Βιογραφία - Once Upon a Time Rascel

Ο Ρενάτο Ρασέλ, κατά κόσμον Ρενάτο Ρανούτσι, γεννήθηκε στο Τορίνο το 1912. Είναι ένα από τα μνημεία του ιταλικού ελαφρού θεάτρου, δυστυχώς κάπως ξεχασμένο σήμερα. Στην πολύ μακρά καριέρα του (πέθανε στη Ρώμη το 1991), κινήθηκε από την πρωτοπορία μέχρι την επιθεώρηση, από τη μουσική κωμωδία μέχρι την τηλεοπτική και ραδιοφωνική ψυχαγωγία, καλύπτοντας ουσιαστικά όλους τους χώρους που έχει η βιομηχανία του θεάματος.καταλαμβάνεται επί σχεδόν έναν αιώνα.

Μπορούμε να πούμε ότι ο Ρασέλ είχε ως ένα βαθμό στο αίμα του τη σόου μπίζνες, αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι οι γονείς του ήταν τραγουδιστές οπερέτας. Από νεαρή ηλικία, λοιπόν, βρέθηκε να πατάει στα σανίδια φιλοδραματικών και θεατρικών θιάσων, χωρίς να παραμελεί τα πιο "ευγενή" είδη, όπως η παιδική χορωδία που είχε συστήσει ο συνθέτης Don Lorenzo Perosi (ένας άλλος επιφανήςξεχασμένη της ξεχασμένης Ιταλίας).

Προικισμένος με μια σημαντική ανθρώπινη επαφή και μια συγκλονιστική συμπάθεια, έκανε τις πρώτες του σημαντικές εμπειρίες όταν ήταν μόλις έφηβος. Έπαιξε ντραμς, χόρεψε tip-tap και, στην τρυφερή ηλικία των 18 ετών, συμμετείχε στο τρίο των αδελφών Di Fiorenza ως τραγουδιστής και χορευτής. Το 1934, έγινε αντιληπτός από τον Schwartz και έκανε το ντεμπούτο του ως Sigismondo στο "Al Cavallino bianco" (Στο μικρό άσπρο άλογο). Στη συνέχεια επέστρεψε με τις αδελφές Di Fiorenza, και στη συνέχειαμε την Elena Gray και έκανε περιοδεία στην Αφρική. Από το 1941 ίδρυσε το δικό του θίασο, μαζί με την Tina De Mola, τότε σύζυγό του, με κείμενα των Nelli και Mangini, του Galdieri και τέλος των Garinei και Giovannini.

Χάρη σ' αυτές τις εμπειρίες, καταφέρνει να αναπτύξει τον δικό του χαρακτηριστικό χαρακτήρα, αυτόν για τον οποίο θα αναγνωριστεί αλάνθαστα από το κοινό. Πρόκειται για τη μακιγιάζ του πράου και αφηρημένου ανθρωπάκου, που είναι έξω από τα νερά του και σχεδόν ακατάλληλος για τον κόσμο. Επινοεί σκετς και τραγούδια που αποτελούν αυθεντικά αριστουργήματα του περιοδικού είδους, παρέα με τους φίλους του και τους σοδομιστές που έχουν μείνειΤο 1952 ήρθε η σειρά μιας παράστασης που έμελλε να γνωρίσει τεράστια επιτυχία και να τον επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά ως αγαπημένο του κοινού: "Attanasio cavallo vanesio", ακολουθούμενη από το "Alvaro piuttosto corsaro", άλλη μια συγκλονιστική επιτυχία. Ήταν παραστάσεις που ανέβηκαν σε μια Ιταλία που χαρακτηριζόταν από τηντέλος του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου, με διάθεση για διασκέδαση και ψυχαγωγία, χωρίς όμως να ξεχνά τα πικρά επεισόδια και τον σαρκασμό. Ο Rascel συνεχίζει στον ίδιο δρόμο, βγάζοντας τίτλους με συνέχεια, που χαρακτηρίζονται όλοι από το εκλεπτυσμένο και ειλικρινές του ύφος. Εδώ χειροκροτείται στο "Tobia la candida spia" (οι στίχοι συνεχίζουν να είναι των Garinei και Giovannini), στο "Un paio d'ali" (μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του σεαπόλυτη) και, το 1961, ο "Enrico" μελέτησε με τους συνήθεις έμπιστους συγγραφείς για τον εορτασμό της εκατονταετηρίδας από την ενοποίηση της Ιταλίας. Πρέπει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι οι σχέσεις του Rascel με τους Garinei και Giovannini, πέρα από τα φαινόμενα και τη σταθερή εκτίμηση, δεν ήταν ποτέ ακριβώς ειδυλλιακές.

Όσον αφορά τον κινηματογράφο, η δραστηριότητα του Ρασέλ ξεκινά το 1942 με το "Pazzo d'amore" (Τρελός για αγάπη), για να συνεχιστεί καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 με μια σειρά από λιγότερο αξιομνημόνευτους τίτλους. Σε αυτές τις ταινίες, μάλιστα, ο ηθοποιός τείνει να επαναλάβει δουλοπρεπώς τα σκίτσα και τις μακιγιέτες που χειροκροτούσε στο θέατρο, χωρίς πραγματική εφευρετική προσπάθεια και χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις ιδιαιτερότητες του νέου και διαφορετικού μέσουτης επικοινωνίας.

Οι εξαιρέσεις είναι το "Il cappotto" (βασισμένο στον Γκόγκολ'), που δεν αποτελεί έκπληξη ότι γυρίστηκε υπό τη σκηνοθεσία του Αλμπέρτο Λαττουάντα, ή το "Policarpo ufficiale di scrittura", που σκηνοθέτησε ένα άλλο ιερό τέρας της κάμερας (καθώς και της λογοτεχνίας), ο Μάριο Σολδάτι. Αξίζει να αναφερθεί η σπουδαία ερμηνεία του Ρασέλ στο ρόλο του τυφλού Βαλτιμαίου στην ταινία του Ζεφιρέλι "Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ". Ήταν ένα "cameo" που έκανε ο Ρασέλμε έναν εξαιρετικά δραματικό και συγκινητικό τόνο χωρίς να είναι αξιολύπητος.

Ένα αξιοπερίεργο στοιχείο που προκύπτει από αυτή τη συμμετοχή είναι το γεγονός ότι στις πισίνες της Λούρδης αυτή ακριβώς η σκηνή απεικονίζεται σήμερα σε ψηφιδωτό, χρησιμοποιώντας ως μοντέλα τον Αμερικανό ηθοποιό Πάουελ (που ήταν ο Ιησούς στην ταινία) και τον ίδιο τον Ρασέλ ως τυφλό.

Τέλος, η μουσική δραστηριότητα. Τείνουμε να ξεχνάμε ότι ο Rascel έγραψε πολλά τραγούδια, μερικά από τα οποία έχουν μπει δικαιωματικά στο λαϊκό ρεπερτόριο και έχουν μεταδοθεί σε όλο τον κόσμο. Ανάμεσα στους πολλούς τίτλους, "Arrivederci Roma", "Romantica", "Te voglio bene tanto tanto", "È arrivata la bufera", κ.λπ.

Για την τηλεόραση, ωστόσο, έπαιξε το "I Boulingrin" του Κουρτελίν και το "Delirio a due" του Ιονέσκο και το 1970, πάλι στην τηλεόραση, τις "Ιστορίες του Πατέρα Μπράουν" του Τσέστερτον. Έγραψε επίσης τη μουσική για την οπερέτα "Naples au baiser de feu". Πρόδρομος της σουρεαλιστικής κωμωδίας, ο Ρασέλ αντιπροσώπευε την ευγενώς λαϊκή πλευράτης κωμωδίας, ικανή να ικανοποιεί τους πάντες, χωρίς ποτέ να πέφτει σε χυδαιότητα ή επιπόλαιη ιδιομορφία.