennis, dat waarschijnlijk teruggaat tot een oosters model, is gecodificeerd in teksten die zowel in proza als in verzen zijn geschreven met een moreel-didactisch doel, zodat de plot niet eindigt met het verhaal, maar eerder een ethische boodschap wil benadrukken, aangezien deschrijvers gebruikten het in relatie tot een corrupte sociaal-politieke context, om de schuld te geven.

En het was dankzij Jean De La Fontaine dat de fabel zijn moment van populariteit beleefde in Europa tijdens de 18e eeuw.

Deze gevoelige maar bijtende schrijver, geboren in Château-Thierry op 8 juli 1621, was een dromerig, zorgeloos kind. Zijn vader, hoofdopzichter van Waters en Bossen in Château-Thierry, had hem graag in de leer gehad, maar de jonge schrijver vond dat hij helemaal niet geschikt was voor het kerkelijke leven. In plaats daarvan trouwde hij op zesentwintigjarige leeftijd en vertrouwde zijn vader hem een deel van zijnopdracht.

In Parijs, waar hij steeds vaker verbleef, deed hij zijn eerste literaire proeven en deelde hij het lot van Nicolas Fouquet, een Franse politicus die op dat moment op het toppunt van zijn macht was.

De val van deze laatste in 1661 bracht de schrijver in ernstige financiële problemen. In 1664 werd hij opgepikt door de hertogin van Orléans en in 1672 door Madame de la Sablière. Nu hij beschermd was tegen ellende en bevriend was geraakt met Racine, Boileau en Molière, kon La Fontaine een eerste verzameling fabels publiceren in 1668, een tweede in 1678, enkele korte verhalen en operalibretto's.

In 1684 trad hij toe tot de Academie van Frankrijk. Maar meer nog dan de titel van academicus heeft La Fontaine zijn onsterfelijkheid te danken aan zijn literaire werk en vooral aan zijn Fabels, die naar oud Latijns voorbeeld (in het bijzonder natuurlijk Aesop) ongetwijfeld zijn meest succesvolle en geïnspireerde werk zijn, vooral omdat ze de 17e-eeuwse Franse samenleving weergeven. De verteller,In feite legt hij in deze miniverhalen, een soort verontschuldigingen, woorden in de mond van de dieren die niemand in die tijd zou hebben durven uitspreken.

Vooral omdat het vaak woorden waren die de gevoelige snaar van de heersende macht raakten. Men moest ongetwijfeld over veel moed beschikken om dit te doen, een moed die La Fontaine ruimschoots demonstreerde toen hij, na Fouquet gearresteerd te hebben, niet aarzelde om de toorn van de koning te trotseren in een poging zijn beschermer te redden.

Hij stierf in Parijs op 13 april 1695.