Biografie - Onbevlekte transgressie

• Madonna platen

Louise Veronica Ciccone werd op 16 augustus 1958 geboren in Detroit, Michigan. Haar ouders, van Italiaanse afkomst, stichtten een groot gezin: de zangeres heeft vier broers en drie zussen. Haar vader werkte als fabrieksarbeider voor Chrysler, terwijl haar moeder helaas overleed toen Louise Veronica nog maar zes jaar oud was.

Ze was van jongs af aan geïnteresseerd in dans en koos meteen voor deze weg, ondanks het feit dat haar vader erop stond een muziekinstrument te leren (iets wat hij later aan al zijn kinderen zou opleggen). De toekomstige planetaire popster volgde haar eerste danslessen met een fixatie (zoals ze zelf bekende) om een ster te worden. Voor haar opleiding vertrouwde haar vader op een paar scholenHet katholicisme, waartoe misschien het latere verlangen naar rebellie kan worden herleid, blijkt al uit de keuze van het pseudoniem Madonna.

Aan het eind van de jaren 1970 verhuisde Veronica Louise naar New York om bij een dansgezelschap te werken, dat van Alvin Ailey, waar ze na een reeks audities bij was gekomen.

Ondertussen versmaadt ze het niet om haar inkomen aan te vullen door te werken als verkoopster in een fastfoodketen, waar ze Dan Gilroy ontmoet, haar toekomstige partner voor korte tijd, die haar niet alleen gitaar en drums leert spelen, maar ook een echt artistiek partnerschap met hem begint (de twee zullen samen verschillende liedjes schrijven), maar ook een paar B-films maakt om de eindjes aan elkaar te knopen.(zoals het schurftige 'A Certain Sacrifice') en poseert naakt voor mannenbladen.

Daarna werkte hij samen met zijn studievriend Steven Bray aan enkele discoliedjes. Sommige van deze liedjes werden geprogrammeerd in de beroemde club trendy Het succes van die eerste track was vleiend en kort daarna was het team klaar om een andere titel te produceren, 'Burning Up/Physical Attraction', die met groot succes wortel schoot in dance-kringen, mede dankzij een contract met Sire Records.

In juni 1983 schreef DJ John 'Jellybean' Benitez, de nieuwe partner van de zangeres, 'Holiday' voor haar, een aanstekelijk deuntje dat samen met 'Borderline' en 'Lucky Star' Madonna's naam opdrong in de met sterren bezaaide dance charts. Al deze nummers werden verzameld op het gelijknamige debuutalbum 'Madonna', dat in 1983 uitkwam.

Onmiddellijk daarna kwam 'Like a virgin', het nummer dat haar internationaal lanceerde als erotisch en lifestyle-fenomeen, dankzij een beeld dat speelde op een gemakkelijke en flirterige sensualiteit, openlijk vulgair en daarom van grote impact. In haar Lolita-achtige poses, in haar poging om parmantig en innemend te zijn, bereikt ze vaak ontmoedigende resultaten, zelfs als, zo lijkt het, zeerZijn nieuwe, ietwat monotone, gladde en aanstekelijke transgressieve pop past ongetwijfeld goed bij de 'culturele' achtergrond van de jaren tachtig en wordt er het symbool van.

De volgende operatie is in plaats daarvan om haar voor te stellen als de 'Nieuwe Marilyn', mede dankzij de hamerende uitzending van een videoclip waarin de zangeres verschijnt als de overleden en nooit vergeten diva. Het nummer is veelbetekenend en provocerend getiteld 'Material girl'. Het resultaat van deze sluwe marketingcampagne is dat elke plaat van Madonna miljoenen gaat verkopen.kopieën over de hele wereld, in het kielzog van die nieuwe geglobaliseerde en globaliserende fenomenen die Madonna zo goed begon te vertegenwoordigen.

De ultieme opstap naar populariteit is de hoofdrol in de bescheiden film 'Desperately Seeking Susan'. Ook hier blijkt de penseelstreek van gemakkelijke sympathie waarmee de zangeres wordt besmeurd nogal vals en kunstmatig in vergelijking met haar stoere en vastberaden karakterachtergrond.

Vanaf dat moment veranderde haar gretigheid om constant van uiterlijk en personage te veranderen, van de blonde, rondborstige deerne tot de androgyne performer van de nieuwe wereldtournee. Het publiek is verbijsterd en weet nooit wat het kan verwachten van de nieuwe verschijningen van de ster. Een andere coup de teatre is de publicatie in die jaren van haar autobiografie, zoals te verwachten was, overvloedig bestrooid met seksuele verwijzingen en overduidelijke 'overtredingen'. Wederom ontkomt Madonna er niet aan om het voyeuristische gaspedaal in te trappen en alles in de openbaarheid te brengen, inclusief haar broek, maar het effect is aangenaam en sommigen staan erop haar te verwarren met een sekssymbool terwijl ze in één oogopslag een 'seksverslaafde' is.Eerlijkheidshalve moeten we echter wel bedenken dat het personage Madonna precies de signalen van onze tijd belichaamt.

Jean Baudrillard wijdde in dit verband indringende analyses aan de zanger in zijn 'De perfecte misdaad' ( Cortina uitgeverij ).

Baudrillard schrijft:

Madonna worstelt 'wanhopig' in een universum zonder antwoorden, dat van de seksuele onverschilligheid. Vandaar de urgentie van hyperseksuele seks, waarvan de tekenen juist worden versterkt door het feit dat ze zich tot niemand meer richt. Daarom is ze veroordeeld om achtereenvolgens, of tegelijkertijd, alle rollen, alle versies van seks (in plaats van perversies) te belichamen: er is niet langer voor haarSeksuele andersheid, iets dat seks in het spel brengt voorbij het seksuele verschil, en het niet alleen parodieert tot het bittere einde, maar altijd van binnenuit. In feite vecht het tegen zijn eigen seks, vecht het tegen zijn eigen lichaam. Bij gebrek aan iemand anders om het van zichzelf te bevrijden, is het gedwongen om zichzelf seksueel te bevredigen zonder onderbreking, om een arsenaal aan accessoires te vervaardigen, ineigenlijk een sadistische parafernalia waarvan hij zich probeert te bevrijden.

Het lichaam wordt lastiggevallen door seks, seks wordt lastiggevallen door tekens. Er wordt gezegd: het ontbreekt Madonna aan niets (dit kan gezegd worden van vrouwen in het algemeen). Maar er zijn verschillende manieren om niets te missen. Het ontbreekt haar aan niets dankzij de artefacten en technologie waarmee ze zich omringt, op de manier van een vrouw die zichzelf en haar verlangen produceert en reproduceert, cyclisch of in een gesloten circuit. Het ontbreekt haar aanjuist van dat niets (de vorm van de ander?) dat haar zou strippen en bevrijden van al deze vermomming. Madonna zoekt wanhopig naar een lichaam dat kan bedriegen, een naakt lichaam, waarvan de verschijning de parure is. Ze zou graag naakt zijn, maar slaagt daar nooit in.

Ze is voortdurend bekleed, zo niet van leer of metaal, van de obscene wil om naakt te zijn, van het kunstmatige maniërisme van de tentoonstelling. Plotseling is de geremdheid totaal en voor de toeschouwer is de frigiditeit radicaal. Madonna belichaamt zo paradoxaal genoeg de krampachtige frigiditeit van onze tijd. Ze kan alle rollen spelen. Maar ze kan dat doen omdat ze een solide identiteit bezit,Zeker omdat ze het niet bezit, maar het belangrijkste is dat ze in staat is om, zoals ze doet, deze fantastische afwezigheid van identiteit uit te buiten. [ Pagina's 131-132 ]

Maar critici kunnen er niets aan doen, hij explodeert letterlijk in de hitlijsten: de hits van die periode zijn allemaal afkomstig van het album 'True Blue' (1986), variërend van 'Papa don't preach' (rond het thema abortus) tot 'Live to tell' (een nummer over kindermisbruik), van 'Open your heart' tot het Spaanse nummer 'La isla bonita'. Critici onthullen dat ' het album is een stap terug ten opzichte van 'Like a virgin', maar de teksten tonen een rijping van het Madonna-karakter, van punkette tot controversiële diva "(Claudio Fabretti).

Madonna gefotografeerd door Herb Ritts: de foto werd gebruikt als albumcover voor 'True Blue'.

Ondertussen ontmoette ze de acteur Sean Penn, met wie ze een duizelingwekkende maar turbulente liefdesrelatie had. Met hem filmde ze 'Shanghai Surprise', dat een flop werd (een van de weinige in Madonna's carrière). In 1988 maakte ze ook haar Broadway-debuut in David Mamet's toneelstuk 'Speed The Plow'. De moeizame relatie met Sean Penn was echter van korte duur: de twee gingen al snel uit elkaar en de zangeres keerde terug naar de studio voorplaat 'Like a prayer', een album dat meer herinnerd zal worden vanwege de controverse die de video van de gelijknamige single opriep (die door sommige fundamentalistische katholieke verenigingen werd veroordeeld wegens 'belastering van religie') dan vanwege de feitelijke kwaliteit van de nummers.

Toch weten zelfs middelmatige nummers als 'Express Yourself', 'Cherish' en 'Keep it Together' de Top Tien te halen. Madonna stort zich op faraonische liveshows, altijd vol, altijd uitverkocht, waarin ze ongekende energie en atletische kwaliteiten tentoonspreidt.

De tour achter de schermen is ook een gelegenheid om de zoveelste zogenaamd 'transgressieve' film op te nemen, getiteld, opdat er geen misverstanden ontstaan, 'In bed met Madonna'. Inmiddels kan worden gezegd dat ze een professional van het transgressieve is geworden, een machine die hologrammatische dromen van goedkope ontsnappingen uitbraakt.

Maar Madonna is vooral zelf een geweldige en intelligente manager, met een groot zakelijk inzicht, dus hier tekende ze in 1992 een contract van 60 miljoen dollar met Time Warner om haar eigen label, Maverick, op te richten. Met haar label bracht ze later artiesten uit als Alanis Morissette, Prodigy of Muse.

Als actrice mag haar deelname aan films van verschillende genres niet over het hoofd worden gezien. Ze verschijnt in Woody Allen's "Shadows and Fog", in "Dick Tracy" tegenover Warren Beatty en in Penny Marshall's ontroerende "Winning Girls" (1992, met Tom Hanks en Geena Davis). Ze richtte zelfs haar eigen distributiemaatschappij op, Siren Films. Haar personage staat echter steeds vaker in het middelpunt van schandalen enEen voorbeeld hiervan is de nieuwe single 'Justify my love' (een verontrustend nummer geschreven door Lenny Kravitz) met een expliciet erotische video. De publicatie van 'Sex', een fotoboek waarin de zangeres naakt wordt vereeuwigd in sado-masochistische en lesbische poses en in provocerende houdingen die grenzen aan pornografie, zorgde ook voor opschudding.

Velen vermoedden dat deze ophef en wens om mensen over haar te laten praten een commerciële operatie was. Het toeval wilde dat het 'originele' album met de titel 'Erotica' (1992) kort daarna uitkwam. Sindsdien heeft Madonna altijd op de top van de golf gezeten, nu te zien in films als Evita (Oscar-nominatie als hoofdrolspeelster, maar alleen voor haar optredenvan 'You must love me'), nu als vaste hitparadezangeres, of dankzij de talrijke flirtpartijen die haar periodiek worden toegeschreven (in een van deze flirtpartijen baarde ze ook twee kinderen, Lourdes en Rocco). Haar vermogen om zichzelf te vernieuwen is opmerkelijk en misschien kan in dit opzicht geen enkele artiest met haar wedijveren.

Zijn muziek heeft ook een flinke opfrisbeurt gekregen dankzij de medewerking van geluidstovenaars als William Orbit, Craig Armstrong en Patrick Leonard, die zijn klanken een moderne twist hebben gegeven.

De laatste jaren lijkt Madonna haar innerlijke balans te hebben gevonden, getuige haar huwelijk met de Schotse regisseur Guy Ritchie (met een weelderige ceremonie, in Skibo Castle, Schotland). Haar acteercarrière, tussen hoogte- en dieptepunten, ging verder met 'You know what's new' (1998, The next best thing), samen met Rupert Everett.

Rockcriticus Piero Scaruffi vat het fenomeen Madonna als volgt samen:

Ze is een van de laatste grote artiesten in wie kunst en leven samensmelten en vervagen. Het sarcastische en nihilistische randje van haar rhythm and blues, hoewel getrouwd met technologische arrangementen en miljardairsproducties, weerspiegelt de nonchalante en amorele houding van veel van de opgebrande jeugd van de intellectuele getto's, net zo makkelijk voor het straatleven als voor de glamour van het succes.

Zijn - zet Scaruffi voort - is een dramatische persoonlijkheid, die cynisch en afstandelijk is volgens de nieuwe jeugdige mores, sterk in een achtergrond van seksuele promiscuïteit en vroegrijpe onafhankelijkheid. Geboren op het kruispunt van punkbeschaving en discobeschaving, en getuige van de revolutie in tienerkleding, is de mythe van Madonna niets anders dan een update van de figuur van de romantische en fatalistische heldin .

Madonna platen

• Madonna (1983)
• Als een maagd (1984)
• Blauw (1986)
• Als een gebed (1989)
• Erotiek (1992)
• Verhaaltjes voor het slapengaan (1994)
• Lichtstraal (1998)
• Muziek (2000)
• Amerikaans leven (2003)
• Bekentenissen op een dansvloer (2005)
• Hard Candy (2008)
• MDNA (2012)
• Rebel Heart (2015)