بیوگرافی • فضاهای شدید و شاعرانه

Mario Castelnuovo در 25 ژانویه 1955 در رم به دنیا آمد. با توجه به اینکه مادرش اصالتاً اهل این منطقه است، ریشه توسکانی او هنوز زنده است.

در دوران جوانی، با ساختن پرتره از گردشگران و رهگذران، از اشتیاق خود برای طراحی استفاده کرد. او آهنگسازی را در سالهای دانشگاه در دانشکده ادبیات آغاز کرد و در آنجا تحصیلات خود را در زمینه ادبیات فرانسه از جمله موارد دیگر ادامه داد. او توسط دنیای جادویی Chanson de Geste و موسیقی پرووانسی و سلتیک جذب می شود. در همان دوره تحصیلات گیتار خود را به پایان رساند و شروع به حضور در فولکس استودیو کرد.

در پایان دهه 70 اولین آهنگ ها متولد شدند. در سال 1978 او 45 دور منتشر کرد که او را به عنوان نویسنده می بیند، آهنگی به زبان انگلیسی با عنوان "سرباز چوبی" که توسط کیتی استات، همسر لالی استات، خواننده سابق موتاونز خوانده شد. اولین 33 دور در دقیقه توسط ماریو کاستلنووو، "Sette fili di hemp" در سال 1982 منتشر شد، قبل از آن تک آهنگ "Oceania" که دارای "Sangue fragile" در پشت است و برنده منتخب برنامه تلویزیونی "Domenica In" شد. .

در همان سال Castelnuovo در جشنواره Sanremo شرکت می کند، در میان پیشنهادات جدید، با آهنگ "Sette fili di hemp". ماریو با خوشحالی به یاد می آورد: « فکر می کنم آنها فکر می کردند که من روح سان رمو هستم ». در واقع آن آهنگ کاملاً از الگوهای کلاسیک آهنگ جشنواره بیرون آمد و مطلقاً نبودآهنگ "Blu Etrusco" و بعدها در برخی از کنسرت های ارائه این دیسک حضور دارد. در همان سال، انتشار یک لوح فشرده توسط رای که شامل موسیقی برنامه پخش شده در Rai Tre "Alle Falde del Kilimanjaro" بود که ماریو را در نقش غیرمعمول و بی سابقه آهنگساز 4 قطعه ساز می بیند: Danza در E7، ایزابلا، نت های بلند، طلوع و غروب خورشید.

آخرین کار او به سال 2005 برمی گردد، با عنوان "چگونه گیلاس ها در بهار 42 خوب بودند".

اولین موفقیت بزرگ ماریو کاستلنووو "اقیانوسیه" است. عنوان قبلاً حاوی حس شگفت انگیزی از رمز و راز، رویا است و در واقع «اقیانوسیه» می خواهد دقیقاً آرزوی برآورده نشده ای را که هر یک از ما در درون خود داریم بیان کند. این متنی است که مبتنی بر تداعی نمادها و تصاویر است که به دنبال بیان یک منبع مهم تجسم درونی از طریق موسیقی نزدیک به کلمات است.

چرا کلمه "اقیانوسیه"؟ - " این کلمه ای است که همیشه دوستش داشته ام و اگر به آن فکر کنید، هرگز غذا نمی خورید " - ماریو توضیح می دهد - " من به دنبال معنای بسیار دور بودم که در همان زمان باشد خیلی نزدیک، بنابراین به اقیانوسیه فکر کردم، کلمه ای که همه آن را می دانند زیرا برای دانستن وجود آن نیازی به فرهنگ جغرافیایی عمیق ندارید .

در سال 1982 ماریو توری را با مارکو فرادینی و گوران کوزمیناچ آغاز کرد. این ابتکار "پادگان های باز" نام دارد و توسط وزارت دفاع حمایت می شود: آنها در تمام پادگان های آلپینی بازی می کنند، با مینی بوس های ارتش سفر می کنند و تعداد زیادی از مردم برای اولین بار وارد یک سازه معمولاً سفت و سخت مانند ساختمان نظامی می شوند. دیدن آواز خواندن آنها این تور در طول تابستان ادامه دارد.

دومین آلبوم او "Mario Castelnuovo" آلبوم "Nina" است، شاید بهترین آلبومشناخته شده است که بیشترین موفقیت را در بین مردم و همچنین از نظر ضبط داشته است: " ... وقتی نینا را پیشنهاد دادم کاملاً می دانستم که آهنگی نوشته ام که می تواند به مانیفست من تبدیل شود. ..] برای رفتن به Sanremo با آن قطعه، و مهمتر از همه برای قرار دادن آن تنظیم بسیار کلاسیک، گیتار و تار، باید خیلی مبارزه می کردم. این یک موفقیت باورنکردنی بود... ».

این یک داستان عاشقانه بسیار ساده است که ماریو هر بار با مشارکتی عمیق، حتی احساسی، تعریف می کند. «نینا» که در جشنواره سان رمو در سال 1984 ارائه شد، جایگاه خوبی (ششم) در رده بندی نهایی کسب کرد. پیروزی نصیب آلبانو و رومینا پاور با آهنگ "There will be" خواهد شد. با این حال، همه خودی ها انتظار نداشتند که موفقیت این قطعه کمی عجولانه قضاوت شود، همانطور که اغلب اتفاق می افتد، بسیار نادر و نه چندان قابل توجه.

دیگر آهنگ های روی دیسک با موفقیت این آهنگ کمی جریمه شدند: " من بسیار به گل نیمه شب وابسته هستم، آهنگ دیگری که در مورد توسکانی، سرزمین ما، "ایتالیا" صحبت می کند ".

ایده انتشار یک رکورد شجاعانه مانند "È piazza del campo" (1985)، سومین آلبوم ماریو کاستلنووو، از نیاز به ورق زدن زاده شد. پس از اینکه "نینا" ماریو متوجه شد که او برای موفقیت گسترده، دست و پا گیر، از تعداد زیاد، منتفی نیست: " حتی امروزماریو می‌گوید: «من عاشق این رکورد هستم ، « همه چیز کاملاً زنده و بدون پشتیبانی ریتمیک درام‌ها ضبط شده است ».

قهرمان اصلی «È piazza del کامپو" زندگی به عنوان یک مسابقه بزرگ بسیار شبیه به Palio di Siena است." Palio di Siena همیشه من را مجذوب خود کرده است " ماریو اعلام می کند، " و در آن مسابقه تلخ من قوانین بسیار می بینم. مانند کسانی که زندگی روزمره را اداره می کنند، زندگی برای من مسابقه بزرگی در میدان است با شروع های دروغین فراوان، با خیانت ها و ناشایستگی هایش ."

شرکت ضبط خیلی به این آلبوم اعتقاد نداشت. که حتی 45 را هم منتشر نکرد. به طرز متناقضی، دقیقاً چیزی که به عنوان غیرممکن ترین رکورد ماریو اعلام شد بعدها طرفداران زیادی پیدا کرد: «Le aquile» در فیلم «پسران حومه جنوبی» ساخته جیانی مینیلو، همکار سابق پازولینی، گنجانده شد. Gigliola Cinquetti "L'uomo distante" را از سر گرفت، در حالی که "Palcoscenico" چند سال بعد توسط Baraonnas دوباره حکاکی شد.

بین سالهای 1986 و 1988 به همراه گایو چیوچیو ماریو چندین قطعه برای پائولا تورچی نوشت که با دو قطعه "مرد دیروز" و "پریمو تانگو" این خواننده در جشنواره سان رمو شرکت خواهد کرد. برنده جایزه منتقدان می شود و مرتباً توسط هیئت داوران رد می شود.

در اولین آلبوم پائولا تورچی، ماریو کاستلنووو گیتار می‌نوازد، آواز می‌خواند و در "Ritratti" این قطعه را اجرا می‌کند.شیپور با صدایش

با پائولا تورچی او هرگز به تورهای واقعی نخواهد رفت، با این حال ماریو نقش برادر بزرگترش را بازی می کند و در برخی از کنسرت های او شرکت می کند و با هم در تلویزیون ظاهر می شود.

در سال 1987 نوبت به آلبوم "Venere" رسید که توسط فابیو لیبراتوری و گائتانو ریا تهیه شده بود. دیسک با "Nobildonna" آغاز می شود، یک آهنگ "آسان"، ایده آل برای برنامه ریزی در رادیو و تلویزیون. کسانی که هنوز «پیازا دل کامپو» را در گوش خود داشتند، در اولین برخورد کمی دماغ خود را بالا می‌کشیدند و حتی به فکر یک خیانت بودند. "Nobildonna" فقط میل به دادن فضا به لحظه ای با صدا و ریتم اندکی تنومندتر است، در حالی که با همان زبان همیشه صحبت می کند.

در همان سال، Castelnuovo با "Madonna di Venere" به Sanremo بازگشت: بنابراین، یک بار دیگر، با متنی که تفسیر آن دشوار است. " من آن بازگشت را با ناراحتی خاصی زندگی کردم، متوجه شدم که به محرمانه بودن پیازا دل کامپو بیشتر از شکوه و جلال سانرمو نزدیک بودم، بدون آن با خوشحالی انجام می دادم... ".

این آهنگ که با سرعت 45 دور در دقیقه نیز منتشر شد (در پشت "روندینی دل دوپونو") حاوی ترکیبی از تمام کارهایی است که ماریو تا سال 1987 انجام داده است. از رگهای صمیمی محصور در دو دیسک اول تا مفاهیم آکوستیک آلبوم سوم. "Madonna di Venere" همه اینها را به خوبی بیان می کند و همچنین محتوای آن را خلاصه می کند"سیاره زهره".

به این ترتیب ماریو فضایی برای خود در پانورامای موسیقی نویسندگان ایتالیایی به دور از چشمک های آسان و عناصر هنری غیراصولی و تکراری ایجاد کرده است. تحقیقات غریزی او در دنیای ترانه، او را به غبارآلود کردن فضاهای شدید و شاعرانه با ترکیب آنها با یک نمایش کاملاً شخصی سوق داد. " مثل همه خوانندگان اتمسفر " - لوزاتو فگیز در Corriere della Sera - 19 آوریل 1987 نوشت - " که مجهز به ارتباطات غیردیالکتیکی است، Castelnuovo مجموعه‌ای دارد که توصیف آن دشوار است. اما مسیر جدید ترانه سرایی به سبک ایتالیایی می تواند او باشد.

منتقدان از "ونوس" استقبال کردند، رکوردی که " همه پیش فرض ها را زیر و رو می کند و خود را به شکلی خیره کننده و مجلل بدون برهم زدن صمیمیت ماریو، احساسات خاموش او به عنوان یک نفره " (از موزیکال نشان می دهد. مجله "Blu" شماره 5، 1987).

در سال 1989 "Sul nido del cuculo" منتشر شد، " ... برای این دیسک من به معنای واقعی کلمه عنوان را از فیلمی گرفتم که بسیار مرا تحت تاثیر قرار داده بود (One Flew Over the Cuckoo's Nest، توسط میلوس فورمن) و همچنین آهنگ همنام محتوای افراطی دارد، از تلاش برای عشق بین دو شخصیت به اصطلاح متفاوت که مشکلات روحی دارند صحبت می کند، داستانی است که من به شکلی سورئال تصور کردم، با ستاره هایی که روشن می شوند. بایک دکمه، مانند صحنه شبستان... ". این آلبوم اولین آلبوم Castelnuovo بود که در خارج از کشور موفقیت هایی کسب کرد: در آلمان قطعه ای که بیشتر از همه مورد پسند قرار گرفت "Gli occhi di Firenze" بود که به صورت تک آهنگ نیز منتشر شد. "Via della luna" در هلند بسیار محبوب بود. ماریلیا ناوا که در آن زمان تازه شروع به کار کرده بود، همچنین در پشتوانه خواننده آلبوم می خواند. ماریلیا به همراه ماریو به اجرای تور رفت و در فضای شخصی خود اجرا کرد و به این ترتیب این فرصت را داشت که آهنگ های خود را شناخته شود.

آخرین آلبوم برای RCA و آخرین آلبوم وینیل Castelnuovo "چطور پسرم خواهد شد" از سال 1991 است، اثری که خلاصه ای از 10 سال کار حرفه ای با افزودن سه قطعه جدید است. شرکت های ضبط ماریو می‌گوید: گلچینی از موفقیت‌ها را می‌خواستم ، ماریو می‌گوید: « از طرف دیگر، من نسبت به قطعاتی که موفق‌تر بودند، نوعی فروتنی داشتم، دوست داشتم به چیزهای کمتر شناخته شده فضا بدهم. اما من این کار را انجام ندادم ".

این آلبوم آغاز یک همکاری طولانی با فابیو پیانیجیانی است، که او دو آلبوم دیگر را با او ضبط خواهد کرد. این آلبومی بود که بسیار محبوب بود و که دو فیلم نیز از آن گرفته شده است.

تنها رکورد با آواز "Castelnuovo" (1993) شاید سخت‌ترین کار ماریو باشد، حتی اگر این کلمه که به هنرمند اشاره می‌کند ممکن است شما را لبخند بزند. این اثر توسط فابیو پیانیگیانی ساخته شد که کاستلنووو را با تجربیات راک خود بسیار تحریک کرد. موسیقی با ظرافت اجرای اشعار مختلف را بدون سنجیدن اما دنبال می کندبه شما این امکان را می دهد که یک همزیستی بین کلمات و موسیقی به روشی طبیعی ایجاد کنید. هیچ اجباری در توصیف آهنگ ها وجود ندارد، در واقع گیتارهای پیانیجیانی، درامزهای لانفرانکو فورناری، بیس مائورو فرمیکا و گروه های کر کامیلا آنتونلا و سارا هرگز تسلط ندارند، بلکه بخشی از یک گروه صوتی کاملاً متعادل هستند.

آلبوم زیر "Signorine Adorate" در سال 1996 برای یک لیبل آلمانی (Jungle records) به همراه Pianigiani و Maghenzani (تهیه کننده آن زمان Battiato) ضبط شد، این نیز یک اثر مینیمالیستی بود که در آن از امکانات خاصی استفاده می کرد. ارائه شده توسط الکترونیک دو آهنگ ضبط شده در زمان "بیا سارا میو پسر" نیز شامل شد: "Il mago" و "Salomè". در آلمان، علاوه بر آلبوم، تک آهنگ "Ma vie je t'aime" منتشر شد که شامل سه آهنگ از جمله "Così sia" بود، آهنگی که در نسخه ایتالیایی موجود نیست اما اکنون برای واردات در دسترس است. از جمله قطعات: "L'oro di Santa Maria"، تشکر از زندگی که ماریو پس از چند فراز و نشیب شخصی ثبت کرد، "نامه از ایتالیا"، "مرا در آینده بخوان".

بعد از "Signorine adorate" علاوه بر مدیریت هنری جشنواره "Cant'Autori di Silvi Marina" که هر ساله در سیلوی مارینا در استان ترامو برگزار می شود. اولین روزهای آگوست، ماریو دو تجربه از همکاری با هنرمندان بسیار متفاوت داشت. یکی با ریکاردو فوگلیبرای آلبوم "بالاندو" و دیگری با ریک ویکمن، کیبورد افسانه ای Yes، و با ماریو فاسیانو، که یکی از قطعات او را به زبان ناپلی ضبط کرد، با عنوان "Stella bianca"، برگرفته از داستانی از دومنیکو ریا. این یک تجربه بسیار خاص بود که در آن ویلانلای قرن هفدهمی ناپل، تصنیف انگلیسی، صداهای راک Wakeman و نوشته Mario Castelnuovo با هم ترکیب شدند.

در ژوئن 2000، پس از چند کنسرت در موزه‌های سیه‌نا، آلبوم کاملاً جدید "Buongiorno" منتشر شد که شاهد بازگشت همکاری با لیلی گرکو بود. این آلبوم که توسط خود نویسنده و توسط آلبرتو آنتینوری که تنظیم ها و همچنین ضبط دیسک ساخته شده در استودیو لیلیپوت را برعهده داشت، خلق شده است، این آلبوم در نوک پا منتشر می شود، تقریبا می ترسید که ممکن است توسط تجارت موسیقی که همه چیز را در بر می گیرد، آلوده شود. و همه چیز نابود می شود

تقریباً یک سال پس از انتشار و برخی فراز و نشیب‌ها در مورد توزیع آن، "Buongiorno" با اضافه شدن آهنگی به نام "Il Miracolo"، افسانه‌ای سورئال که چند سال پیش توسط ماریو نوشته شده بود، تجدید چاپ می‌شود. از همکاری با Ambrogio Sparagna.

در 11 سپتامبر 2003، پس از یک سری کنسرت های تابستانی در توسکانی، آلبوم جدیدی از فابیو پیانیگیانی با مشارکت ماریو کاستلنووو در نوشتن اشعار 5 آهنگ منتشر شد. ماریو همچنین نقش همنام را بازی می کند