Biografia

Babe Ruth (jego prawdziwe nazwisko to George Herman) urodził się 6 lutego 1895 roku w Baltimore, przy 216 Emory Street, w domu w stanie Maryland wynajmowanym przez jego dziadka ze strony matki, imigranta z Niemiec (niektóre niedokładne źródła podają 7 lutego 1894 roku jako datę jego urodzenia: sam Ruth, aż do czterdziestki, wierzył, że urodził się tego dnia).

Mały George jest wyjątkowo żywiołowym dzieckiem: często opuszcza zajęcia szkolne i nierzadko dopuszcza się psot. W wieku zaledwie siedmiu lat, już całkowicie odsunięty od autorytetu rodziców, żuje tytoń i pije alkohol. Następnie zostaje wysłany do St. Mary's Industrial School for Boys, instytucji prowadzonej przez braci: tutaj poznaje ojca Matthiasa, postać, która stanie się najbardziej wpływowa dla niego.To on uczy go grać w baseball, bronić i rzucać. George, dzięki swojemu niezwykłemu uporowi, zostaje mianowany łapaczem szkolnej drużyny, wykazując się ważnymi umiejętnościami. Ale kiedy pewnego dnia ojciec Matthias wysyła go za karę na kopiec miotacza (wyśmiewał swojego miotacza), zdaje sobie sprawę, że jego przeznaczenie jest inne.

Na chłopca zwrócił uwagę Jack Dunn, menedżer i właściciel Baltimore Orioles, drużyny niższej ligi. 19-letni Ruth został podpisany w 1914 r. i wysłany na wiosenny trening, który poprzedzał rozpoczęcie sezonu rozgrywkowego. Wkrótce zyskał miejsce w drużynie, ale także przydomek "Dunn's Babe", zarówno ze względu na swoje umiejętności, jak i umiejętności.Orioles okazali się najlepszą drużyną w lidze w pierwszej części sezonu, pomimo niezbyt dobrej kondycji finansowej i konkurencji ze strony innej drużyny z miasta w Lidze Federalnej. I tak, Ruth był najlepszą drużyną w lidze w pierwszej części sezonu, pomimo niezbyt dobrej kondycji finansowej i konkurencji ze strony innej drużyny z miasta w Lidze Federalnej.Wraz z innymi kolegami z drużyny handlował, aby związać koniec z końcem, i ostatecznie trafił do Boston Red Sox Josepha Lannina za kwotę od dwudziestu do trzydziestu pięciu tysięcy dolarów.

Choć był dobry, George musiał stawić czoła ostrej konkurencji w swojej nowej drużynie, zwłaszcza wśród leworęcznych. Rzadko używany, został wysłany do Providence Grays, aby grać w International League w Rhode Island. Tam pomógł swojej drużynie zdobyć tytuł i był pożądany przez Red Sox, którzy wezwali go z powrotem pod koniec sezonu. Po powrocie do Mahor League, Ruth byłZaręczył się z kelnerką Helen Woodford, którą poznał w Bostonie i poślubił ją w październiku 1914 roku.

W następnym sezonie zaczął jako miotacz startowy: jego rekord drużyny wynosił osiemnaście zwycięstw i osiem porażek, zwieńczonych czterema home runami. Zwolniony z rotacji miotacza w World Series (wygrana 4-1) i powrócił w następnym sezonie, Ruth okazał się najlepszym miotaczem w American League, ze średnią zarobionych biegów na miotaczu wynoszącą1.75. Bilans mówi o dwudziestu trzech wygranych meczach i dwunastu przegranych, z dziewięcioma wygranymi. Rezultat? Kolejne zwycięstwo w World Series, z kompletem czternastu rund przeciwko Brooklyn Robins.

Rok 1917 jest równie dobry na poziomie osobistym, ale dostępu do rozgrywek posezonowych odmawiają mu niesamowici Chicago White Sox, bohaterowie stu wygranych meczów. W tych miesiącach staje się jasne, że prawdziwy talent Rutha to nie tyle (lub nie tylko) talent miotacza, co hittera. Pomimo przeciwnych sugestii jego kolegów z drużyny, którzy uważają, że jego przeniesienie się do Chicago White Sox nie jest możliwe.w 1919 roku Babe był kompletnym outfielderem, a w 130 meczach był na mecie tylko siedemnaście razy.

To był rok, w którym ustanowił rekord dwudziestu dziewięciu home runów w jednym sezonie. Jego legenda, krótko mówiąc, zaczęła się rozprzestrzeniać, a coraz więcej ludzi gromadziło się na stadionach tylko po to, by zobaczyć jego grę. Na jego występy nie miała jednak wpływu jego pogarszająca się kondycja fizyczna: Ruth, mając zaledwie dwadzieścia cztery lata, wydawał się dość ciężki i miał potężne nogi. Nogi, które wciąż pozwalały mu nabieganie po bazach z dość dużą szybkością.

Red Sox w tamtych latach przechodzili skomplikowaną sytuację ekonomiczną: klubowi groziło bankructwo w 1919 r. z powodu nietrafionych inwestycji właściciela Harry'ego Frazee w teatr. Z tego powodu Ruth został sprzedany 3 stycznia 1920 r. do New York Yankees, wówczas drużyny drugiej ligi, za kwotę 125 000 USD (plus pożyczka w wysokości kolejnych 300 000 USD).dolarów).

W Wielkim Jabłku zawodnik okazuje się bardzo chętny do gry i trenuje ze szczególnym poświęceniem. Po odebraniu pracy George'owi Halasowi (który z tego powodu opuścił baseball, a następnie założył futbol NFL i Chicago Bears), staje się straszydłem dla miotaczy przeciwników, z wybitnymi statystykami ataku. Z pięćdziesięcioma czterema home runami anuluje poprzedni rekord i umieszczaMuzyka nie zmieniła się w kolejnym sezonie, z 171 zdobytymi biegami i nowym rekordem home runów, trzecim z rzędu, na poziomie pięćdziesięciu dziewięciu. Dzięki niemu Yankees dotarli do World Series, gdzie zostali pokonani przez Giants.

Zaproszony w 1921 r. przez Uniwersytet Columbia do przeprowadzenia testów fizycznych, Babe Ruth wykazał się wyjątkowymi wynikami, potrafiąc poruszać kijem z prędkością 34 metrów na sekundę. Zostając kapitanem boiska w 1922 r., został wyrzucony kilka dni po nominacji z powodu sporu z sędzią, a w proteście wspiął się na trybuny, kłócąc się z widzem. W tym samym roku został wyrzucony z boiska z powodu kłótni z sędzią.W tym roku zostanie zawieszony jeszcze kilka razy: oznaka kryzysu zawodowego, podkreślona przez dystans do żony Helen (niechętnej stylowi życia męża) i adoptowanej córki Dorothy (w rzeczywistości jego biologicznej córki, urodzonej ze związku mistrza z przyjacielem). I tak Ruth coraz bardziej poświęca się alkoholowi (wówczas nielegalnemu), jedzeniu i kobietom, podczas gdy na korcie jego wyniki są coraz lepsze.Helen zginęła w pożarze w 1929 roku, kiedy była praktycznie w separacji z mężem, ale nie była rozwiedziona (oboje byli katolikami). Babe w tym czasie spotykała się z kuzynką Johnny'ego Mize'a, Claire Merrit Hodgson, którą poślubił wkrótce po tym, jak został wdowcem.

W międzyczasie jego wyniki sportowe stopniowo spadają, zarówno dlatego, że jest rzadziej wybierany jako starter, jak i z powodu bujnego życia towarzyskiego.

Jego ostatni home run miał miejsce w Pittsburghu, w Pensylwanii, na Forbes Field 25 maja 1935 roku: kilka dni później zawodnik ogłosił przejście na emeryturę.

Babe Ruth zmarł 16 sierpnia 1948 r. w Nowym Jorku w wieku 53 lat i został pochowany w Hawthorne.