Biografie - Zangeres van tederheid

De grote chansonnier Jacques Brel werd op 8 april 1929 in Brussel geboren als zoon van een Vlaamse, maar Franstalige vader en een van oorsprong Franco-Spaanse moeder. Nog geen 18 jaar oud ging hij wegens slechte studieresultaten in de kartonfabriek van zijn vader werken (uit deze ervaring blijkt zijn aanspraak op gevoel " encartonner "Tegelijkertijd sloot hij zich aan bij een christelijk-sociale beweging, de Franche Cordée, opgericht in 1940 door Hector Bruyndonckx.

In zijn vroege artistieke productie is het mogelijk om de idealen te vinden die binnen deze groep leven, d.w.z. hints van religiositeit, christendom, evangelisch humanisme, die in zijn meer volwassen Brel zullen leiden tot een humanistisch existentialisme à la Camus (die de kunstenaar beschouwt als christelijk van geest), tot een libertair en anarchistisch socialisme en tot een fel antimilitarisme. Juist binnenvan Franche Cordée ontmoette Brel Thèrese Michelsen, die zijn vrouw zou worden en hem drie dochters zou schenken.

Hij nam deel aan verschillende theatervoorstellingen in Brussel en bracht eigen composities ten gehore in cabarets, op feesten georganiseerd door studenten of op bals. In 1953 nam hij zijn eerste plaat op met 'La foire' en 'Il y a'. Deze liedjes werden gehoord door een van de grootste talentscouts van die tijd, Jacques Canetti (de broer van Elias). Door hem ontboden in Parijs, besloot Brel om hetnaar de Franse hoofdstad, waar hij optrad in de Trois Baudets, hetzelfde theater waar Georges Brassens kort daarvoor zijn debuut had gemaakt.

Vanaf dat moment brak voor Brel een periode van hard werken aan: hij zong in vele Parijse 'caves' en bistro's, naar verluidt wel zeven per avond, zonder meteen succes te boeken. Het Franse publiek en de critici waardeerden zijn muziek namelijk niet meteen, misschien ook vanwege zijn Belgische afkomst: de zin van een journalist die Brel in een artikel eraan herinnerde dat ' er zijn goede treinen naar Brussel ".

Jacques Canetti geloofde echter in hem: in 1955 gaf hij hem de kans om zijn eerste 33-toerenplaten op te nemen. Een van de grootste zangeressen van die tijd, de 'godin van Saint-Germain-des-Pres', Juliette Gréco, nam een van zijn liedjes op, 'Le diable', en stelde hem voor aan Gérard Jouannest, pianist, en François Rauber, arrangeur, die zijn belangrijkste medewerkers werden.

In 1957 won Brel met 'Quand on n'a que l'amour' de Grand Prix du Disque van de Académie Charles Gros en verkocht hij veertigduizend exemplaren in slechts twee maanden. Hij zong in het Alhambra en het Bobino. In 1961 viel Marlene Dietrich plotseling uit in het Olympia; Bruno Coquatrix, de theatermanager, belde Brel: het was een triomf.

De shows van de Belgische artiest (tot 350 per jaar) kenden nu overal een buitengewoon succes en brachten hem ook naar de Sovjet-Unie (met inbegrip van Siberië en de Kaukasus), Afrika en Amerika. Een merkwaardig feit, dat getuigt van zijn roem, deed zich voor in 1965 ter gelegenheid van zijn eerste concert in Carnegie Hall: 3800 toeschouwers kwamen het theater binnen om de show te zien, maar er bleven er maar liefst 8000 over.buiten de poorten.

In 1966, op het hoogtepunt van zijn succes en tot algemene verbazing, verklaarde Brel dat hij vanaf het volgende jaar, na een reeks afscheidsconcerten voor zijn onthutste bewonderaars, niet meer in het openbaar zou zingen. De recitals in de Olimpia, die in november begonnen, duurden drie weken.

Gretig om nieuwe wegen en emoties uit te proberen, wijdde hij zich in het bijzonder aan theater en film. Hij herschreef het libretto van een Amerikaanse muzikale komedie over Don Quichot, een personage dat hem zeer dierbaar was, die hij besloot op te voeren, waarmee hij (voor de enige keer) de regel brak die hij zichzelf had opgelegd om niet langer de planken van het theater te betreden. Het stuk was een groot succes in Brussel, maar niet in Parijs.

In 1967 schreef hij een toneelstuk, 'Voyage sur la lune', dat nooit debuteerde.

In datzelfde jaar begon hij als hoofdrolspeler in een paar films te acteren en daarna regisseerde en schreef hij het scenario voor twee films: de eerste, 'Franz', in 1972, vertelt het verhaal van de liefde tussen twee veertigjarigen; naast hem staat een zangeres die erg populair is in Frankrijk: Barbara. De tweede, 'Far West', probeert de verhalen van de goudzoekers en pioniers op de vlakten van België, dieDe artiest heeft Brel als kind laten dromen en in deze film een van zijn beroemdste liedjes opgenomen: 'J'arrive'.

Maar zelfs de filmervaring liep geleidelijk af, dus Brel liet het allemaal achter zich en begon rond de wereld te zeilen op zijn zeilschip Askoy. Aangekomen in Polynesië, stopte hij en zijn nieuwe metgezel, de danseres Maddly Bamy, in Atuona, een dorp op Hiva Oa, een eiland in de Marquesas archipel waar Paul Gaugin had gewoond. Hier begon hij een nieuw leven, ondergedompeld in eenHij organiseert voorstellingen en filmfora voor de lokale bevolking en brengt de post naar de meest afgelegen eilanden in zijn tweemotorig vliegtuig.

In de tussentijd werd hij echter ziek door kanker: hij begon in het geheim door Europa te reizen om een behandeling te ondergaan in de hoop op genezing. Met de hulp van een inner circle van vrienden, dezelfde die hem tijdens zijn hele carrière als artiest hadden begeleid (Gréco, Jouannest en Rauber), nam hij zijn laatste plaat op, born in the Marquesas Islands, die in 1977 werd uitgebracht en een groot succes werd.succes.

Brel stierf in Parijs, in het ziekenhuis van Bobigny, op 9 oktober 1978. Hij ligt begraven op het kerkhof van Hiva Oa, een paar meter van Gaugin.

Met hem verdwijnt een van de grootste artiesten van de 20e eeuw, die in staat was om van het lied niet alleen een lied te maken om naar te luisteren, maar een ware theatervoorstelling. Elke voorstelling zou hem uitputten, zoals Enrico De Angelis schrijft in het voorwoord van het boek dat zijn liederen, vertaald door Duilio Del Prete, verzamelt: " Zijn voordrachten zijn een meesterwerk van onfatsoen en wiskunde tegelijk. Ze ademen werkelijk gevoel, beroering, woede, pijn en ironie uit elke zweetdruppel, uit elke 'regenparel' die op zijn gezicht glinstert. Maar alles is eigenlijk - zoals bij elke grote artiest - tot op de duizendste berekend. [...] In precies zestig minuten moest alles gezegd worden, ten koste van braakneigingen ervoor en erna. Nog nooit is een stuk dat al is opgevoerd één keer herhaald ".

Artiesten in Italië die zijn liedjes hebben vertolkt zijn Duilio Del Prete, Gipo Farassino, Giorgio Gaber, Dori Ghezzi, Bruno Lauzi, Gino Paoli, Patty Pravo, Ornella Vanoni en Franco Battiato.