Biografie - Betoveringen van Ierland

Edna O'Brien werd geboren in Ierland, in Tuamgraney, County Claire, op 15 december 1930, als vierde kind van een ooit welgesteld gezin. Haar vader was wat je de typische Ier zou kunnen noemen: een gokker, een drinker, een man die totaal onvoorbereid was om echtgenoot en vader te zijn, een definitie die ze zelf gaf in een interview. Haar vader had veel land geërfd en eenDe moeder was een vrouw verloren in het geloof en berustte in een saai leven naast een moeilijke man.

De passie om te schrijven manifesteerde zich bij Edna al van jongs af aan. Scarriff, het dorp waar Edna haar jeugd doorbrengt, biedt weinig, zoals we in veel verhalen over Ierland lezen, maar behoudt de charme van een plaats " betoverend en betoverd ".

Het is de directeur van de National School - de enige school in het land - die de passie van Edna O'Brien aanmoedigt en verwent tot ze twaalf is, wanneer ze naar de religieuze kostschool in Merci, Loughrea, wordt gestuurd. Daar blijft ze vier jaar: die plaatsen zullen later de inspiratie vormen voor haar eerste roman 'Country Girls'.

De daaropvolgende periode (1946-1950) bracht Edna door in Dublin, waar ze studeerde aan het Pharmaceutical College en werkte als verkoopster in een apotheek. Het lijkt erop dat de ervaringen uit deze periode niet doorslaggevend waren voor haar artistieke productie, aangezien we in haar verhalen zelden episodes of situaties lezen die betrekking hebben op deze fase van haar leven. In plaats daarvan zijn het andere ervaringen die haar markerenliteraire groei: allereerst het boek van James Joyce dat hij kocht in een tweedehands kraampje in Dublin 'Reading bits of Joyce', waarover hij zei: ...het was de eerste keer in mijn leven dat ik in een boek iets tegenkwam dat precies weergeeft hoe ik me voel. Tot dan toe was mijn eigen leven me vreemd "T.S. Eliot's 'Introducing James Joyce' was het eerste boek dat hij kocht.

In 1948 begon ze met het schrijven van kleine beschrijvende stukjes voor lokale kranten en werd aangemoedigd om hiermee door te gaan door Peader O'Donnel, redacteur van het toen beroemde tijdschrift 'The Bell'. In 1951 trouwde ze met schrijver Ernest Gebler en kreeg twee zonen Carlos (1952) en Sacha (1954).

In 1959 verhuisde ze naar Londen en hier schreef ze haar eerste roman 'Country Girls' (The Country Girls, 1960) in slechts drie weken. Het werk werd een groot succes: 'The Lonely Girl' (1962) en 'Girls in their Married Bliss' (1964) volgden om de trilogie te voltooien.

Hoewel de drie romans een groot succes waren bij het publiek en de critici, vooral in Engeland, werden ze zelfs verboden in Ierland. Er wordt gezegd dat de pastoor van het dorp de weinige exemplaren van de boeken die aan de censuur waren ontsnapt, op de trappen van de kerk verbrandde. Toen Edna terugkeerde naar Ierland om haar ouders op te zoeken, realiseerde ze zich blijkbaar dat ze het doelwit waren geworden vanvan de minachting en spot van mensen.

De redenen hiervoor zijn te vinden in de diepgaande sociaal-culturele verschillen die, zelfs in de jaren 1960, de twee landen kenmerkten. Terwijl Engeland in Europa voorop liep op het gebied van ideeën, levensstandaard en openheid voor nieuwe culturen, bleef Ierland het meest achtergebleven land, gesloten voor elke vorm van vernieuwing, verscheurd door de burgeroorlog in Ulster die maar aansleepte...uit de jaren 1920, jaren die werden gekenmerkt door katholiek extremisme en het anti-Britse beleid van het presidentschap van De Valera.

In het essay 'The Whores on the Half-Doors or An Image of the Irish Writers' erkent Benedict Kiely de moeilijke rol van O'Brien als schrijfster. De kritiek van haar Ierse collega's komt vooral voort uit het feit dat ze de gebreken van een onverdraagzame en respectabele samenleving aan de kaak stelde.

Het feminisme van Edna O'Brien komt niet zozeer voort uit een ideaal of een filosofische doctrine, maar uit een realistische analyse van de vrouwelijke conditie en de man-vrouw verhouding. Het feminisme dat hieruit voortkomt is persoonlijk, intiem en vrij van elke sociale implicatie. Edna O'Brien werd bekritiseerd door de meest extremistische vleugel van de vrouwenbevrijdingsbewegingen van de jaren '70 voor het stereotyperen vanZe behoudt echter de onbetwiste verdienste dat ze stem heeft gegeven aan vrouwelijk ongemak met een proza van zeldzame lyriek en verrassende precisie.

In 1964 scheidde ze van haar man en sindsdien woont ze tussen Londen en New York, waar ze les geeft aan het City College.

In haar lange literaire carrière heeft Edna O'Brien zo'n dertig boeken gepubliceerd, waaronder korte verhalen, romans, scripts, toneelstukken en kinderboeken.