Biografie - Een prachtige poëtische reis

Salvatore Quasimodo werd op 20 augustus 1901 geboren in Modica, in de provincie Ragusa, en bracht zijn kinderjaren door in kleine steden op Sicilië, in navolging van zijn vader Gaetano, stationschef van de Staatsspoorwegen. Na de verschrikkelijke aardbeving van 1908 verhuisde hij naar Messina, waar zijn vader werd gevraagd om het plaatselijke station te reorganiseren: aanvankelijk waren de treinwagons hun thuis, alsgebeurde voor veel andere overlevenden.

Deze tragische en vroege ervaring van pijn zal een diepe stempel drukken op de ziel van de dichter.

In de stad aan de Straat voltooide Salvatore Quasimodo zijn studie tot hij in 1919 afstudeerde aan het Technisch Instituut 'A. M. Jaci', afdeling natuurkunde en wiskunde. Uit die tijd stamt een gebeurtenis die van fundamenteel belang is voor zijn menselijke en artistieke vorming: het begin van zijn levenslange samenwerking met Salvatore Pugliatti en Giorgio La Pira.

Tijdens de jaren in Messina begon Quasimodo met het schrijven van verzen die hij publiceerde in lokale symbolistische tijdschriften.

Na zijn afstuderen, nauwelijks 18 jaar oud, verliet Quasimodo Sicilië, waarmee hij een oedipale band onderhield, en vestigde zich in Rome.

In die tijd bleef hij gedichten schrijven en studeerde hij Latijn en Grieks bij Monseigneur Rampolla del Tindaro in Vaticaanstad.

In 1926 werd hij aangenomen bij het Ministerie van Openbare Werken en toegewezen aan de Civiele Ingenieurs in Reggio Calabria. Zijn werk als landmeter, dat vermoeiend voor hem was en totaal geen verband hield met zijn literaire interesses, leek hem echter steeds verder weg te drijven van de poëzie en, misschien wel voor het eerst, moest hij zijn poëtische ambities voor altijd als mislukt beschouwen.

Maar de toenadering tot Sicilië, de hervatte contacten met de vrienden van Messina uit zijn vroege jeugd en vooral de hernieuwde vriendschap met Salvatore Pugliatti, een vooraanstaand jurist en een groot kenner van poëzie, wakkerden de sluimerende wil weer aan en zorgden ervoor dat Quasimodo de verzen van het Romeinse decennium weer opnam, ze herzag en er nieuwe aan toevoegde.

Zo werd de eerste kern van "Acque e terre" geboren in de context van Messina. In 1929 ging hij naar Florence waar zijn zwager Elio Vittorini hem introduceerde in de omgeving van "Solaria" en hem voorstelde aan zijn literaire vrienden: van Alessandro Bonsanti tot Arturo Loira, Gianna Manzini en Eugenio Montale, die al snel de talenten van de jonge Siciliaan inzagen. Het was juist voor de edities van "Solaria" (die hadenkele gedichten van Quasimodo publiceerde), werd 'Acque e terre', het eerste boek in Quasimodo's poëtische geschiedenis, gepubliceerd in 1930 en enthousiast ontvangen door critici, die de geboorte van een nieuwe dichter bejubelden.

In 1932 won Quasimodo de prijs Antico Fattore, gesponsord door het tijdschrift en in hetzelfde jaar werd 'Oboe sommerso' gepubliceerd door 'circoli'. In 1934 verhuisde hij naar Milaan, een stad die een bijzonder belangrijk keerpunt in zijn leven zou betekenen, niet alleen artistiek gezien. Opgenomen in de 'corrente' groep, bevond hij zich in het centrum van een soort literair genootschap, waarvan ook dichters lid waren,muzikanten, schilders, beeldhouwers.

In 1936 publiceerde hij 'Erato e Apòllion' met G. Scheiwiller, waarmee een einde kwam aan de hermetische fase van zijn poëzie. In 1938 gaf hij zijn baan op bij de Civiele Ingenieurs en begon hij zijn redactionele activiteiten als secretaris van Cesare Zavattini, die hem later liet toetreden tot de redactie van het weekblad 'Il Tempo'. In 1938 verscheen zijn eerste belangrijke bloemlezing 'Poesie', met een essayinleiding door Oreste Macrì, die tot de fundamentele bijdragen van Quasimodo's kritiek blijft behoren. Ondertussen werkt de dichter samen met het belangrijkste tijdschrift van het hermetisme, de Florentijnse 'letteratura'.

In 1939-40 legde Quasimodo de laatste hand aan de vertaling van de Griekse Lyrische gedichten die in 1942 uitkwam en die later, vanwege de waarde ervan als origineel creatief werk, meerdere keren zou worden heruitgegeven en herzien. In 1942 verscheen ook 'Ed è subito sera'.

In 1941 kreeg hij de leerstoel Italiaanse Literatuur aan het Conservatorium 'Giuseppe Verdi' in Milaan voor duidelijke roem. Quasimodo gaf les tot het jaar van zijn dood.

Tijdens de oorlog bleef Quasimodo, ondanks duizend moeilijkheden, hard werken: terwijl hij verzen bleef schrijven, vertaalde hij verschillende Carmina van Catullus, delen van de Odyssee, De bloem van de Georgica, het Evangelie volgens Johannes, Epidus Rex van Sophocles (werken die het daglicht zouden zien na de bevrijding). Quasimodo zou deze activiteit als vertaler in de volgende jaren voortzetten,parallel aan zijn eigen productie en met uitzonderlijke resultaten, dankzij zijn verfijnde ervaring als schrijver. Zijn talrijke vertalingen omvatten: Ruskin, Aeschylus, Shakespeare, Molière, maar ook Cummings, Neruda, Aiken, Euripides, Eluard (deze laatste postuum gepubliceerd).

In 1947 verscheen zijn eerste naoorlogse bundel, 'Giorno dopo giorno' (Dag na dag), een boek dat een keerpunt betekende in Quasimodo's poëzie. Quasimodo's poëzie overwint bijna altijd het obstakel van de retoriek en staat op een hoger plan dan de equivalente Europese poëzie van die jaren. De dichter, gevoelig voor de historische tijd waarin hij leeft, omarmt sociale en ethische thema's en varieert daardoor zijn stijl.Het gedicht dat dit keerpunt symboliseert en waarmee ook de bundel opent, is 'Alle fronde dei salici'.

In 1949 verscheen 'La vita non è un sogno' (Het leven is geen droom), nog steeds geïnspireerd door het verzetsklimaat.

In 1950 kreeg Quasimodo de San Babila prijs en in 1953 de Etna-Taormina samen met Dylan Thomas. In 1954 verscheen 'Il falso e vero verde', een crisisboek, waarmee een derde fase van Quasimodo's poëzie begon, die een veranderd politiek klimaat weerspiegelde. Van vooroorlogse en naoorlogse thema's ging hij geleidelijk over op die van consumentisme, technologie, neo-kapitalisme, typisch voor die tijd.De 'beschaving van het atoom' die de dichter aan de kaak stelt terwijl hij in zichzelf plooit en opnieuw van poëtisch instrumentarium verandert. De taal wordt weer complexer, ruwer, en wekt verwarring op bij degenen die willen dat de dichter altijd dezelfde is. In 1958 verscheen een bloemlezing van naoorlogse Italiaanse poëzie; in datzelfde jaar maakte hij een reis naar de USSR waarbij hij werd getroffen doorhartaanval, gevolgd door een lang verblijf in het Botkin Ziekenhuis in Moskou.

Op 10 december 1959 ontving Salvatore Quasimodo in Stockholm de Nobelprijs voor de Literatuur De Nobelprijs werd gevolgd door vele geschriften en artikelen over zijn werk, met een verdere toename van vertalingen. In 1960 verleende de Universiteit van Messina hem een eredoctoraat en het ereburgerschap van dezelfde gemeente.

Zijn laatste werk, 'Give and Take' dateert uit 1966: het is een bundel die een verslag is van zijn leven, bijna een spiritueel testament (de dichter zou slechts twee jaar later sterven). In 1967 verleende de Universiteit van Oxford hem een eredoctoraat.

Quasimodo kreeg een beroerte in Amalfi, waar hij een poëzieprijs voorzat, en stierf op 14 juni 1968 in de auto die hem naar Napels bracht.

De werken van de Nobelprijswinnende dichter zijn vertaald in veertig talen en worden bestudeerd in alle landen van de wereld.