Biografia - Matematyka... dla zabawy

John Nash to wielki matematyk, który stał się sławny dzięki filmowi "Piękny umysł" (2002, Ron Howard), inspirowanemu jego udręczonym życiem, naznaczonym geniuszem, ale także dramatem schizofrenii.

Jego ojciec, który nosił to samo imię, był rodowitym Teksańczykiem i miał nieszczęśliwe dzieciństwo, które odkupił tylko dzięki studiom w dziedzinie elektrotechniki, które doprowadziły go do pracy w Appalacian Power Company w Bluefield w Wirginii. Jego matka, Margaret Virginia Martin, po ślubie rozpoczęła karierę jako nauczycielka języka angielskiego i czasami łaciny.

John Forbes Nash Jr urodził się 13 czerwca 1928 r. i już jako dziecko ujawnił samotniczy i dziwaczny charakter. Jego uczęszczanie do szkoły również nastręczało wielu problemów. Niektóre relacje osób, które go znały, opisują go jako małego i osobliwego chłopca, samotnika i introwertyka. Wydawał się również bardziej zainteresowany książkami niż wspólną zabawą z innymidzieci.

Atmosfera rodzinna była jednak zasadniczo spokojna, a rodzice z pewnością nie omieszkali okazywać sobie uczuć. Po kilku latach na świat przyszła również córeczka, Martha. I to właśnie dzięki jej siostrze John Nash był w stanie nieco bardziej zintegrować się z innymi rówieśnikami, a nawet udało mu się zaangażować w zwykłe dziecięce zabawy. Jednak podczas gdy inni mieli tendencję do zabawyJohn często woli pozostać sam, bawiąc się samolotami lub samochodami.

Jego ojciec traktuje go jak dorosłego, nieustannie dostarczając mu książek naukowych i wszelkiego rodzaju stymulacji intelektualnej.

Sytuacja w szkole, przynajmniej na początku, nie jest różowa. Nauczyciele nie zauważają jego geniuszu i niezwykłych talentów. Wręcz przeciwnie, brak "umiejętności społecznych", czasami określanych również jako braki w relacjach, prowadzi do tego, że John jest identyfikowany jako gorszy od przeciętnej. Bardziej prawdopodobne jest to, że był po prostu znudzony szkołą.

W szkole średniej jego przewaga intelektualna nad rówieśnikami posłużyła mu przede wszystkim do zdobycia uznania i szacunku. Uzyskał prestiżowe stypendium dzięki pracy z chemii, w której udział miał jego ojciec. Następnie udał się do Pittsburgha, do Carnegie Mellon, aby studiować chemię precyzyjną. Z biegiem czasu jego zainteresowanie matematyką wzrosłoW tej dziedzinie wykazuje wyjątkowe zdolności, zwłaszcza w rozwiązywaniu złożonych problemów. W gronie przyjaciół zachowuje się coraz bardziej ekscentrycznie. W rzeczywistości nie jest w stanie nawiązać przyjaźni ani z kobietami, ani z mężczyznami.

Wziął udział w konkursie Putman Mathematical Competition, bardzo pożądanej nagrodzie, ale nie wygrał: było to gorzkie rozczarowanie, o którym mówił przez kilka lat później. Wkrótce jednak pokazał się jako pierwszorzędny matematyk, do tego stopnia, że otrzymał oferty z Harvardu i Princeton, aby kontynuować doktorat z matematyki.

Wybrał Princeton, gdzie poznał między innymi gigantów nauki, takich jak Einstein i Von Neumann.

John Nash od samego początku miał wysokie aspiracje w dziedzinie matematyki. Podczas swoich lat nauczania w Princeton wykazywał przede wszystkim szeroki zakres zainteresowań czystą matematyką: od topologii po geometrię algebraiczną, od teorii gier po logikę.

Nigdy nie interesowało go poświęcanie się jakiejś teorii, rozwijanie jej, budowanie relacji z innymi specjalistami, ewentualnie zakładanie szkoły. Zamiast tego chciał rozwiązać problem za pomocą własnych mocnych stron i narzędzi koncepcyjnych, szukając jak najbardziej oryginalnego podejścia do pytania.

W 1949 roku, podczas studiów doktoranckich, opracował rozważania, które 45 lat później przyniosły mu Nagrodę Nobla. W tym czasie Nash ustanowił matematyczne zasady teorii gier. Jeden z jego kolegów, Ordeshook, napisał: " Koncepcja równowagi Nasha jest być może najważniejszą ideą w niekooperacyjnej teorii gier. Jeśli analizujemy strategie wyborcze kandydatów, przyczyny wojen, manipulowanie programami w legislaturach lub działania lobbystów, przewidywania dotyczące wydarzeń sprowadzają się do poszukiwania lub opisu równowagi. Innymi słowy iTrywializując, strategie równowagi są próbami przewidywania zachowań ludzi. "

W międzyczasie Nash zaczyna wykazywać pierwsze oznaki choroby. Poznaje też starszą od siebie o pięć lat kobietę, która rodzi mu syna. Nash nie chce pomagać matce finansowo, nie uznaje syna, choć będzie się nim opiekował przez całe życie, choć sporadycznie.

Kontynuował swoje dość skomplikowane i niekonsekwentne życie, którego nie można tu szczegółowo prześledzić. Poznał inną kobietę, Alicję Lerde, która miała zostać jego żoną. W tym okresie odwiedził również Courant, gdzie poznał L. Nirenberga, który wprowadził go w pewne problemy z równań różniczkowych cząstkowych. W tej dziedzinie uzyskał niezwykły wynik, jeden z tych, któremoże być warte medalu Fieldsa i jest związane z jednym ze słynnych problemów Hilberta.

Niestety, spadła na niego dachówka. Włoch, zupełnie nieznany i niezależny, również rozwiązał ten sam problem kilka miesięcy wcześniej. Podczas przyznawania Nagrody Nobla sam Nash oświadczył: "... De Giorgi jako pierwszy dotarł na szczyt ".

Nash zaczął zajmować się sprzecznościami mechaniki kwantowej i po latach wyznał, że zaangażowanie, jakie włożył w to przedsięwzięcie, było prawdopodobnie przyczyną jego pierwszych zaburzeń psychicznych.

Rozpoczynają się hospitalizacje, a także bardzo długi okres jego życia, w którym na przemian pojawiają się momenty jasności, w których nadal udaje mu się pracować, osiągając nawet bardzo znaczące wyniki (ale nie na poziomie poprzednich), i inne, w których jego stan psychiczny wydaje się poważnie pogorszyć. Jego najbardziej widoczne zaburzenia przejawiają się w tym, że wszędzie widzi zaszyfrowane wiadomości(również od istot pozaziemskich), które tylko on może rozszyfrować, oraz w fakcie, że twierdzi, iż jest cesarzem Antarktydy lub lewą stopą Boga, aby być obywatelem świata i głową uniwersalnego rządu.

Jednak pośród wzlotów i upadków, John Nash prowadzi swoje życie u boku żony, która wspiera go w każdy sposób i z wielkim poświęceniem. Wreszcie, po długich cierpieniach, na początku lat 90. kryzysy wydają się dobiegać końca. Nash może powrócić do swojej pracy z większym spokojem, coraz bardziej integrując się z międzynarodowym systemem akademickim i ucząc się dialogu i wymiany pomysłów z innymi.Symbolem tego renesansu jest przyznanie mu w 1994 roku Nagrody Nobla.

Zmarł 23 maja 2015 r. na kilka dni przed swoimi 87. urodzinami: John Nash i jego żona Alicia zginęli w wypadku samochodowym w New Jersey: gdy wsiadali do taksówki, pojazd został uderzony przez inny samochód.