Biografie - Het goud in mijn mond

Op 6 november 1954 werd in Lagonegro, een stadje in de provincie Potenza, Pino Mango (Giuseppe Mango) geboren; een van de origineelste stemmen aan het Italiaanse muzikale firmament, en niet de enige. Betoverende prelude, rijk aan nuances en vocale virtuositeit: dat is de sfeer die je inademt als je naar zijn onmiskenbare liedjes luistert.

Voor Mango moet muziek zich niet laten inperken, maar juist een immense ruimte krijgen, en daarom richt hij zijn aandacht op 'vreemde' klanken, om zich niet te spiegelen in een Italiaanse muziek die dan te zeer gebonden is aan bepaalde stereotypen.

Er wordt veel belang gehecht aan de ritmische dimensie; van groot belang en gebruik zijn de oneven maatsoorten, waarbij vaak in 5/4 en 6/8 wordt gecomponeerd, waarmee een muzikale affiniteit wordt getoond die niet echt gebonden is aan de Italiaanse traditie.

Terwijl hij zich heel dicht bij de oorsprong van onze grote melodie voelt, voelt hij de behoefte om deze te versmelten met klanken die typisch zijn voor andere culturen zoals Amerikaans, Angelsaksisch of Iers.

De liederen van Mango Ze zijn nooit voor de hand liggend, maar altijd gearticuleerd in uitgebreide en complexe melodieën. Natuurlijke neiging, luisteren en studie: dit is de synthese van een stem die, in termen van timbre en vocale extensie, het echt uniek maakt, met als hoogtepunt haar vocale karakteristiek: de semi-falsetto (borststem niet te verwarren met falsetto, wat een voortreffelijke hoofdstem is).

Hij bedacht een echte stijl, gebaseerd op voortdurende veranderingen van helling: stijgingen en dalingen waarbij zijn stem zonder aarzeling opvalt en hij zich een inspannende aanhanger van stilistische perfectie toont.

De roeping van Pino Mango Roem en populariteit veroverd door een lange leertijd, wijselijk veiliggesteld door de dosering van voortdurend muzikaal onderzoek en lang doordachte opnames.

Van jongs af aan was zijn gevoel voor muziek zeer intens en vol medeplichtigheid, wat getuigde van een aangeboren passie. Op zevenjarige leeftijd speelde hij al met lokale bandjes, op zijn dertiende benaderde hij genres die allesbehalve melodieus waren, kauwend op hardrock en blues, opgroeiend luisterend naar Led Zeppelin, Deep Purple, Robert Plant, Aretha Franklin, Peter Gabriel, wat zijn eigen benadering beïnvloedde...zingen.

Naast zijn passie voor muziek studeerde hij Sociologie aan de Universiteit van Salerno en toen hij de behoefte voelde om zijn vocaliteit te dienen, begon hij te schrijven. Hij toonde grote vaardigheid in het ontwikkelen van melodische lijnen die de zang, die werd opgevat als een echt instrument, versterkten.

Zijn allereerste opname is het nummer 'Indiscutably Mine', dat na de promotionele lancering de naam 'Su questa terra solo mia' (On This Land Only Mine) meekrijgt, opgenomen in het debuutalbum dat in 1976 verschijnt 'La mia ragazza è un gran caldo' (My Girl is Hot), bij RCA, waar hij het muzikale gedeelte van zijn nummers voor zijn rekening neemt, een eigenschap die tot op de dag van vandaag rigoureus wordt gerespecteerd. Het jaar daarop, gesteund door het prestigieuze huisplatenlabel Numero 1 - het label uit Battisti's gouden tijd - lanceerde de 45 toeren 'Fili d'aria / Quasi Amore', nu beschouwd als een echt collector's item omdat het het voorrecht heeft twee tracks te bevatten die nooit op een album zijn verschenen.

Er gaat weer een jaar voorbij en er wordt een nieuwe 45 opgenomen: 'A Dance / Don't Wait for Me'.

Drie jaar na zijn debuutalbum, opnieuw bijgestaan door zijn broer Armando, stelde hij zichzelf artistiek voor met de toevoeging van de naam Pino Mango; het was 1979, met een zeer ongebruikelijke hoes, nam hij zijn tweede plaatwerk op: 'Arlecchino', vergezeld van de single 'Angela Ormai'.

Nog drie jaar wachten en hij bracht zijn derde album uit, 'È Pericoloso sporgersi' uit 1982, waarmee hij ook de gelijknamige single promootte, dit keer met Fonit Cetra. In 1984 stuurde Mango een auditie in, die echter lang bleef liggen op de bureaus van Fonit.

Ontmoedigd door de magere aandacht besloot hij helaas om de muziekwereld vaarwel te zeggen en zich halsoverkop op academische studies te storten. Ironisch genoeg was dit het keerpunt in de carrière van artiest Mango.

Een 'zekere' Mogol was in de Fonit studio's en luisterde naar een passage van de auditie, hij was erg onder de indruk en vroeg of hij een ontmoeting mocht hebben met ene Mango, die op dat moment in de studio's van Rome bezig was met het maken van een Scialpi album.

De uitnodiging werd echter afgewezen door de jonge Lucanees, die inmiddels steeds meer vastbesloten was om de muziek te verlaten voor zijn studie, en pas na herhaalde pogingen lukte het Mogol. De ontmoeting, die ook plaatsvond in aanwezigheid van Mara Majonchi en Alberto Salerno, was positief en resulteerde prompt niet alleen in het besluit om de jonge artiest te produceren, maar ook om de teksten voor deze muziek te schrijven.Een van Mango's meest representatieve en bekende nummers kwam tot leven: we hebben het over 'Oro'.

We kunnen zeggen dat hij na deze gebeurtenis aan een nieuw opnameavontuur begon, mede door een steeds nauwere samenwerking met Mogol, die een belangrijk moment in zijn artistieke carrière zou markeren. Hij schakelde een andere versnelling in en in de daaropvolgende 4 jaar werden niet minder dan 4 albums uitgebracht: The Wave

Het onstuitbare succes van Oro sleepte hem naar de Ligurische Riviera, in 1985 was het zelfs het Sanremo podium dat Mango ontving. Hij debuteerde op het Festival met Il Viaggio, won meteen de prijs van de critici, en bracht de 45 toeren uit, hij maakte het album Australia.

In 1986 was hij weer in Sanremo, dit keer in de categorie Big. Het was de beurt aan Lei verrà en het album Odissea. Tegelijkertijd won hij de Telegatto als 'revelatie van het jaar'.

In 1987 was het weer Sanremo: het nummer in kwestie was Dal cuore in poi, maar een ander nummer ging de geschiedenis in: het was het jaar van Bella d'estate, geschreven met Lucio Dalla, het 33e was getiteld Adesso. Met dit nummer verkreeg hij grote tevredenheid, die niet lang op zich liet wachten, zelfs vanuit het buitenland, werd het album uitgebracht in heel Europa, eerst en vooral in Duitsland, maar het verkocht letterlijk als warme broodjes in Spanje waarhaalde de hitlijsten en al snel werd het album in het Spaans uitgebracht onder de naam Ahora.

In 1988 verschijnt Inseguendo l'aquila, het nieuwe album van de Lucaniaanse artiest, deze keer is het fragment Ferro e fuoco. Er komt nog steeds veel feedback uit het buitenland en weer een Iberisch-talige release, een album dat in Spanje van naam verandert in Hierro y Fuego.

In 1990, na een pauze van twee jaar, keerden ze terug naar Sanremo, het nummer dat werd gepresenteerd was Tu si... De release van het album had geen gevolgen voor het festival, eerst werd de Sanremo single uitgebracht, daarna duurde het een paar maanden voordat Sirtaki werd uitgebracht. Nummers van het kaliber Nella mia città en Come Monna Lisa werden al snel erg succesvol in Italië en daarbuiten. OpnieuwUit zijn vriend Spanje kwamen meer dan bemoedigende signalen, en het derde opeenvolgende Spaanstalige album werd uitgebracht. De Vela d'oro prijs die hem in Riva del Garda werd toegekend werd toegevoegd aan zijn prijzenkast.

In 1992, met de release van Come l'acqua, werd hij door insiders geprezen als de zanger van de mediterrane pop. Van datzelfde album, naast het gelijknamige Come l'acqua dat in een dubbelversie verscheen, werd het pittoreske en beschrijvende Mediterraneo een waar begrip in de Italiaanse muziek.

In 1994 veranderde hij van label, dit keer was het bij EMI dat hij Mango uitbracht, een titelloos album, waarvan het nummer Giulietta, geschreven samen met het genie Pasquale Panella, eruit springt.

In 1995 kwam er een nieuwe deelname aan Sanremo, het nummer was Dove vai, bekroond als het beste arrangement van het songfestival, bewerkt door Rocco Petruzzi; het eerste live optreden van een nu solide artistieke carrière werd daarna uitgebracht.

In 1997 keerde hij terug naar Fonit Cetra met de release van Credo, en de comeback was met pracht en praal. Voor de realisatie van dit album maakte Mango gebruik van internationale medewerkers van het kaliber: Mel Gaynor (drummer Simple Minds) en David Rhodes (gitarist Peter Gabriel). Het album is muzikaal doordrenkt van ijle sferen en geluidsomgevingen, het resultaat van de vaardige arrangementen vanRocco Petruzzi en Greg Walsh.

Het jaar daarop hebben de echo's van de Sanremesi-sirenes nog steeds een betoverende charme en met de medewerking van Zenima presenteert hij het lied Luce aan het publiek, meesterlijk gereproduceerd in de Engelse versie in de Credo heruitgave.

In 1999 was er een nieuwe verandering van platenmaatschappij, dit keer naar WEA. Zo werd de eerste officiële The best of the discography uitgebracht, de titel van het album is Visto così, met twee onuitgebrachte tracks gecomponeerd met de inmiddels beproefde broer Armando en opnieuw met Pasquale Panella. Amore per te fungeert als een keerpunt, maar het wordt gevolgd door een aantal herinterpretaties van nummers die zijn uitgegroeid tot echteHet is ook voor het eerst opgenomen door Mango Io Nascerò, een lied geschonken aan Loretta Goggi in 1986. Mango zelf omschrijft dit album als een aankomstpunt, een verlangen om conclusies te trekken en de balans op te maken.

Het zal echter drie jaar duren voordat we de betekenis van deze woorden volledig begrijpen...

Na vijf jaar, in 2002, kwam hij terug om een album uit te brengen dat volledig bestond uit onuitgebrachte tracks: Disenchantment. Zoals hij zelf al verwachtte, vinden we deze keer een nieuwe Mango, een nieuwe kant van de artiest, en een nieuwe compositorische ader komt naar voren. Voor het eerst voelt hij de behoefte om zijn verhaal te vertellen en dus om de teksten te schrijven door in zijn eigen ego te duiken. Hij is de auteur van het grootste deel van het hele album. AbsoluteDe meester en drijvende kracht van het album is ongetwijfeld het nummer 'La rondine'. Ook het vermelden waard is de cover van The Beatles' Michelle, buitengewoon 6-stemmig uitgevoerd, even origineel als fascinerend.

Volledig samengesteld uit Mango In 2004 kwam 'Ti porto in Africa' uit, wat de natuurlijke evolutie is van zijn muzikale reis. Met veel magie en een verfijnde balans, is het geworteld in melodie en gaat het om met geluiden en arrangementen die meer typerend zijn voor Angelsaksische poprock. Noemenswaardig is het prachtige duet met Lucio Dalla in 'Forse che si, forse che no'.

2004 is echter ook het jaar van het debuut van Pino Mango als dichter Hij presenteert zichzelf aan het grote publiek in een nieuwe en elegante gedaante. Zijn eerste dichtbundel 'Nel malamente mondo non ti trovo' verschijnt, 54 gedichten die alle verfijning en diepgang van de dichter Mango samenvatten.

In 2005 verscheen 'Ti amo così' bij Sony-BMG, een liefdeslied dat het leven poëtiseert. De enige inspiratiebron zijn de diepste gevoelens die, op de notenbalk gezet, helemaal overgaan in een december sinaasappels, in een duet met zijn vrouw Laura Valente, dat zelfs de hardste harten kan beroeren. Ook van groot vocaal belang is de meesterlijke vertolking van de Napolitaanse klassieker I tevurria vasà.

Zo'n rijke showcase verkondigt geen bereikt doel, maar dient eerder, gevoed door de opgedane ervaringen, als een stimulans om de meest fascinerende en diverse plaatsen in de muziek te verkennen, altijd op zoek naar voortdurende opwinding en nieuwe geluiden.

Hij stierf plotseling aan een hartaanval tijdens een concert in Policoro (Matera), terwijl hij een van zijn mooiste liedjes zong: 'Oro'.