بیوگرافی • ترکیه ایتالیا، رفت و برگشت

• فرزان اوزپتک در دهه های 80 و 90
• نیمه اول دهه 2000
• نیمه دوم در دهه 2000
• فرزان اوزپتک در دهه 2010

فرزان اوزپتک کارگردان و فیلمنامه نویس در 3 فوریه 1959 در استانبول (ترکیه) به دنیا آمد. او مدت طولانی در ایتالیا زندگی و کار کرده است. زمان، به حدی که او خود را به تمام مقاصد یک کارگردان ایتالیایی می‌داند. او در سال 1978 در سن 19 سالگی وارد رم شد تا در دانشگاه La Sapienza تاریخ فیلم بخواند. او آموزش خود را با شرکت در دوره های تاریخ هنر و لباس در آکادمی ناوونا و دوره های کارگردانی در آکادمی هنرهای دراماتیک سیلویو دامیکو به پایان رساند. از روی کنجکاوی، گفتنی است که اوزپتک دقیقاً در این سال‌ها «پری نادان» را نقاشی کرد، تصویری که در فیلم او به همین نام آمده است، حدود بیست سال بعد.

فرزان اوزپتک در دهه های 80 و 90

در کنار تحصیل، موفق شد وارد دنیای سینمای ایتالیا نیز شود. او اولین نقش کوچک خود را در صحنه فیلمبرداری «متاسفم برای تاخیر» در سال 1982 می یابد، جایی که هر روز بعد از ظهر برای ماسیمو ترویسی چای و بیسکویت می آورد. مأموریت های مهم تر نیز بعداً به دست می آیند و اوزپتک به عنوان دستیار و دستیار کارگردان با مائوریتزیو پونزی، لامبرتو باوا، ریکی توگناتزی و مارکو ریسی همکاری می کند. این دومی بود که زمانی که در سال 1997 به او کمک کرد تا «حمام ترکی» را با همکاری خود تولید کند، فرصتی «غیر قابل از دست دادن» به او داد.خانه تولید، فیلم سورپاسو.

اولین فیلم فرزان اوزپتک اولین فیلمی است که با استقبال منتقدان و همچنین مردم روبرو شده است. «همام» ادای احترامی واقعی به ترکیه، سرزمین مادری کارگردان است، جایی که فرهنگ ترکی از نگاه یک معمار جوان اهل رم ارائه می شود. البته تصادفی نیست که اولین فیلم او داستان یک فرد خارجی را روایت می کند، مردی که از ایتالیا به استانبول می رسد و مسحور فرهنگ عجیب و غریب و هیجان انگیز این کشور می شود. باید اضافه کرد که در داستان قهرمان داستان، کشف دنیایی دور با کشف خودش و عشقی همجنسگرا نیز همراه است.

دو سال بعد، در سال 1999، "Harem suaré" اکران شد، اولین فیلمی که با همکاری تیلد کورسی و جیانی رومولی تولید شد. این اثر نشان‌دهنده آغاز مجموعه‌ای از تولیدات سینمایی و موفقیت‌آمیز است، هم برای خانه تولید و هم برای جیانی رومولی، تهیه‌کننده و همچنین نویسنده فیلم‌های بعدی اوزپتک. "Harem suaré" سقوط امپراتوری عثمانی را از طریق داستان آخرین حرمسرای امپراتوری ارائه می دهد. این فیلم نیز کاملاً به ترکیه اختصاص دارد و حتی در این اثر نیز نقاط پیوند فرهنگ ترکی و ایتالیایی را می بینیم چرا که قهرمان داستان به اپراهای ایتالیایی علاقه زیادی دارد.سرا ییلماز بازیگر ترکیه ای که حالا به بازیگر نماد اوزپتک تبدیل شده است، برای اولین بار در «حریم سواره» ظاهر می شود.

نیمه اول دهه 2000

در سال 2001، با اکران "Le fate gnoranti"، اوزپتک مسیر جدیدی را در پیش گرفت و ترکیه را ترک کرد و داستان را به ایتالیا و به طور دقیق تر در دوران معاصر منتقل کرد. رم موضوع اصلی در نگاه اول چندان آسان به نظر نمی رسد، با توجه به اینکه فیلم به ملاقات یک زن با معشوق همجنس گرا شوهرش می پردازد که به تازگی در یک تصادف جان خود را از دست داده است.

ملاقات با "پری ها" زندگی قهرمان داستان را تغییر می دهد. پری ها گروهی از دوستان، عمدتا همجنس گرا، هستند که نوعی جامعه را تشکیل می دهند که در یک ساختمان واحد در حاشیه زندگی می کنند، نوعی «جزیره». هنگامی که قهرمان داستان جنبه جدیدی از شخصیت شوهرش را کشف می کند، این واقعیت تا حدی از درد او برای مرگ او می کاهد.

این فیلم یکی از شاهکارهای اوزپتک محسوب می شود و در سال 2001 روبان نقره ای را با جوایز بهترین تهیه کننده (تیلد کورسی)، بهترین بازیگر زن (مارگریتا بای) و بهترین بازیگر نقش اول مرد (استفانو آکورسی) دریافت کرد.

فیلم دیگری که اغلب به عنوان یک شاهکار شناخته می شود در سال 2003 با عنوان "پنجره روبه رو" اکران شد. در اینجا دوباره، قهرمان داستان، در وجود یکنواخت بین یک ازدواج نامطلوب به دام افتاده استو شغلی که در آن شخصیت خود را از دست می دهد، در جستجوی «خود» واقعی خود است. همبازی مردی مسن است که در خیابان «پیدا شده» و هیچ خاطره ای ندارد. در طول فیلم به تدریج مشخص می شود که او خاطره یک قتل و تصمیم شصت سال قبل را در درون خود پنهان می کند. دو قهرمان داستان از طریق یک علاقه مشترک با یکدیگر آشنا می شوند: شیرینی. از ملاقات و کارشان شیرینی هایی زاده می شود که سرودهای واقعی زندگی هستند.

در سال 2005 "Cuore sacro" ارائه شد، فیلمی که به شدت هم بین منتقدان و هم در بین مردم از هم جدا می شود. داستان مسخ و "رستگاری" یک تاجر جوان را ارائه می دهد که کم کم گرفتار "جنون مذهبی" می شود.

موازی با "اروپا 51" روبرتو روسلینی اجتناب ناپذیر است، با این حال، همانطور که در منتقدان نیز می خوانیم، نتیجه بسیار کمتر رضایت بخش است. استناد به تبدیل سنت فرانسیس در آن محیط و در آن زمینه کاملاً قابل اعتماد نیست، همانطور که نمایش پیتا میکل آنژ نیز اغراق آمیز است. به طور خلاصه، به نظر می رسد که حتی منتقدان هم قبول دارند که «Cuore sacro» فیلمی است که با نیاز به فراخوانی هنری متولد شده است، اما متأسفانه اثر در ارضای آن ناکام است.

نیمه دوم دهه 2000

در سال 2007 اوزپتک "Saturno contro" را ساخت. این یک نمایش کرال است، الفنمای اول بسیار شبیه به "پری های نادان". در واقع حتی در اینجا با گروهی از دوستان روبرو هستیم که از سوی دیگر به هیچ وجه نادان نیستند.

همه کم و بیش چهل ساله، موفق و بورژوا هستند که خود را " در آستانه بلوغ با نیاز به کشف مجدد معنای گروه در لحظه ای مانند شرایط کنونی که در آن بحران اقتصادی، شبح بیماری های جدید و تروریسم بین المللی معنای زندگی را متزلزل تر و شکننده تر کرده است » (www.saturnocontro.com).

در اینجا موضوع اصلی جدایی است، چه در دوستی و چه در عشق، در گروهی بر اساس پیوندهای دوستی بسیار نزدیک و دیرینه، که نشانه های خستگی ناشی از عادت را نشان می دهد.

بعد از موفقیتی که تنها بخشی از فیلم قبلی، با "کنترل ساتورنو" به دست آورد، به نظر می رسد اوزپتک به شیوه ای که در فیلم هایش مشخص بود، از سر گرفته است. او همیشه از مشکلات و پدیده های بحث برانگیز جامعه معاصر صحبت می کند، نه فقط از همجنس گرایی.

اوزپتک در فیلم های خود موفق می شود روابط روزمره انسانی را ارائه دهد که در عین حال بسیار خاص است. بیوه ای که با مردی که معشوق شوهرش بود وارد رابطه می شود یا ناپدید شدن ناگهانی مردی از شبکه دوستان گروهی که تقریباً می توان آن را به عنوان یک خانواده گسترده تعریف کرد.

تجارب توصیف شده توسط Ozpetekآنها به یک معنا زندگینامه ای هستند، در واقع ما با مردی روبرو هستیم که از راه دور آمده است و اکنون ایتالیایی شده است اما ریشه های ترکی خود را فراموش نمی کند.

زندگی و زنده ماندن، جستجوی خودمان، این موضوعی است که همیشه در آثار اوزپتک بازمی گردد. و همه اینها با تماشایی و اشتیاق اتفاق می افتد که همه این فیلم ها را «ازپتکیان» منحصر به فرد و تکرار نشدنی می کند.

در سال 2008 در جشنواره فیلم ونیز شرکت کرد و در آنجا "یک روز عالی" را ارائه کرد، اقتباسی سینمایی از رمان ملانیا گایا مازوکو، با بازی بازیگران ایزابلا فراری و والریو ماستندریا. سال بعد او فیلم «Mine vaganti» را در لچه کارگردانی کرد که اولین فیلم او خارج از رم بود. این اثر در مارس 2010 منتشر شد: ریکاردو اسکامارسیو، الساندرو پرزیوسی و نیکول گریمائودو در بازیگران آن حضور دارند.

فرزان اوزپتک در دهه 2010

شهر لچه در ماه می 2010 به او شهروندی افتخاری اعطا کرد. در سال 2011، به لطف "Mine vaganti" او جایزه Mario Monicelli را دریافت کرد برای بهترین کارگردانی، جایزه Tonino Guerra برای بهترین داستان و Suso Cecchi D'Amico جایزه برای بهترین فیلمنامه.

در پایان آوریل 2011 او اولین کار خود را به عنوان کارگردان تئاتر با اپرای آیدا، اثر جوزپه وردی، با رهبری موسیقی توسط استاد زوبین مهتا انجام داد. دکورها توسط دانته برنده اسکار ساخته شده استفرتی.

سال بعد، در سال 2012، فرزان اوزپتک La traviata را کارگردانی کرد، کار افتتاحیه فصل اپرای تئاتر سن کارلو در ناپل.

در آغاز نوامبر 2013، اولین رمان او منتشر شد. عنوان "روسو استانبول" است: این یک رمان زندگی نامه ای است که بر رابطه بین نویسنده و مادرش متمرکز شده است.

او در بهار 2014 با اکران دهمین فیلمش: "کمربندهای خود را ببندید" در سینماهای ایتالیا به کارگردانی سینما بازگشت. در این اثر کرال که در آن درام و کمدی با هم آمیخته شده‌اند، کاسیا اسموتنیاک، فرانچسکو آرکا و فیلیپو سیکیتانو را می‌بینیم

سه سال بعد، در مارس 2017، «روسو استانبول» بر اساس او در سینماهای ایتالیا و ترکیه اکران شد. رمان. فیلمبرداری این فیلم در استانبول - 16 سال پس از «حرم سواره» - با حضور بازیگران کاملاً متشکل از بازیگران ترک انجام شده است. همچنین در استانبول، فرزان اوزپتک یک موزیک ویدیو فیلمبرداری می کند: این آهنگ "È l'amore" از مینا و آدریانو سلنتانو است که در آلبوم "بهترین" گنجانده شده است.

در پایان سال 2017 فیلم "ناپل محجبه" او در سینما اکران شد.

بعد از "تو زندگی منی" (2005)، در سال 2020 سومین رمان خود را با نام "مثل یک نفس" منتشر کرد.