بیوگرافی • شعر ریویرا

• آموزش و مطالعات
• اولین حضور شاعر
• سالهای جنگ بزرگ
• دوستی با مونتال
• سالهای فاشیسم
• دهه های 50 و 60

کامیلو اسباربارو در سانتا مارگریتا لیگور (جنوا) متولد شد 12 ژانویه 1888، دقیقاً در شماره 4 در Via Roma، در مرکز شهر. او شاعر، نویسنده و تبار پلنگی، نام و شهرت ادبی خود را به لیگوریا، سرزمین تولد و مرگ خود، و همچنین سرزمین منتخب بسیاری از اشعار مهم پیوند داد.

احتمالاً ثروت ادبی خود را مدیون کار شاعر Eugenio Montale ، تحسین‌کننده بزرگ آن است، همانطور که تقدیم به Sbarbaro در اپیگرام آغازین (دقیقاً II) نشان می‌دهد. معروف ترین اثر او "Ossi di sepia" است. او همچنین یک مترجم و گیاه شناس مشهور بین المللی بود.

تحصیلات و مطالعات

دومین مادر کامیلو کوچولو، پس از مرگ آنژولینا باسیگالوپو بر اثر سل، خواهرش، خاله ماریا، معروف به بندتا بود که از شاعر آینده مراقبت کرده است. خواهر کوچکترش کلیا

هنگامی که کامیلوس مادرش را از دست داد، فقط پنج سال داشت و همانطور که در بسیاری از شعرهای پخته او می بینیم، پدرش را به عنوان الگوی واقعی زندگی قرار داد. کارلو اسباربارو، یک مبارز سابق، یک مهندس و معمار مشهور نیز هستاز یک مرد ادیب و با بهترین حساسیت. "Pianissimo" به او تقدیم شده است، شاید زیباترین مجموعه شعر شاعر، که در سال 1914 منتشر شد.

به هر حال، یک سال پس از مرگ مادرش، پس از اقامت بسیار کوتاه در Voze، در سال 1895 خانواده به Varazze نقل مکان کردند. ، هنوز در لیگوریا.

در اینجا کامیلوس جوان تحصیلات خود را آغاز کرد و به پایان رساند و در انستیتوی سلسیان به پایان رساند. در سال 1904 به ساوونا نقل مکان کرد، به دبیرستان گابریلو چیابرا، جایی که با نویسنده رمیجیو زنا آشنا شد. دومی متوجه مهارت همکارش می‌شود و او را تشویق می‌کند که مانند معلم فلسفه‌اش، پروفسور عادلچی باراتونو، مردی با شهرت آکادمیک، بنویسد که اسباربارو از تعارفش دریغ نمی‌کند.

او در سال 1908 فارغ التحصیل شد و دو سال بعد در یک صنعت فولاد در ساوونا کار کرد.

اولین حضور او به عنوان شاعر

سال بعد، در سال 1911، با مجموعه "رزینه" و همزمان انتقالش به لیگوریان، اولین بار در شعر آغاز شد. سرمایه، پایتخت. این اثر از موفقیت چندانی برخوردار نیست و تنها افراد کمی از نزدیکان شاعر آن را می شناسند. با این حال، همانطور که نوشته شده است، حتی در این دوره از جوانی - کامیلو اسباربارو کمی بیشتر از بیست سال سن دارد - موضوع بیگانگی انسان به وضوح نمایان می شود، چه از محیط اطراف او، چه از جامعه و چه از خود او.

تکامل این شاعرانگی همه در " Pianissimo " است،در سال 1914 برای یک ناشر فلورانس منتشر شد. در اینجا دلیل غیرقابل وصف می شود، به فقدان ارتباط با واقعیت محدود می شود، و شاعر متحیر می شود که آیا واقعاً خودش «به عنوان یک شاعر»، به عنوان یک «خواننده آیات» وجود دارد. فراموشی به مضمون تکراری شعر او تبدیل می شود.

این مجموعه شامل شعر معروف ساکت باش، جان خسته از لذت .

به لطف این اثر، او به نوشتن در مجلات ادبی آوانگارد مانند "La Voce"، "Quartiere latino" و "La riviera ligure" فراخوانده شد.

در این دوره او به فلورانس، مقر "Voce" رفت و در آنجا با آردنگو سوفیچی ، جیوانی پاپینی ، دینو کامپانا، اوتون روزای و دیگران ملاقات کرد. هنرمندان و نویسندگانی که با این مجله همکاری می کنند.

این مجموعه مورد تایید زیادی قرار گرفت و منتقدان بوئین و سیچی از آن استقبال کردند.

سالهای جنگ بزرگ

در آغاز جنگ جهانی اول، اسباربارو به عنوان داوطلب در صلیب سرخ ایتالیا ثبت نام کرد.

در سال 1917 به جنگ فراخوانده شد و در تیرماه عازم جبهه شد. او پس از بازگشت از درگیری، نثر "Trucioli" را در سال 1920 نوشت و هشت سال بعد، تقریباً ادامه، اما بسیار پراکنده تر، "Liquidazione". در این آثار، پژوهشی مشهود است که می خواهد غزل و روایت را یکی کند.

دوستی با مونتاله

در این دوره بود که یوجنیو مونتال در نقد "Trucioli" متوجه آثار او شد.در نوامبر 1920 در "L'Azione di Genova" ظاهر می شود.

دوستی صمیمانه متولد می شود که در آن مونتال کسی است که اسباربارو را به نوشتن ترغیب می کند و باعث می شود او از توانایی ادبی خود آگاه شود. نه تنها این، مونتاله احتمالاً از «تروچیولی» و شعرهای همکارش الهام گرفته است، اگر در نظر بگیریم که اولین پیش نویس «Ossi di sepia»، مورخ 1923، عنوان کاری «روتامی» را دارد: اشاره ای روشن به تراشه ها و مضامین بیان شده توسط شاعر و نویسنده لیگوریایی. در «Caffè a Rapallo» و «Epigramma»، مونتال حقش را به او می پردازد، در واقع او را مستقیماً با نام، در مورد اول، و با نام خانوادگی، در مورد دوم زیر سؤال می برد.

Camillo Sbarbaro

همکاری با La Gazzetta di Genova به همین سال ها برمی گردد. اما، همچنین، مواجهه با میخانه ها، با شراب، که حال و هوای شاعر را تضعیف می کند، که هر چه بیشتر به درون خود می کشد.

سالهای فاشیسم

در همین حین او شروع به تدریس یونانی و لاتین در مدرسه می کند و در عین حال از جنبش فاشیستی که در این دهه "آمادگی" هجوم می آورد بیزاری می کند. در وجدان ملی

بنابراین، عضویت در حزب ملی فاشیست هرگز اتفاق نیفتاد. و Sbarbaro، اندکی پس از آن، مجبور شد موقعیت خود را به عنوان معلم در یسوعیان جنوا رها کند. علاوه بر این، با ظهور Duce،سانسور شروع به وضع قانون می کند و شاعر یکی از آثارش را مسدود می بیند، «کالکومانیا»، اپیزودی که تقریباً به طور قطع نشان دهنده آغاز سکوت اوست که تنها پس از جنگ شکسته می شود.

به هر حال، در طول این بیست سال به تدریس رایگان زبان های باستانی برای دانش آموزان جوان ادامه داد. اما بیش از همه، همچنین به دلیل ارعاب فکری رژیم، او شروع به وقف خود به گیاه شناسی کرد، یکی دیگر از عشق های بزرگ او. اشتیاق و مطالعه برای گلسنگ ها اساسی می شود و او را تا پایان عمر همراهی می کند.

دهه‌های 1950 و 1960

در سال 1951 کامیلو اسباربارو به همراه خواهرش به اسپتورنو بازنشسته شد، جایی که او قبلاً در خانه‌ی ساده‌اش زندگی می‌کرد، عمدتاً از 1941 تا 1945. در اینجا انتشارات از سر گرفته می‌شود. ، با اثر «بازمانده سهام» تقدیم به عمه بندیتا. این یک بازنویسی است، اگر نه دقیقاً احیای شیوه ای از شعر نویسی حتی قبل از «پیانیسیمو»، بسیار دقیق و در عین حال غیرقابل توصیف. بنابراین، احتمال می رود که بخش بزرگی از مجموعه به سال های کار اختصاص یافته به پدرش برمی گردد.

او چندین نثر دیگر نیز نوشت، مانند "Fuochi fatui"، 1956، "Scampoli"، 1960، "Gocce" و "Contagocce" به ترتیب 1963 و 1965، و "کارت پستال در فرانچایز"، مورخ 1966. و بر اساس بازسازی های دوران جنگ.

بیش از هر چیز به ترجمه هاست که اسباربارو خود را در این امر وقف می کندآخرین دوره زندگی اش

کلاسیک های یونانی را ترجمه می کند: سوفوکل، اوریپید ، آیسخولوس، و همچنین نویسندگان فرانسوی گوستاو فلوبر ، استاندال، بالزاک ، همچنین به دست آورده اند. متون با مشکلات مادی زیاد او درس های گیاه شناسی خود را با دانشمندانی از سراسر جهان که پس از مرگ شاعر به مهارت بزرگ او پی بردند، از سر گرفت. مهمتر از همه، او به عنوان شاهدی بر عشق بزرگ خود، اشعاری می نویسد که به سرزمین خود، لیگوریا اختصاص دارد.

به دلیل شرایط سلامتی خود، کامیلو اسباربارو در بیمارستان سن پائولو در ساوونا در 31 اکتبر 1967 در سن 79 سالگی درگذشت.