Biografie - Poëzie van de Rivièra

• Opleiding en studies
• Het debuut als dichter
• De jaren van de Grote Oorlog
• Vriendschap met Montale
• De jaren van het fascisme
• De jaren 1950 en 1960

Camillo Sbarbaro werd geboren in Santa Margherita Ligure (Genua) op 12 januari 1888, precies op nummer 4 Via Roma, midden in het centrum van de stad. Als dichter van kruipende en Leopardi-achtige afkomst heeft hij zijn naam en literaire faam verbonden aan Ligurië, het land van zijn geboorte en dood, en ook de keuze voor enkele belangrijke composities.

Het dankt zijn literaire fortuin waarschijnlijk aan het werk van de dichter Eugenio Montale Hij was een groot bewonderaar van hem, zoals blijkt uit de toewijding aan Sbarbaro in het openingsepigram (II, om precies te zijn) van zijn beroemdste werk, 'Ossi di seppia'. Hij was ook een internationaal vermaard vertaler en kruidendokter.

Opleiding en studies

Als tweede moeder voor de kleine Camillo, na de dood van Angiolina Bacigalupo aan tuberculose, zorgt zijn zus, tante Maria, bekend als Benedetta, vanaf 1893 voor de toekomstige dichter en zijn jongere zus Clelia.

Toen hij zijn moeder verloor, was Camillo dus nog maar vijf jaar oud en, zoals te zien is in veel gedichten van zijn volwassenheid, zag hij zijn vader als een waar rolmodel. Carlo Sbarbaro, een voormalig militant, is een bekend ingenieur en architect, maar ook een man van letters en een zeer fijne gevoeligheid. 'Pianissimo', misschien wel de mooiste dichtbundel van de dichter, gepubliceerd in 1914, is aan hem opgedragen.

Maar het jaar na de dood van zijn moeder, na een zeer kort verblijf in Voze, verhuisde het gezin in 1895 naar Varazze, ook in Ligurië.

In 1904 verhuisde hij naar Savona, naar het Gabriello Chiabrera lyceum, waar hij de schrijver Remigio Zena ontmoette, die het talent van zijn collega opmerkte en hem aanmoedigde om te schrijven, net als zijn leraar filosofie, professor Adelchi Baratono, een man met een academische reputatie en tegenover wie Sbarbaro niet zuinig was met zijnlof.

Hij studeerde af in 1908 en twee jaar later werkte hij in een staalfabriek in Savona.

Het debuut als dichter

Het jaar daarop, in 1911, kwam zijn debuut in de poëzie met de bundel 'Resine', en tegelijkertijd zijn verhuizing naar de Ligurische hoofdstad. Het werk kende geen groot succes, en slechts een paar mensen dicht bij de dichter wisten ervan. Echter, zoals is geschreven, zelfs in deze sylloge uit zijn jeugd - Camillo Sbarbaro was begin twintig - komt het thema van vervreemding duidelijk naar vorenvan de mens, zowel van zijn omgeving, van de maatschappij als van zichzelf.

De evolutie van deze poëzie staat allemaal in " Pianissimo "gepubliceerd voor een uitgever in Florence in 1914. Hier wordt het motief onuitsprekelijk, grenzend aan een gebrek aan contact met de werkelijkheid, en de dichter vraagt zich af of hij werkelijk bestaat 'als dichter', als 'lezer van verzen'. Vergetelheid wordt het terugkerende thema van zijn poëzie.

Deze collectie bevat het beroemde gedicht Wees stil, vermoeide ziel .

Dankzij het werk wordt hij opgeroepen om te schrijven over de avant-gardistische literaire tijdschriften zoals 'La Voce', 'Quartiere latino' en 'La riviera ligure'.

In deze periode ging hij naar Florence, waar hij de 'Voce' ontmoette. Ardengo Soffici , Giovanni Papini Dino Campana, Ottone Rosai en andere artiesten en schrijvers die met het tijdschrift samenwerkten.

De collectie kreeg veel bijval en werd geprezen door critici Boine en Cecchi.

De jaren van de Grote Oorlog

Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog schreef Sbarbaro zich in als vrijwilliger bij het Italiaanse Rode Kruis.

In 1917 werd hij opgeroepen voor de oorlog en in juli vertrok hij naar het front. Teruggekeerd van het conflict schreef hij in 1920 het proza 'Trucioli' en acht jaar later, bijna een voortzetting maar veel gefragmenteerder, 'Liquidatie'. In deze werken is een zoektocht zichtbaar naar het verenigen van lyriek en verhaal.

Vriendschap met Montale

Het was in deze periode dat Eugenio Montale zijn werk opmerkte, in een recensie van 'Trucioli' die verscheen in 'L'Azione di Genova' in november 1920.

Er ontstond een oprechte vriendschap, waarin het Montale was die Sbarbaro tot schrijven aanzette en hem bewust maakte van zijn eigen literaire capaciteiten. Bovendien heeft Montale naar alle waarschijnlijkheid veel inspiratie geput uit 'Trucioli' en de poëtica van zijn collega, als men bedenkt dat het eerste ontwerp van 'Ossi di seppia', gedateerd 1923, de voorlopige titel 'Rottami' had: een duidelijke verwijzing naar de 'trucioli'.In 'Caffè a Rapallo' en 'Epigramma' geeft Montale hem de eer die hem toekomt, door hem in het eerste geval direct bij zijn naam te noemen en in het tweede geval bij zijn achternaam.

Camillo Sbarbaro

Sbarbaro's samenwerking met De Genuaanse Courant Maar ook de ontmoeting met tavernes, met wijn, die de gemoedstoestand van de dichter ondermijnt, die steeds meer in zichzelf gesloten raakt.

De jaren van het fascisme

Ondertussen begon hij Grieks en Latijn te onderwijzen op school en begon hij tegelijkertijd zijn wenkbrauwen te fronsen over de fascistische beweging, die in dit 'voorbereidende' decennium doordrong tot het nationale bewustzijn.

Sbarbaro's lidmaatschap van de Fascistische Nationale Partij heeft dus nooit plaatsgevonden. En Sbarbaro moest kort daarna zijn onderwijspost bij de Genuese Jezuïeten opgeven. Bovendien begon met de komst van de Duce de censuur de wet te dicteren en zag de dichter een van zijn werken, 'Calcomania', geblokkeerd worden, een episode die vrijwel zeker het begin markeerde van zijn zwijgen, dat pas na de oorlog verbroken werd.

Tijdens de Ventennio bleef hij echter gratis lessen in oude talen geven aan jonge studenten. Maar bovenal, mede door de intellectuele intimidatie van het Regime, begon hij zich te wijden aan de plantkunde, zijn andere grote liefde. Zijn passie en studie voor korstmossen werden fundamenteel en vergezelden hem voor de rest van zijn leven.

De jaren 1950 en 1960

In 1951 trok Camillo Sbarbaro zich met zijn zus terug in Spotorno, een plaats waar hij al eerder in wisselende perioden had gewoond, meestal van 1941 tot 1945. Hier hervatte hij de publicatie met het werk 'Rimanenze', opgedragen aan zijn tante Benedetta. Het is een herschrijving, hoewel niet echt een hervatting van een poëtische uitdrukkingswijze nog vóór 'Pianissimo', zeer nauwkeurig en tegelijkertijd,Het is daarom waarschijnlijk dat een groot deel van het corpus dateert uit de jaren van het werk dat aan zijn vader is opgedragen.

Hij schreef ook verschillende andere prozawerken, zoals 'Fuochi fatui', uit 1956, 'Scampoli', uit 1960, 'Gocce' en 'Contagocce', uit respectievelijk 1963 en 1965, en 'Cartoline in franchigia', uit 1966 en gebaseerd op oorlogsherinneringen.

In deze laatste periode van zijn leven wijdde Sbarbaro zich voornamelijk aan vertalingen.

Hij vertaalt Griekse klassiekers: Sophocles, Euripides Aeschylus, maar ook Franse auteurs Gustave Flaubert Stendhal, Balzac Hij hervatte zijn botanische lezingen met geleerden uit de hele wereld, die na zijn dood zijn grote deskundigheid zouden erkennen. Bovenal, als een getuigenis van zijn enige grote liefde, schreef hij gedichten opgedragen aan zijn land, Ligurië.

Vanwege zijn slechte gezondheid overleed Camillo Sbarbaro op 31 oktober 1967 op 79-jarige leeftijd in het San Paolo ziekenhuis in Savona.