زندگی نامه • برای ضربه زدن به قلب

خلیل جبران، نویسنده حساسی که با مجموعه شعری گردآوری شده در جلد «پیامبر» به شهرت رسید، در 6 ژانویه 1883 در بشاری (لبنان) به دنیا آمد. ، از یک خانواده کوچک بورژوازی مارونی. پدر و مادر او مسیحی مارونی، کاتولیک شمال فلسطین بودند؛ او با دو خواهر به نام‌های ماریانا و سلطانا و برادر ناتنی‌اش بوتروس که از ازدواج اول مادرش که بیوه شده بود، بزرگ شد.

جبران خانواده ای متحد که در آن احترام متقابل وجود داشت به دلایل اقتصادی مجبور به مهاجرت به ایالات متحده شدند. بنابراین آنها در سال 1895 در خاک آمریکا فرود آمدند. در دوازده سالگی خلیل شروع به تحصیل در مدارس محلی کرد و به همین دلیل است که نام او به اختصار خلیل جبران شد، فرمولی که او بعدها در نوشته های انگلیسی خود نیز از آن استفاده کرد.

بعدها در بزرگسالی در بوستون در محله چینی ها زندگی می کرد که ساکنان آن مهاجران ایتالیایی، ایرلندی و سوری بودند. او در سال 1899 به مدت سه سال برای تحصیل زبان و ادبیات عرب به بیروت بازگشت، سپس در لبنان و سوریه ماند، اما در سال 1902، مشتاق دیدن سرزمینی بود که بخش بزرگی از زندگی او را دوباره رقم زده بود. او به بوستون بازگشت.

در سال 1908 برای تحصیل در آکادمی هنرهای زیبا در پاریس بود و به فلسفه نیچه و روسو نزدیک شد. در سال 1920 او یکی از بنیانگذاران اتحادیه عرب در نیویورک بود که قرار بود این سنت را تجدید کند.عربی با سهم فرهنگ غربی.

موفقیت جبران (غربی) در واقع عمدتاً به دلیل تلفیق مذهبی جذابی است که در «پیامبر» (نوشته شده در 1923) رسوخ می کند: بیش از همه، ایده یک مفهوم کلی از الوهیت غالب است. که در آن تصاویر و نمادهای هر دین و فلسفه ای (کاتولیک، هندو، اسلام، عرفای صوفی در کنار ایده آلیست های اروپایی، رمانتیست ها، نیچه و عرفای عرب) در هم آمیخته می شود.

برای خلیل جبران، هستی زمانی است که برای ترمیم شکاف موجود بین ما و خدا داده شده است. وقتی خیر و شر، کمال و نقص، احساسات کوچک و هوس های بزرگ در فرد همزیستی کنند، خرد، کمال و سعادت در تصادف اضداد خود را نشان می دهد.

عرفان جبران از هر طبقه بندی گریزان است، شاعر با استفاده از دنیایی نمادین با هزاران معنی که با جهانشمول بودن خود انسان هندو و مسیحی، ملحد و مؤمن را طلب می کند، در تصاویر صحبت می کند.

موفقیت آن دقیقاً ناشی از موقعیتش بین شرق و غرب، بین بیروت، پاریس و نیویورک است.

جبران به عنوان یک هنرمند، برخلاف آنچه شهرت او که بیشتر به «پیامبر» مربوط می شود، شخصیتی واقعاً التقاطی بود. جبران علاوه بر نویسنده بودن، بر خلاف او نقاش و سازمان دهنده فرهنگی نیز بود.شخصیت خجالتی و درونگرا بسیاری از ابتکارات او به دلیل کمک ستودنی دوستش مری هاسکل است که چندین بار به او کمک مالی کرد.

از دیگر آثار او به رمان کوتاهی که در سال 1908 برای مجله "L'Emigrante" نوشته شده است، اشاره می کنیم که در آن تعهد سیاسی و تنش های مدنی همچنان بر بعد مذهبی غالب است.

از دیگر آثار او که باید به خاطر بسپارید، متن زندگینامه ای (که در آن درد مرگ همسر مورد ستایش سلما را بیان می کند)، "بال های شکسته" (1912) که به زبان انگلیسی نوشته شده است و "مقامات معنوی" است. متنی معمولی از تولید او، بین قصیده و عرفان، با هدف آشتی میان غرب و شرق.

او در 10 آوریل 1931 بر اثر سیروز کبدی و سل در نیویورک درگذشت. جسد او را بنا به میلش به آرامگاه لبنان بردند.

دو سال بعد، اثری که او ناتمام گذاشته بود منتشر می شود: «باغ پیامبر».