Biografie - Van vluchteling tot succesvol schrijver

• Andere boeken van Massimo Carlotto

Massimo Carlotto werd geboren in Padua, Italië, op 22 juli 1956. Hij is een succesvol schrijver, ook vertaald in het buitenland, en ook toneelschrijver en scenarioschrijver voor televisie. Zijn leven is echter verbonden met een lange en ingewikkelde justitiële affaire, waarin hij betrokken raakt op negentienjarige leeftijd, wanneer hij het lijk van een vermoord meisje ontdekt en de schuld krijgt van de moord.

In 1969, Carlotto was dertien jaar oud en benaderde de bewegingen van de buitenparlementaire links, die op dat moment bloeide, vooral in zijn stad. De Veneto stad in die jaren was een plaats van gisting, de 'Potere operaio' beweging was erg sterk, en het was slechts een paar dagen voor de Autonomia van Toni Negri, de oprichter van de Communistische Partij van Padua, een ideoloog en filosoof die was zeerHier komt Carlotto in contact met zogenaamde 'maoïstische' groepen, benadert hij de ideologieën van extreem-links en sluit hij zich al snel aan bij Lotta Continua, misschien wel de belangrijkste en meest gevreesde beweging onder de buitenparlementaire organen, in ieder geval in de communistische sfeer. Het is een keuze die zijn leven tekent, terwijl hij nog maar negentien jaar oud is.

Op 20 januari 1976 hoorde Massimo Carlotto in zijn geboortestad Padua geschreeuw uit het gebouw waar zijn zus woonde. De toen 19-jarige, althans volgens de reconstructies die sindsdien zijn gegeven en niet alleen in de rechtszaal, bereikt de flat en vindt de deur op een kier. Als hij binnenkomt, ontdekt hij een 25-jarig meisje genaamd Margherita Magello, gehuld in een badjas doordrenkt metDe vrouw, volgens Carlotto's verklaring, zegt een paar woorden en sterft dan, getroffen door negenenvijftig steekwonden. De jonge Massimo denkt dat hij haar redt, raakt het lijk aan, raakt in paniek en rent weg. Volgens de regels van Lotta Continua rapporteert hij alles aan zijn superieuren. Op de avond van het incident vertelt hij zijn vader over de affaire en besluit naar het politiebureau te gaan.Het was het begin van zijn lange gerechtelijke verhaal. Massimo Carlotto werd inderdaad gearresteerd, beschuldigd van vrijwillige doodslag op Margherita Magello.

Na ongeveer een jaar vooronderzoek vond in 1978, in mei, het proces in eerste aanleg plaats voor het Hof van Assisen in Padua. De 21-jarige werd vrijgesproken van de aanklacht van moord vanwege onvoldoende bewijs. Een jaar later, precies op 19 december 1979, vernietigde het Hof van Assisen van Beroep in Venetië het vonnis echter: Massimo Carlotto werd veroordeeld tot achttien jaar gevangenisstraf.

De van moord beschuldigde jongeman ging terug naar de gevangenis, maar gaf niet op. Op 19 november 1982 verwierp het Hof van Cassatie echter het beroep van de verdediging en bevestigde de veroordeling. Carlotto besloot toen, op advies van zijn advocaat, te vluchten. Zo begon zijn lange voortvluchtige periode.

Hij ging naar Parijs, daarna naar Zuid-Amerika. Volgens zijn toekomstige boek, dat 'The Fugitive' heet, schreef hij zich eenmaal in Mexico in aan de universiteit. Hier, halverwege de jaren tachtig, werd hij ook weer gearresteerd en gemarteld. Na ongeveer drie jaar op de vlucht te zijn geweest, keerde de toekomstige noirschrijver op 2 februari 1985 terug uit Mexico en gaf zichzelf aan bij de Italiaanse autoriteiten.De zaak verdeelt de publieke opinie en al snel wordt het 'International Justice for Massimo Carlotto Committee' geboren, met kantoren in Padua, Rome, Parijs en Londen. Het doel is om het nieuws over zijn verhaal te verspreiden, een echte informatiecampagne, gecombineerd met een wijdverspreide inzameling van handtekeningen ten gunste van een herziening van het proces. Onder de ondertekenaars zijn ook illustere persoonlijkheden, zoalsNorberto Bobbio en de Braziliaanse schrijver Jorge Amado. De laatste, het jaar daarop, in 1986, lanceerde zijn persoonlijke oproep vanaf de pagina's van de Parijse krant 'Le Monde', ter verdediging van Carlotto en ter ondersteuning van de stelling dat het proces volledig herzien zou moeten worden.

Tijdens deze jaren werd het voormalige lid van Lotta Continua in de gevangenis echter ziek door organische dysmetabolisme, d.w.z. boulimie. Volgens de artsen liep hij het risico op een hartaanval en beroerte en het nieuws dat in de kranten verscheen, mobiliseerde opnieuw de publieke opinie, die zijn vrijlating wenste. Op 30 januari 1989 verleende het Hof van Cassatie een herziening van het proces met betrekking tot de nuberuchte 'Carlotto-zaak', ook op basis van drie nieuwe bewijsstukken. De veroordeling vernietigen en de zaak terugverwijzen naar het Hof van Beroep van Venetië.

Op 20 oktober 1989, precies vier dagen voor de inwerkingtreding van het nieuwe wetboek van strafvordering van Vassalli, begon het nieuwe proces in Venetië. Na een paar dagen werd het proces onderbroken door een procedurele kwestie: de vraag was of Carlotto volgens het oude of het nieuwe wetboek moest worden berecht. Na meer dan een jaar in de praktijk, ongeveer veertien maanden vooronderzoek, begon de rechtbank vanVenetië vaardigt een beschikking uit waarbij de feiten worden terugverwezen naar het Constitutioneel Hof. Een van de drie processen wordt volgens de stukken aanvaard en op grond daarvan wordt in het eindoordeel geoordeeld dat de verdachte moet worden vrijgesproken wegens onvoldoende bewijs. Op 21 februari 1992, na de uitspraak van het Constitutioneel Hof, begint opnieuw een proces, maar voor een nieuwe rechtbank, omdat in deIntussen was de president met pensioen gegaan. Tot algemene verbazing stelde het Hof het vorige onderzoek opnieuw in en bevestigde het op 27 maart 1992 de veroordeling van 1979, waarbij het de conclusies van het vorige Hof ongedaan maakte.

Carlotto moet opnieuw de gevangenis in en na minder dan twee maanden wordt hij ernstig ziek. De publieke opinie, inclusief het Constitutionele Hof, wordt opnieuw gemobiliseerd en uiteindelijk verleent president Oscar Luigi Scalfaro Massimo Carlotto op 7 april 1993 gratie.

Vanaf dat moment begint voor hem een nieuw leven: dat van schrijver van noir-romans. In vrijheid bundelt hij de geschriften die hij tijdens zijn gevangenschap heeft verzameld en stelt ze ter beschikking van schrijfster en scout van literair talent Grazia Cherchi. In 1995 debuteert hij met de roman-reportage 'Il fuggiasco', grotendeels autobiografisch, gebaseerd op zijn ervaring als voortvluchtige inEuropa en Zuid-Amerika.

In hetzelfde jaar ontstond L'Alligatore, alias Marco Buratti, het seriële personage van de schrijver uit Padua, die zijn eigen sui generis detectiveverhalen begon te vertellen. De saga omvatte verschillende publicaties, zoals 'La verità dell'Alligatore', 'Il mistero di Mangiabarche', uit 1997, 'Nessuna cortesia all'uscita', uit 1999, en vele andere.

In 2001 schreef hij 'Arrivederci amore, ciao', waarvan in 2005 een gelijknamige film werd gemaakt, geregisseerd door Michele Soavi. De film werd gewaardeerd, maar het boek nog meer, zozeer zelfs dat het verschillende prijzen won, zoals de tweede plaats bij de Grand Prix de la Letterature Policière in Frankrijk. Maar ondertussen ging in 2003 ook 'Il fuggiasco' naar de bioscopen, geregisseerd doordoor Andrea Manni en met acteur Daniele Liotti.

In september 2009, zeven jaar na de vorige, kwam het nieuwe deel van de Alligator-serie uit, getiteld 'De liefde van de bandiet'. Carlotto's boeken worden vertaald in veel Europese landen en ook in de Verenigde Staten.

Andere boeken van Massimo Carlotto

• Aan het einde van een saaie dag (2011)
• Korte adem (2012)
• Cocaïne (met Giancarlo De Cataldo en Gianrico Carofiglio, 2013)
• La via del pepe. Valse Afrikaanse fabel voor goedbedoelende Europeanen, met illustraties van Alessandro Sanna (2014)
• De wereld is me niets verschuldigd (2014)
• De liefdesband (2015)
• Voor al het goud in de wereld (2015)