Βιογραφία - Latin Gas

Για μεγάλο χρονικό διάστημα ενδιαφερόταν περισσότερο για το ποδόσφαιρο παρά για τον κόσμο της μοτοσικλέτας, ο μελαγχολικός Μαξ Μπιάτζι ήρθε στη μοτοσικλέτα σχεδόν τυχαία, όταν ένας φίλος του, μετά από πολλή επιμονή, τον έπεισε να τον ακολουθήσει στην πίστα της Vallelunga κοντά στη Ρώμη για ένα απόγευμα στην πίστα. Όπως λένε, ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά και από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε την αργή του άνοδο στο βάθρο στο GP τηςμοτοσικλέτα.

Γεννημένος στη Ρώμη στις 26 Ιουνίου 1971, ο πολύ νεαρός Μασιμιλιάνο, προκειμένου να μαζέψει κάποια χρήματα για να στηρίξει το νέο του πάθος, άρχισε αρχικά να εργάζεται ως απλός ταχυδρόμος Pony Express. Στη συνέχεια αποφάσισε να σοβαρευτεί και άρχισε να αγωνίζεται. Το 1989 βγήκε για πρώτη φορά στην πίστα και η γρήγορη άνοδός του πάνω από τους ανταγωνιστές τον ανέδειξε ως έναν από τους πιο λαμπρούς και πολλά υποσχόμενους νέους τουμοτοσυκλέτες- με λίγα λόγια, εξαϋλώνει εντελώς τις όποιες αμφιβολίες για το ποιον δρόμο θα ακολουθήσει στη μελλοντική του σταδιοδρομία. Ο πατέρας του Πιέτρο, ιδιοκτήτης ενός καταστήματος κοστουμιών στη Ρώμη, τον ακολουθεί, σαν σκιά: ένα μεγάλο στήριγμα για τον Μαξ, αφού οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν πολύ μικρός. Η μητέρα του, που εξαφανίστηκε στο κενό μετά το χωρισμό (προκαλώντας ατελείωτη ταλαιπωρία στο γιο της), έχειστη συνέχεια έδωσε νέα για τον εαυτό του μόνο αφού ο Μαξ άρχισε να κερδίζει.

Το ντεμπούτο του στην κατηγορία 250 χρονολογείται από το 1991. Στην κατηγορία αυτή κατέκτησε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή για τέσσερα συνεχόμενα χρόνια, από το 1994 έως το 1997: ένα πραγματικό φαινόμενο. Ωστόσο, τα προσκυνήματά του από τη μία ομάδα στην άλλη κατά τη διάρκεια αυτών των ετών ήταν πολύ ταραγμένα. Μετά τις πρώτες του επιτυχίες με την Aprilia, μετακόμισε στη Honda, όπου εξακολουθούσε να επιτυγχάνει αποτελέσματαλαμπρή.

Το 1994 ήταν η χρονιά-κλειδί της καριέρας του, εκείνη κατά την οποία αποφάσισε να επιστρέψει στην Aprilia, εγκαθιδρύοντας μια κυριαρχία στην κατηγορία των τετράλιτρων που τον οδήγησε στην κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου για τρία συνεχόμενα χρόνια με τον ιταλικό κατασκευαστή. Κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων σεζόν έδωσε μάχη με τους Tadayuki Okada και Tetsuya Harada, φορείς της Honda και της Yamaha αντίστοιχα. Το 1996 η μάχη είχε γίνει πραγματικάσφιχτά: εκείνη τη χρονιά ο μεγάλος αντίπαλος του Biaggi για τον τίτλο ήταν ο Γερμανός Ralf Waldman (με Honda), και η πρόκληση λύθηκε μόνο στον τελευταίο αγώνα στο Eastern Creek της Αυστραλίας, υπέρ του Ιταλού.

Επιστρέφοντας στη Honda την επόμενη σεζόν, ο Max Biaggi έχει πει συχνά ότι θυμάται το 1997 ως μια από τις πιο δύσκολες αλλά και καλύτερες χρονιές της καριέρας του. Στην ομάδα με επικεφαλής τον Erv Kanemoto, το σερί νικών συνεχίστηκε παρά την αλλαγή μοτοσικλέτας. Για άλλη μια φορά ο τίτλος έφτασε μέχρι τέλους. Η δεύτερη θέση στον τελευταίο αγώνα στο Phillip Island του επέτρεψε να πάρει το τέταρτο στέμμα του μεμια διαφορά τεσσάρων βαθμών από τον άμεσο διώκτη του, επίσης τον Waldmann, μετά από δεκαπέντε συγκλονιστικούς αγώνες.

Μετά τους τέσσερις συνεχόμενους τίτλους στα 250cc ο Max, δελεασμένος από νέες περιπέτειες και αναζητώντας νέα ερεθίσματα, αποφάσισε να ανέβει στα 500cc το 1998. Υπό την καθοδήγηση του Erv Kanemoto ακόμα, ο Biaggi έκανε το ντεμπούτο του κερδίζοντας τον εναρκτήριο αγώνα της σεζόν, το Ιαπωνικό GP στη Suzuka, κάτι που είχε πετύχει μόνο ένας άλλος πριν από αυτόν, ο μεγάλος Jarno Saarinnen, το 1973. Ο Biaggi κέρδισε στη συνέχεια ένα δεύτερονίκη στο Μπρνο της Τσεχικής Δημοκρατίας, ολοκληρώνοντας με εξαιρετικό τρόπο την πρώτη του χρονιά στη δεύτερη θέση της γενικής κατάταξης πίσω από τον θρυλικό Mick Doohan.

Την επόμενη χρονιά μεταπήδησε στη Yamaha. Το 1999 τερμάτισε τέταρτος, τρίτος ένα χρόνο αργότερα και δεύτερος το 2001, την τελευταία χρονιά της δίχρονης εποχής. Η κατηγορία μετονομάστηκε σε MotoGP: με την τετράχρονη Yamaha ήταν ο πρωταγωνιστής μιας σεζόν συνεχούς ανάπτυξης, με αποκορύφωμα τις νίκες στο Μπρνο και τη Σεπάνγκ. Στο τέλος της χρονιάς κατέλαβε τη δεύτερη θέση στη γενική κατάταξη, αλλά πίσω του ξεπρόβαλε ηπου θα γινόταν ο μεγαλύτερος αντίπαλός του: ο συμπατριώτης του Valentino Rossi. Επέστρεψε στη Honda το 2003 και τερμάτισε τρίτος στη γενική κατάταξη, με δύο νίκες, πίσω από τους Rossi και Gibernau.

Ο Ιταλός, επί μακρόν κάτοικος του Πριγκιπάτου του Μονακό, έχει εκκινήσει 55 φορές από την pole position στις 181 εκκινήσεις που μπορεί να μετρήσει στο MotoGP και έχει περάσει πρώτος τη γραμμή του τερματισμού 41 φορές. Αποτελέσματα που τον κατατάσσουν ανάμεσα στους δέκα καλύτερους αναβάτες όλων των εποχών, στην ένατη θέση.

Ο Biaggi είναι επίσης γνωστός ως ένας ακούραστος λάτιν εραστής. Μετά την περίφημη ερωτική ιστορία του με την καυτή Anna Falchi, ο Biaggi έχει δει την παρέα της όμορφης σουμπρέτας και ηθοποιού Valentina Pace, καθώς και με την πρώην Μις Ιταλία Arianna David, ή την παρουσιάστρια Adriana Volpe (εκτός από τα μοντέλα Ralitza και Andrea Orme). Η τελευταία του φλόγα είναι η πρώην παρουσιάστρια καιρού του Tg4 Eleonora Pedron, επίσηςπρώην Μις Ιταλία (2002), με τον οποίο εγκαταστάθηκε στο Μόντε Κάρλο.

Το 2007 αγωνίστηκε στο Superbike με τη Suzuki, στη συνέχεια μεταπήδησε στην ομάδα GMB Ducati (2008) και στην Aprilia Racing (2009). Στις 22 Σεπτεμβρίου 2009 γεννήθηκε στο Μόντε Κάρλο η πρωτότοκη κόρη του Ines Angelica.

Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2010, έγινε ο πρώτος Ιταλός που κέρδισε ποτέ το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Superbike, στον αγώνα της Imola στην Ιταλία. Λίγους μήνες αργότερα, έγινε ξανά πατέρας: η Eleonora Pedron έφερε στον κόσμο τον γιο τους Leon Alexandre στις 16 Δεκεμβρίου 2010. Τον Οκτώβριο του 2012, σε ηλικία 41 ετών, ο Max Biaggi κέρδισε τον έκτο παγκόσμιο τίτλο της καριέρας του. Λίγες εβδομάδες αργότερα, κέρδισε τον έκτο παγκόσμιο τίτλο της καριέρας του.ανακοινώνει την αποχώρησή του από τους αγώνες.

Τον Σεπτέμβριο του 2015, ανακοίνωσε τον χωρισμό της σχέσης του με την Eleonora Pedron. Λίγες εβδομάδες αργότερα, αποκάλυψε ότι η νέα του σύντροφος ήταν η τραγουδίστρια Bianca Atzei .