Biografia - poprzez miejsca fizyczne i mentalne

Diane Nemerov urodziła się w Nowym Jorku 14 marca 1923 r. w zamożnej żydowskiej rodzinie polskiego pochodzenia, która była właścicielem słynnej sieci sklepów z futrami "Russek's", nazwanej tak na cześć założyciela, dziadka Diane ze strony matki.

Drugie z trojga dzieci - z których najstarszy, Howard, stanie się jednym z najbardziej cenionych współczesnych poetów amerykańskich, a najmłodsza Renée znaną rzeźbiarką - Diane przeżywa, wśród wygód i troskliwych niań, nadopiekuńcze dzieciństwo, które być może będzie odciskiem poczucia niepewności i "wyobcowania z rzeczywistości" powracającego w jej życiu.

Uczęszczała do Culture Ethical School, a następnie do 12 klasy do Fieldstone School, szkół, których metoda pedagogiczna, oparta na religijnej filozofii humanistycznej, nadawała dominującą rolę "duchowemu odżywianiu" kreatywności. Jej talent artystyczny mógł się zatem ujawnić we wczesnym wieku, zachęcany przez ojca, który wysłał ją, jeszcze dwunastoletnią, na lekcje rysunku w szkole im.ilustratorka z "Russek's", niejaka Dorothy Thompson, która była uczennicą George'a Grosza.

Groteskowe potępienie ludzkich wad przez artystę, w którego akwarele wtajemniczyła ją nauczycielka, znalazło podatny grunt w bujnej wyobraźni dziewczynki, a jej malarskie tematy zostały zapamiętane jako niezwykłe i prowokujące.

W wieku czternastu lat poznała Allana Arbusa, którego poślubiła, gdy tylko skończył osiemnaście lat, pomimo sprzeciwu jego rodziny, której pozycja społeczna była uważana za nieodpowiednią. Będą mieli dwie córki: Doon i Amy.

Od niego nauczyła się rzemiosła fotograficznego, współpracując przez długi czas w dziedzinie mody dla magazynów takich jak Vogue, Harper's Bazaar i Glamour. Pod jego nazwiskiem, które zachowała nawet po ich rozstaniu, Diane stała się kontrowersyjną legendą fotografii.

Wspólne życie pary Arbus było naznaczone ważnymi spotkaniami, ponieważ uczestniczyli oni w żywym artystycznym klimacie Nowego Jorku, zwłaszcza w latach 50-tych, kiedy Greenwich Village stała się punktem orientacyjnym dla kultury beatników.

W tym czasie Diane Arbus spotkała, oprócz wybitnych postaci, takich jak Robert Frank i Louis Faurer (by wspomnieć tylko tych, którzy najbardziej bezpośrednio ją zainspirowali), także młodego fotografa, Stanleya Kubricka, który później jako reżyser w "Lśnieniu" złożył Diane słynny "cytat" w halucynacyjnej zjawie dwóch groźnych bliźniaczek.

W 1957 roku skonsumowała swój artystyczny rozwód z mężem (samo małżeństwo było wówczas w kryzysie), opuszczając studio Arbus, w którym jej rola polegała na twórczym podporządkowaniu, aby poświęcić się bardziej osobistym badaniom.

Już dziesięć lat wcześniej próbowała zerwać z modą, pociągały ją bardziej realne i bezpośrednie obrazy, studiowała krótko u Berenice Abbott.

Zapisała się teraz na seminarium prowadzone przez Alexeya Brodovitcha, który był już dyrektorem artystycznym Harper's Bazaar i opowiadał się za znaczeniem spektakularności w fotografii; jednak czując, że jest to obce jej własnej wrażliwości, wkrótce zaczęła uczęszczać na zajęcia w New School z Lisette Model, do której nocnych zdjęć i realistycznych portretów czuła się silnie przyciągana. Ćwiczyła na Arbusie.decydujący wpływ, nie poprzez uczynienie go własnym emulatorem, ale poprzez zachęcanie go do poszukiwania własnych tematów i stylu.

Diane Arbus poświęciła się wówczas niestrudzenie własnym badaniom, poruszając się po miejscach (fizycznych i mentalnych), które zawsze były dla niej zakazane, zapożyczone ze sztywnego wychowania, jakie otrzymała. Eksplorowała biedne przedmieścia, czwartorzędne przedstawienia często związane z transwestytyzmem, odkrywała biedę i moralne nędze, ale przede wszystkim znalazła centrum swoich zainteresowań w"Zafascynowana tym mrocznym światem "cudów natury", wytrwale odwiedzała Muzeum Potworów Huberta i jego dziwaczne pokazy, których dziwnych bohaterów spotykała i fotografowała prywatnie.

To dopiero początek śledztwa mającego na celu zbadanie różnorodnego, tak samo jak zaprzeczanego, świata równoległego do uznanej "normalności", który doprowadzi ją, wspieraną przez przyjaciół takich jak Marvin Israel, Richard Avedon, a później Walker Evans (którzy uznają wartość jej pracy, nawet najbardziej wątpliwą), do poruszania się wśród karłów, gigantów, transwestytów, homoseksualistów, nudystów, upośledzonych umysłowo i bliźniaków, ale takżeZwykli ludzie przyłapani na niestosownych postawach, z tym spojrzeniem, które jest zarówno oderwane, jak i uczestniczące, co czyni jego obrazy wyjątkowymi.

W 1963 r. otrzymał stypendium od Fundacji Guggenheima, a drugie w 1966 r. Udało mu się opublikować swoje zdjęcia w magazynach takich jak Esquire, Bazaar, New York Times, Newsweek i London Sunday Times, często wzbudzając gorzkie kontrowersje; te same kontrowersje, które towarzyszyły jego wystawie w 1965 r. w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku, "Recent Acquisitions", gdzie wystawił niektóre ze swoich prac,Z drugiej strony jej indywidualna wystawa "New Documents" w marcu 1967 roku w tym samym muzeum została lepiej przyjęta, zwłaszcza przez świat kultury; nie brakowało krytyki ze strony życzliwych, ale Diane Arbus była już uznanym i uznanym fotografem. Od 1965 roku uczyła w różnych szkołach.

Jego ostatnie lata życia charakteryzowały się żarliwą aktywnością, być może mającą również na celu zwalczanie częstych napadów depresji, których był ofiarą, z żywymi emocjami; zapalenie wątroby, na które zachorował w tych latach i masowe stosowanie leków przeciwdepresyjnych również osłabiły jego sylwetkę.

Diane Arbus odebrała sobie życie 26 lipca 1971 roku, po spożyciu dużej dawki barbituranów i podcięciu sobie żył.

Rok po jej śmierci MOMA poświęciło jej obszerną retrospektywę, a ona sama jako pierwsza z amerykańskich fotografów gościła na Biennale w Wenecji - pośmiertne wyróżnienia spotęgowały jej sławę, która niestety wciąż kojarzy się z przydomkiem "fotografa potworów".

W październiku 2006 roku na ekrany kin wszedł film "Futro", oparty na powieści Patricii Bosworth, opowiadający historię życia Diane Arbus, w którą wcieliła się Nicole Kidman.