Biografie - Big Luciano!

Geboren op 12 oktober 1935 in Modena, toonde de beroemde tenor uit Emilia al op jonge leeftijd een vroegrijpe roeping voor het zingen, zoals blijkt uit familieverhalen. Niet alleen klom de jonge Luciano op de keukentafel voor zijn kinderoptredens, maar gedreven door bewondering voor zijn vader, ook een amateur tenor (begiftigd met een prachtige stem en zanger in de 'Corale Rossini' inModena), bracht hij hele dagen door voor de platenspeler, plunderend in de platencollectie van zijn ouders. In die collectie zaten allerlei schatten verborgen, met een groot overwicht voor de helden van bel canto, die Pavarotti al snel leerde herkennen en imiteren.

Zijn studies waren echter niet uitsluitend muzikaal en dit was lange tijd alleen een passie die hij privé koesterde.

Als tiener schreef Pavarotti zich in op de magistrale school met als doel leraar lichamelijke opvoeding te worden, wat er bijna van kwam, nadat hij twee jaar lang les had gegeven op de basisschool. Tegelijkertijd zette hij zijn zangstudie voort bij Maestro Arrigo Pola (wiens principes en regels hij gedurende zijn lange carrière zou volgen), en later - toen hij drieJaren later verhuisde Pola tenor van beroep naar Japan voor werk - bij Maestro Ettore Campogalliani, bij wie hij zijn frasering en concentratie perfectioneerde. Dit zijn en blijven, in de woorden van de Maestro, zijn unieke en zeer gewaardeerde leraren.

In 1961 won Pavarotti de internationale wedstrijd 'Achille Peri', wat zijn echte debuut op zanggebied betekende.

Eindelijk, na veel studeren, kwam zijn langverwachte debuut, dat plaatsvond op zesentwintigjarige leeftijd (op 29 april 1961 om precies te zijn), in het Teatro Municipale di Reggio Emilia met een opera die emblematisch voor hem was geworden, Giacomo Puccini's 'Bohème', die hij meerdere keren herhaalde, zelfs in zijn latere leven, altijd in de rol van Rodolfo. Op het podium stond Francesco Molinari Pradelli.

1961 is een scharnierjaar in het leven van de tenor, een soort waterscheiding tussen jeugd en volwassenheid. Naast zijn debuut is het ook het jaar van zijn rijbewijs en zijn huwelijk met Adua Veroni, na een verloving die acht jaar heeft geduurd.

In 1961-1962 vertolkte de jonge tenor La Bohème opnieuw in verschillende Italiaanse steden en kreeg hij zelfs een paar engagementen buiten Italië. Ondertussen probeerde hij de rol van de hertog van Mantua in een andere opera die bijzonder geschikt was voor zijn akkoorden: 'Rigoletto'. De opera werd opgevoerd in Carpi en Brescia, maar het was onder leiding van maestro Tullio Serafin, in het Teatro Massimo in Palermo, dat hij succes boekte.Vanaf dat moment werd hij uitgenodigd door talloze theaters: in Italië werd hij al beschouwd als een belofte, maar in het buitenland had hij zich, ondanks een paar prestigieuze uitstapjes, nog niet gevestigd.

Het was in 1963 dat hij, dankzij een gelukkig toeval, internationale bekendheid verwierf. Nog onderweg naar de opera La Bohème, in het Londense Covent Garden, kruiste Luciano Pavarotti's lot dat van Giuseppe Di Stefano, een van zijn grote jeugdlegendes. Hij werd gevraagd om een paar voorstellingen van de opera te doen voordat de veelgeprezen tenor arriveerde, maar toen werd Di Stefano ziek en PavarottiHij verving hem in het theater en ook in 'Sunday Night at the Palladium', een tv-show die door 15 miljoen Britten werd bekeken.

Hij behaalde een enorm succes en zijn naam begon aan gewicht te winnen op het wereldtoneel. Decca bood hem zijn eerste opnames aan, waarmee Pavarotti's fabelachtige platenproductie begon. De jonge dirigent Richard Bonynge vroeg hem om samen met zijn vrouw, de buitengewone Joan Sutherland, te zingen.

In 1965 vertrok Pavarotti voor het eerst naar de Verenigde Staten, naar Miami, en samen met de veelgeprezen Sutherland schitterde hij in een veelgeprezen Lucia di Lammermoor onder leiding van Bonynge. Weer met Sutherland maakte hij zijn succesvolle debuut in het Londense Covent Garden in de opera

"La Sonnambula". En hij vervolgde met een zeer succesvolle Australische tournee waarin hij de hoofdrol speelde in "Elisir d'Amore" en, opnieuw samen met Sutherland, in "La Traviata", "Lucia di Lammermoor" en opnieuw "La Sonnambula".

Maar daar komt 'La Bohème' weer: 1965 was ook het jaar van zijn debuut in La Scala in Milaan, waar de tenor nadrukkelijk werd gevraagd door Herbert von Karajan voor een uitvoering van Puccini's opera. De ontmoeting liet zo'n sterke indruk achter dat Pavarotti in 1966 opnieuw door Karajan werd gedirigeerd in het 'Messa da Requiem' ter nagedachtenis aan Arturo Toscanini.

Ook uit 1965-1966 zijn scherpe interpretaties van opera's als 'I Capuletti e i Montecchi' onder leiding van Claudio Abbado en 'Rigoletto' onder leiding van Gianandrea Gavazzeni.

Maar het beste van 1966 is Pavarotti's debuut in Covent Garden, samen met Joan Sutherland, in een opera die legendarisch is geworden vanwege de 'negen C's sequentie': 'La Figlia del Reggimento'. Voor het eerst zingt een tenor met volle stem de negen C's van 'Pour mon âme, quel destin!', door Donizetti geschreven om in falset te worden gezongen. Het publiek juicht, het theater schudt door elkaar door een soort vanexplosie die ook het Britse koningshuis volledig treft.

De jaren 60 waren ook cruciaal voor het privéleven van de tenor. De geboorte van zijn geliefde dochters dateert uit deze periode: Lorenza werd geboren in 1962, gevolgd door Cristina in 1964 en tot slot Giuliana in 1967. Pavarotti heeft een zeer sterke band met zijn dochters: hij beschouwt hen als het belangrijkste bezit in zijn leven.

Het vervolg van Pavarotti's carrière ligt in het verlengde van deze eclatante successen, in een theorie van opnames, interpretaties en staande ovaties op podia over de hele wereld en met de beroemdste maestro's waarvan alleen de opsomming al een duizelingwekkend gevoel kan geven. Dit alles vormt in ieder geval de solide basis waarop de mythe, zelfs de populaire, van Pavarotti is gebouwd, een mythe die, men moet nietvergeet hem, is in de eerste plaats gevoed op de planken van het podium en dankzij de onvergetelijke interpretaties gegeven in het 'gecultiveerde' repertoire, zozeer zelfs dat meer dan één in de tenor uit Modena niet alleen een van de grootste tenoren van de eeuw ziet, maar ook de ster die in staat is om Caruso's roem te overschaduwen.

In feite heeft Pavarotti een onbetwistbare verdienste, namelijk dat hij een van de meest voortreffelijke 'tenorachtige' stemmen heeft die ooit zijn gehoord, een waar wonder der natuur. Kortom, hij beschikt over een zeer brede, volle, zilverachtige stem, gecombineerd met een vermogen om met bijzondere charme te fraseren in liefkozende en tedere zang, hetzelfde dat zo goed past bij het repertoire van Donizetti, Bellini en in sommigeopera's van Verdi.

Na zijn wereldwijde succes op het gebied van opera, breidde de tenor zijn optredens uit tot buiten de nauwe grenzen van het theater, door het organiseren van recitals op pleinen, in parken enzovoort. Hij betrok duizenden mensen in de meest uiteenlopende uithoeken van de wereld. Een doorslaand succes van deze aard vond plaats in 1980, in het Central Park in New York, voor een uitvoering van"Rigoletto" in concertvorm, die door meer dan 200.000 mensen werd bijgewoond. Daarnaast richtte hij de "Pavarotti International Voice Competition" op, die sinds 1981 in opdracht van de maestro elke drie of vier jaar in Philadelphia wordt gehouden.

Aan het eind van de jaren tachtig en in de jaren negentig was de maestro betrokken bij grote concerten en internationale optredens. In 1990 creëerde Pavarotti samen met José Carreras en Placido Domingo 'I Tre Tenori', nog zo'n geweldige gimmick die zorgde voor extreem hoge kijkcijfers en verkoopcijfers.

In 1991 wisten ze meer dan 250.000 mensen te boeien met een groot concert in Hyde Park in Londen. Ondanks de stromende regen, die zelfs op de enthousiaste prinsen van Wales Charles en Diana viel, werd de show een media-evenement dat live op televisie werd uitgezonden in heel Europa en de VS.Het concert, uitgezonden op televisie, werd in Amerika en Europa door miljoenen mensen gezien en was ongetwijfeld een mijlpaal in het artistieke leven van de tenor.

Dankzij deze steeds groter wordende populaire successen begon Pavarotti vervolgens aan een meer controversiële carrière in de naam van genrevervuiling, voornamelijk uitgevoerd in de organisatie van kolossale concerten met een grote aantrekkingskracht, vooral dankzij de tussenkomst van top popsterren als 'gasten'. Dit was 'Pavarotti & Friends', waar de eclectische Maestro artiesten uitnodigde vanwereldberoemde pop- en rocksterren om geld in te zamelen voor internationale humanitaire organisaties. Het festival wordt elk jaar herhaald en er treden talloze Italiaanse en buitenlandse supersterren op.

In 1993 hervatte hij "I Lombardi alla prima crociata" in het Metropolitan in New York, een opera die hij sinds 1969 niet meer had uitgevoerd, en vierde hij de eerste vijfentwintig jaar van zijn carrière in het MET met een groots gala. Eind augustus, tijdens het Pavarotti International paardenconcours, ontmoette hij Nicoletta Mantovani, die later zijn levenspartner en artistiek medewerkster zou worden. 1994 stond nog steeds in het teken van het Metropolitanwaar de tenor debuteerde met een opera die volledig nieuw was voor zijn repertoire: 'Pagliacci'.

In 1995 ging Pavarotti op een lange Zuid-Amerikaanse tournee die hem naar Chili, Peru, Uruguay en Mexico bracht, terwijl hij in 1996 zijn debuut maakte met 'Andrea Chénier' bij de Metropolitan Opera in New York en zong met Mirella Freni bij de honderdste viering van de opera 'La Bohéme' in Turijn. In 1997 hervatte hij 'Turandot' bij de Metropolitan, in 2000 zong hij bij de Opera van Rome voor de honderdste verjaardag van 'Tosca' en in 2000 zong hij bij de Opera van Rome voor de honderdste verjaardag van 'Tosca'.2001, opnieuw in het Metropolitan, ensceneerde hij 'Aida'.

Luciano Pavarotti is nu de veertig jaar van zijn carrière gepasseerd, een intense en succesvolle carrière, slechts overschaduwd door een paar voorbijgaande schaduwen (bijvoorbeeld de beroemde 'splint' die hij opliep in La Scala, een theater met een bijzonder moeilijk en onverbiddelijk publiek). Niets leek ooit de Olympische sereniteit van de Maestro te ondermijnen, sterk in zijn innerlijke tevredenheid die hem tot een groot leider in de wereld van de opera heeft gemaakt.gemaakt om te verklaren: ' Ik denk dat een leven gewijd aan muziek een leven is gewijd aan schoonheid en het is hieraan dat ik mijn leven heb gewijd ".

In juli 2006 onderging hij een spoedoperatie in een ziekenhuis in New York voor de verwijdering van een kwaadaardige alvleeskliertumor. Daarna vestigde hij zich in zijn villa in de buurt van Modena en probeerde zijn eigen persoonlijke strijd tegen kanker te voeren. Op 71-jarige leeftijd overleed hij op 6 september 2007.